TOP 10 nieudanych pecetowych innowacji. Oto lista rozwiązań, które nie mają dziś racji bytu

TOP 10 nieudanych pecetowych innowacji - port SATA Express

Port SATA Express (znany także jako SATA 3.2) zaprezentowany został w 2013 roku w odpowiedzi na coraz większą popularność nośników SSD i jednocześnie zapotrzebowanie na zwiększenie ich przepustowości. Standardowy port SATA 6 Gb/s stawał się tutaj z oczywistych względów dosyć ograniczony, dlatego SATA Express wydawał się rozsądną alternatywą, zwłaszcza, że miał pozwolić na maksymalną przepustowość do 16 Gb/s. Jak sugeruje nazwa, w dużym stopniu opierał się on na standardzie PCI-Express i miał wykorzystać istniejące już złącza. Port SATA Express jest o tyle interesujący, że dzięki wstecznej kompatybilności pozwalał na podłączenie jednego nośnika SATA Express (nowe złącze) lub dwóch starszych SATA. 

WD pokazuje hybrydowy dysk twardy Black z SATA Express

Problem tylko w tym, że port SATA Express w zasadzie od razu postrzegany był jako rozwiązanie pośrednie i przejściowe, czyli takie, które jest za szybkie do obsługi standardowych dysków HDD, ale też potencjalnie za wolne dla coraz szybszych SSD-ków. Nic dziwnego zatem, że nie pojawiło się zbyt wiele nośników natywnie przystosowanych do SATA Express. Złącze to stosunkowo szybko zniknęło także z płyt głównych (często widywane było tylko w modelach przeznaczonych dla procesorów Intel Haswell lub Skylake). Poza tym coraz większą popularność zdobywał znacznie szybszy i powszechny dziś standard M.2, który nie tylko oferował nieporównywalnie szybsze transfery danych, ale także większą wygodę. SATA Express to właściwie trzy osobne złącza w jednym, natomiast niewielki dysk SSD M.2 można od razu ulokować na płycie głównej bez potrzeby przejmowania się kablami.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• …
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• następna ›
• ostatnia »