Poradnik: Budujemy sieć komputerową. Część 2 - LAN

Sieci LAN - Wprowadzenie

Tematyka, jaką określa tytuł zarówno tej strony, jak i całego artykułu jest tak obszerna, że kpiną wręcz wydaje się umieszczenie wprowadzenia do sieci LAN na dwóch stronach. Jednakże...jest to właśnie wprowadzenie, dzięki któremu naszym głównym zamiarem jest przekazanie Wam podstaw związanych z tymi dwoma rodzajami sieci, a nie zagłębianie się w najdrobniejsze ich szczegóły. Na poprzedniej stronie wskazaliśmy, skąd wzięła się w ogóle koncepcja takiego, a nie innego podziału. Przyszła zatem pora na zaczerpnięcie odrobiny wiedzy technicznej.

Sieć LAN to nic innego, jak lokalna sieć komputerowa łącząca ze sobą komputery na stosunkowo niewielkim obszarze.

Wiemy już, że sieć LAN to nic innego, jak lokalna sieć komputerowa łącząca ze sobą komputery na stosunkowo niewielkim obszarze. Oczywiście, określenie „niewielki” można interpretować na różne sposoby – wszystko bowiem w zależności od tego, gdzie taka sieć się ma znajdować. Określenie sieci LAN można stosować nie tylko dla niewielkiej domowej pajęczyny, w której skład wchodzi kilka komputerów, telewizor, serwer multimediów czy też jakieś urządzenie mobilne pokroju smartfona czy tableta. Sieci LAN to także i te składające się z kilkudziesięciu i więcej maszyn. Wszystko w sumie rozchodzi się o to, w jaki sposób maszyny te są ze sobą połączone.

Jak już wcześniej wspomnieliśmy, praktycznie niemożliwe jest bezpośrednie połączenie każdego urządzenia sieciowego z innymi za pomocą kabli. Można by oczywiście w teorii dokładać kolejne karty sieciowe wpinając do nich kolejne kable umożliwiające nawiązanie komunikacji z drugą połówką. Każdy chyba domyśli się w tym momencie, że tak powstałe spaghetti nie jest dobrym rozwiązaniem. Nikomu przecież nie będzie się chciało ciągnąć nadmiarowych kilometrów kabli przez całe mieszkanie czy biuro. Istnieje na szczęście kilka powszechnie stosowanych technik, które pozwolą łatwo i szybko temu problemowi zaradzić. Należy tu wspomnieć o dwóch kategoriach, czy może stosując lepsze określenie – warstwach, na które można owe techniki podzielić: warstwie fizycznej oraz logicznej. Niektórzy bardziej doświadczeni czytelnicy będą musieli wziąć jednak poprawkę na to, że wspomniane warstwy nie są do końca tożsame z warstwami modelu ISO/OSI lub TCP/IP, czyli ustandaryzowanymi modelami organizacji komunikacji sieciowej. Na tym etapie nie chcemy wchodzić w szczegóły tych dwóch modeli. Jest to zatem nasz podział na to, co pan Kowalski budujący sieć może, mówiąc kolokwialnie, dotknąć i zobaczyć (warstwa fizyczna), oraz na to, co będzie zmuszony skonfigurować (warstwa logiczna).

Do tej pierwszej grupy należeć będą zatem oczywiście komputery, a ściślej mówiąc karty sieciowe, kable, switche, routery i punkty dostępowe. W zależności od tego, czy łączymy komputery za pomocą kabli czy bezprzewodowo, najprostsza sieć LAN składać się będzie z nieco innych elementów. W pierwszym przypadku do kart sieciowych komputerów wpięte będą skrętki UTP czy SFTP. Drugi koniec każdego kabla wyląduje jednak nie w drugiej karcie, ale najczęściej w gnieździe RJ-45 przełącznika. Dopiero od niego bowiem powędruje kabel do następnej maszyny. Ta sama sytuacja będzie miała miejsce w przypadku np. konieczności dołączenia do sieci serwera NAS, którego to właśnie należy podłączyć do switcha. Nie ma potrzeby zatem dublowania ścieżek między konkretnymi urządzeniami. To rolą switcha będzie dostarczenie danych wysłanych przez jeden komputer w sieci LAN do właściwego adresata. Tak powstałą sieć określa się jako sieć LAN w topologii gwiazdy, tzn. przełącznik (dawniej – koncentrator – różnice między nimi wyjaśnimy później) stanowi centralny punkt sieci, a każda maszyna chcąc wziąć udział w komunikacji musi zostać do niego fizycznie podłączona za pomocą jednego (na ogół) kabla.

