PureRetro: Amiga 1200 skończyła 25 lat! Przypominamy jej historię

A1200 oferowana była w latach 90. w dwóch wariantach: pierwszy, starszy model wydano w 1992 roku pod szyldem firmy Commodore, Amigi produkowane od kwietnia 1994 roku do maja 1995 roku były już opatrzone logo Amiga Technologies, spółki należącej do Escomu. Według danych zgromadzonych przez serwis Amiga Stuff: istnieją edycje płyt głównych A1200 wyposażonych wyłącznie w 1 MB pamięci CHIP, co jednak oznacza dla tego modelu poważne problemy – uruchomienie samego Workbencha z tak skromną pojemnością RAM-u może skończyć się tylko wyświetleniem komunikatu Software Failure, który zastąpił ikoniczne Guru Meditation znane z A500. Na szczęście 1-megabajtowe A1200 nigdy nie wyszły poza fazę prototypów. Popularne na rynku rewizje płyt głównych A1200 obejmują przede wszystkim modele oznaczone symbolami: 1D1, 1D4 i 2B.

Płyta A1200 w wersji 1D1

Płyta A1200 w wersji 1D4

Płyta A1200 w wersji 2B

Uważny wgląd w płytę główną A1200 odsłania jej tajemnice. Od góry, w sąsiedztwie portu PCMCIA znajduje się zestaw trzech układów scalonych, to: Lisa, Gayle i Alice, odpowiedzialne odpowiednio za wyświetlanie grafiki (inna nazwa to AGA, czyli Advanced Graphics Architecture), komunikację z urządzeniami IDE (gada z nimi Gayle) oraz zarządzanie pamięcią CHIP, kanałami DMA i szybkim rysowaniem w pamięci graficznej (to tzw. blitter), co spadło na barki Alice. Ulokowany bliżej centrum płyty głównej duży układ scalony oznaczony napisem VLSI to Budgie – kontroler pamięci DRAM oraz szyny danych. Powyżej znajduje się jeszcze jeden scalak, który odpowiada za obsługę klawiatury.

Mózg maszyny jest zaskakująco mały, procesor Motorola 68020, umieszczona w pobliżu dolnej, prawej krawędzi PCB, sąsiaduje z dwiema kośćmi ROM (256 KB każda) przechowującymi Kickstart – oprogramowanie odpowiedzialne za obsługę sprzętu i zarazem obsługę systemu operacyjnego. Powyżej znajdują się kości RAM (wyprodukowane przez NEC-a). Bezpośrednio nad pamięcią widnieje jeden z układów CIA odpowiedzialnych za obsługę myszy, portów szeregowych i równoległych. Drugi z bliźniaczych układów CIA tkwi osamotniony w pobliżu portów joysticka i myszy, po prawej stronie. Nad białym nadrukiem na PCB znajduje się ostatni element układanki: układ CSG 391077, potocznie nazywany Paula: odpowiada za odtwarzanie dźwięku oraz obsługę stacji dyskietek. Paula stanowi największy relikt zachowany na płytach głównych Amig od 1985 roku. Właściwie to wciąż ten sam układ scalony, produkowany jedynie w kolejnych rewizjach. Nikt nie wpadł na to, by wbudować na płytę główną 16-bitowych przetworników lub zadbać o dodanie układu DSP (co wymyśliła konkurencyjna firma Atari). Tajemniczy, pusty placek przy dolnej krawędzi PCB to miejsce na koprocesor 68881 lub 68882. Niestety, nigdy nie montowano seryjnie koprocesorów na płycie głównej A1200.

Wszystkie układy scalone zostały na stałe wlutowane w płytę główną A1200, co utrudnia ewentualne naprawy i modyfikacje. Łatwy jest za to demontaż stacji dyskietek, czy podłączanie osadzonych na specjalnie wyprofilowanych „sankach” dysków IDE 2,5” standardową taśmą 44-pinową, albo demontaż górnej części obudowy i blachy ekranującej. Wielu użytkowników A1200, w czasach jej świetności, rzadko skręcało obudowę (na zaledwie 5 śrubek) – dzięki czemu maszynę łatwo było rozebrać, w celu przełożenia dysk lub zapewnienia lepszej cyrkulacji powietrza, w szczególności chłodzenia układów scalonych umieszczonych na opcjonalnych kartach rozszerzeń oraz wmontowanej do wnętrza A1200 karty graficznej.

Po domknięciu obudowy otrzymywaliśmy zgrabną konstrukcję, zajmującą na biurku niewiele więcej miejsca niż typowa klawiatura z blokiem numerycznym (470x241x76,2 mm). Dostęp do umieszczonej pod kątem, po prawej stronie komputera, stacji dyskietek był wygodny, choć pochylona, górna cześć obudowy nie pozostawiała już zbyt wiele miejsca na układanie na niej stert dyskietek, tak jak to bywało z A500. Klawiatura A1200, w przypadku której każdy z klawiszy osadzony był na gumce i, po naciśnięciu, stykał dwa elementy na folii, była dobrej jakości, oferowała też niezły komfort pracy. Ówcześni posiadacze Amigi mogli jedynie narzekać na mały klawisz Enter o kształcie odwróconej litery L. Posiadacze sprowadzanych z sąsiednich Niemiec Amig musieli też borykać się z zamienionymi znakami Y i Z oraz kilkoma innymi symbolami, umieszczonymi w innych miejscach. Na szczęście AmigaOS umożliwiał już swobodne mapowanie klawiatury, więc dla osób piszących bezwzrokowo obcy układ klawiatury nie był przeszkodą.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• następna ›
• ostatnia »