Test smartfona Xiaomi Mi 5 - Flagowiec za połowę ceny innych

Xiaomi Mi 5 - Interfejs i podstawowe funkcje

Testowany dziś telefon pracuje pod kontrolą systemu operacyjnego Android 6.0.1 wraz z nakładką systemową MIUI 8.0. Dostarczony smartfon posiadał oprogramowanie w wersji Global przystosowane na zachodnie rynki. W związku z powyższym na urządzeniu można znaleźć pakiet Google, a wszystkie funkcje zostały przetłumaczone na język polski. Co prawda zdarzyło mi się w pojedynczych miejscach trafić na fragmenty tekstu po angielsku, ale te zazwyczaj były szybko tłumaczone w kolejnych wersjach oprogramowania. Większość użytkowników prawdopodobnie nigdy nie znajdzie komunikatu w innym języku niż polski. Co do samej nakładki, to zmienia ona Androida nie do poznania, choć kryjąca się za poszczególnymi modyfikacjami logika jest z grubsza taka sama jak w innych chińskich telefonach. W związku z tym osoby przesiadające się np. z produktów Huawei nie powinny mieć problemu z przyzwyczajeniem się, w przeciwieństwie chociażby do byłych użytkowników smartfonów Sony. Poza tym sama nakładka jest estetyczna, bardzo funkcjonalna oraz niesamowicie szybka.

MIUI okazuje się być bardzo lekką, praktycznie pozbawioną bloatware’u nakładką. Pakiet aplikacji systemowych obejmuje wszystkie podstawowe funkcje i choć jest kilka programów ponad standard, to zazwyczaj okazują się być one praktyczne. W żadnym momencie nie odczułem także, żeby Xiaomi na siłę chciało mi wcisnąć jakąś swoją usługę. Owszem, istnieje możliwość założenia konta Xiaomi, bez którego część funkcjonalności nie jest dostępna, jednak także bez niego da się z telefonu z powodzeniem korzystać i nie odczuć z tego tytułu żadnego dyskomfortu. Producent nie zdecydował się także na popularny ostatnimi czasy ruch w postaci wyrzucenia z nakładki programów, których funkcjonalność dublowałaby się z obowiązkowym pakietem od Google. Biorąc pod uwagę, że aplikacje giganta z Mountain View zazwyczaj okazują się być dość ubogie w kwestii oferowanej funkcjonalności, należy to moim zdaniem uznać za plus dla Xiaomi. Na telefonie standardowo instalowane są także tylko trzy aplikacje firm trzecich: SwiftKey, WPS Office oraz Wego. Dwie pierwsze są w mojej ocenie bardzo przydatne, natomiast wszystkie trzy można bez problemu odinstalować.

Ekran główny pozbawiony jest szuflady, w związku z czym automatycznie umieszczane są na nim wszystkie aplikacje. Osobiście nie jestem fanem tego rozwiązania, bowiem dużo trudniej w takiej sytuacji zachować porządek wśród ikon, ale wiem, że ma ono swoich zwolenników. Możemy nieco zmienić wygląd launchera poprzez wybór efektu przejścia czy motywu. Ten ostatni rozciąga się również na ekran blokady, część programów oraz panel powiadomień. Brakuje jednak moim zdaniem możliwości szerszej konfiguracji. Chętnie widziałbym chociażby możliwość wyboru rozmiaru siatki ikon czy ukrycia niektórych aplikacji. Nie podoba mi się także to, że na wszystkie aplikacje, dla których ikon nie przewiduje aktualnie stosowany motyw, nakładana jest ramka, żeby wizualnie dopasować je do wyglądu całości. Osobiście bardzo nie lubię takiego rozwiązania, a nie można go wyłączyć, jeśli nie znajdziemy motywu, który akurat z takich ramek nie korzysta. Są to jednak w gruncie rzeczy niezbyt znaczące wady, bowiem z samego ekranu głównego korzysta się całkiem komfortowo i jest miły dla oka.

Panel powiadomień oraz szybkich ustawień zostały względem czystego Androida zmodyfikowane bardzo mocno. Standardowo powiadomienia oraz szybkie ustawienia dostępne są z poziomu jednego ekranu. Przełączniki dla poszczególnych funkcji telefonu są wtedy przewijane poziomo. Ewentualnie jeśli nie odpowiada nam takie rozwiązanie, możemy wybrać bardziej klasyczny widok dwóch niezależnych kart. Wtedy po przesunięciu palcem od górnej krawędzi najpierw pojawi się nam panel powiadomień (co ciekawe, jeśli żadnych akurat nie ma, to nadal widzimy puste białe pole), a po kolejnym przejechaniu palcem z prawej do lewej ukazują się nam szybkie ustawienia. W obydwu trybach układ przełączników możemy do woli zmieniać, choć nie możemy żadnego z nich schować, co jest decyzją dla mnie dość niezrozumiałą. Nad szybkimi ustawieniami wyjątkowo nie widzimy zegara, jak to zwykle ma miejsce w Androidzie, a podgląd pogody. Moim zdaniem jest to dość praktyczne rozwiązanie, bowiem zegar mamy dostępny cały czas na pasku stanu, więc można tę przestrzeń lepiej zagospodarować. Dodatkowo możemy z poziomu ustawień włączyć podgląd wykorzystanego w ciągu dnia transferu mobilnego internetu, co okazuje się być naprawdę genialnym małym dodatkiem. Niestety okazuje się, że ze względu na mocną modyfikację wyglądu w tej części interfejsu nakładce MIUI stosunkowo często pojawiają się problemy z poprawnym wyświetlaniem powiadomień. Można to zresztą wyraźnie zaobserwować na jednym z załączonych zrzutów ekranu.