Ethernet to ogólnie rzecz biorąc rodzina wielu technologii, z których najczęściej buduje się, między innymi, właśnie sieci LAN stosując kabel jako medium transmisyjne.

Przy okazji omawiania najczęściej spotykanej metody organizacji połączeń w sieci LAN nie sposób wspomnieć o czymś, co się zwie Ethernet. Pojęcie to będzie przewijało przez następne strony, a także i w innych poradnikach, więc spieszymy z wyjaśnieniem, co się pod nim kryje. Jak zwykle zresztą, kryje się zbyt wiele, by można to było opisać w jednym poradniku ;) Otóż Ethernet to ogólnie rzecz biorąc rodzina wielu technologii, z których najczęściej buduje się, między innymi, właśnie sieci LAN stosując kabel jako medium transmisyjne. Technologie te zostały ustandaryzowane i opisują np. specyfikację kabli sieciowych oraz przesyłanych nimi sygnałów.

Dla nas najważniejsze ze wszystkich zagadnień dotyczących fizycznej warstwy Ethernetu są standardy związane m.in. z rodzajem kabla, przez jaki transmitowany jest sygnał, maksymalnym dystansem oraz maksymalną szybkością transmisji. Interesują więc nas te, które mają w nazwie takie ciągi znaków, jak 100, 1000, 10G, BASE czy -T. Do budowy współczesnych sieci LAN zgodnych z Ethernetem rekomenduje się wykorzystanie standardu 1000BASE-T, co oznacza sieć, w której sygnał przesyłany może być z teoretyczną przepustowością wynoszącą 1000 Mb/s czyli 1 Gb/s, w tzw. paśmie podstawowym, za pomocą skrętki o kategorii minimum 5 (zalecane 5e) na maksymalną odległość 100 metrów. Gdzieniegdzie, szczególnie w starszych sieciach będzie to wolniejszy standard o przepustowości 100 Mb/s – 100BASE-T. 10GBASE-T, a więc standard zapewniający teoretyczną przepustowość10 Gb/s przez skrętkę kategorii 6/6A, jest w zasadzie na rynku konsumenckim niespotykany. Zanim się on rozpowszechni jeszcze trochę czasu minie, bowiem brakuje tu urządzeń go wspierających, a jeśli jakieś są, to ich ceny raczej nie zachęcają do zakupu. Istnieją jeszcze standardy takie, jak np. 1000BASE-SX czy 10GBASE-SR, gdzie medium transmisyjnym jest światłowód, ale nimi na razie nie będziemy sobie zaprzątać głowy.

W sieci LAN do transmisji danych może zostać z powodzeniem wykorzystany nie tylko kabel, ale też fale radiowe – mamy wtedy do czynienia z siecią WLAN lub potocznie – Wi-Fi. W tym wypadku ogólne zasady pokrywają się z sieciami kablowymi, choć siłą rzeczy zostały one zaadaptowane tak, by do komunikacji nie trzeba było korzystać przewodów. Najczęściej, centrum takiej sieci stanowi punkt dostępowy Wi-Fi (ang. Access Point – AP). Z nim połączenie nawiązują bezprzewodowe karty sieciowe i, podobnie jak to miało miejsce w kablowym Ethernecie w przypadku switcha, to AP pośredniczy we właściwym przesyłaniu danych miedzy dwiema maszynami. Również mamy tu do czynienia z topologią gwiazdy. Istnieje również wariant sieci Wi-Fi, w której nie wykorzystuje się punktów dostępowych, nazywany siecią ad-hoc. Tutaj wszystkie urządzenia sieci komunikują się ze sobą bezpośrednio. Najczęściej spotkamy się jednak z tym pierwszym wariantem i konkretnie tego modelu będziemy trzymać się charakteryzując bardziej szczegółowo sieci bezprzewodowe w następnych częściach poradnika. Nie obawiajcie się, nie zapomnieliśmy o standardach sieci Wi-Fi – one też dostaną swoją stronę w osobnej publikacji. To temat tak szeroki, że opisanie go tu w satysfakcjonującym zakresie byłoby wręcz barbarzyństwem.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• następna ›
• ostatnia »