Ekran blokady jest prosty i estetyczny. Znajdziemy na nim jedynie zegar oraz ledwo widoczny skrót do aparatu. Ten ostatni możemy spokojnie podmienić na dowolną inną aplikację, a nawet dodać drugi, jeśli tylko uznamy to za konieczne. Odblokowanie ekranu następuje poprzez przesunięcie palcem w górę i ewentualnie wprowadzenie odpowiedniego kodu. Jeśli chcemy, tło ekranu blokady może co jakiś czas zmieniać się spośród wybranych przez nas tapet. Zawsze gwarantuje to jakieś urozmaicenie. Wreszcie za pomocą motywów możemy ekran blokady dowolnie zmodyfikować, przy czym nie mówimy tutaj tylko o wyglądzie, ale także funkcjonalności. Dzięki temu mogą się tam znaleźć dodatkowe skróty aplikacji, podgląd odtwarzacza muzyki, galerii… w zasadzie wszystko, co tylko twórca motywu sobie wymyśli. Rzadko zdarza się, żeby któryś producent pozwalał na tak dalekie spersonalizowanie tego elementu interfejsu, więc tutaj Xiaomi zasłużyło moim zdaniem na gromkie brawa.

Menu ustawień standardowo dla chińskiej szkoły interfejsu jest bardzo rozbudowane, a część ciekawszych funkcji przeniesiona została do Panelu Sterowania, który działa podobnie jak np. menedżer telefonu w smartfonach Huawei. Praktycznych funkcji znajdziemy tam oczywiście mnóstwo, choć sama ich ilość powoduje, że czasem trudno się w tym natłoku odnaleźć. Nawet mi jako doświadczonemu użytkownikowi zdarzało się kilkukrotnie, że konkretna funkcja gdzieś "zaginęła", więc osoby zaczynające swoją przygodę ze smartfonami tym bardziej mogą mieć problemy. Mimo to dostępne opcje konfiguracji oceniam jak najbardziej na plus. Z co ciekawszych warto wymienić możliwość stworzenia dla każdej aplikacji jej kopii z niezależnym zestawem danych (praktyczne w wypadku posiadania kilku kont na portalach społecznościowych) czy zawsze chwaloną przeze mnie funkcję blokowania dostępu do poszczególnych aplikacji za pomocą hasła.

Funkcje telefoniczne obsługiwane są przez Xiaomi Mi 5 bez zarzutu. Nie zdarzały mi się problemy z zasięgiem, a jakość rozmów była bardzo dobra po obydwu stronach. Jest także obsługa dwóch kart SIM w trybie dual standby, co jest rzadką cechą wśród telefonów z wyższej półki dostępnych na naszym rynku. Warto jednak zauważyć, że telefon nie obsługuje pasma LTE 800 MHz, w związku z czym mieszkańcy zwłaszcza gorzej zagospodarowanych terenów mogą mieć problem z odbiorem szybkiego internetu. Mimo to uważam, że dla większości użytkowników problem będzie marginalny. Sam podczas testów na terenie Katowic i w okolicach nie miałem problemu z łącznością LTE i sądzę, że tak samo powinno być również w większości miast na terenie kraju. Wracając jednak jeszcze do funkcjonalności telefonu, to jako pewną ciekawostkę można odnotować możliwość nagrywania połączeń.

Aplikacja do SMSów jest stosunkowo prosta i nie różni się wiele od tego, co ujrzymy na smartfonach dowolnego innego producenta. Tyle na pierwszy rzut oka. W praktyce można znaleźć pewne różnice, jeśli chodzi o jej funkcjonalność. Przede wszystkim oprócz standardowych SMSów posiadacze urządzeń z systemem MIUI mogą między sobą wysyłać bezpłatne wiadomości wzorem rozwiązania stosowanego w iOS. Drugą funkcją ekskluzywną dla nakładki od Xiaomi jest możliwość utworzenia backupu w oferowanej przez producenta chmurze. Oczywiście kwestię tego jak to się ma do prywatności korespondencji zostawiam każdemu z osobna do oceny, ale praktyczności funkcji nie można odmówić. Wreszcie nie mogę nie wspomnieć o prostym geście, w którym się zakochałem. Kiedy mamy nieodczytaną wiadomość wystarczy przejechać w bok palcem na odpowiedniej pozycji na liście wątków, żeby oznaczyć ją jako przeczytaną. Proste i praktyczne. Same wiadomości napiszemy za pomocą klawiatury Google albo SwiftKey. Zwłaszcza ta druga stanowi funkcjonalny dodatek, bowiem za sprawą swojego rozbudowanego silnika przewidywania tekstu oraz wygodnego interfejsu zyskała sobie znaczne grono fanów. Warto jednak pamiętać, że kwestia doboru klawiatury to dość indywidualna sprawa, więc tutaj wrażenia mogą się mocno różnić między użytkownikami.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …
• następna ›
• ostatnia »