Miyoo Mini Plus - recenzja jednego z najbardziej rozchwytywanych handheldów do retro gier ostatnich lat

Miyoo Mini Plus - System i funkcjonalność

Standardowy system, z którym mamy do czynienia zaraz po pierwszym uruchomieniu sprzętu nie jest zbyt funkcjonalny. Można powiedzieć, że jest on bardzo prosty i oferuje podstawowe opcje. Jednak Miyoo Mini (Plus) kupuje się głównie z uwagi na Onion OS. System ten oferowany przez zdolnych programistów w serwisie GitHub wzbija tego handhelda na wyżyny swoich możliwości. To właśnie na nim skupiona będzie cała uwaga, ponieważ praktycznie nikt nie korzysta z systemu producenta, ale od razu instaluje właśnie wspomniany przed chwilą OS. Sama instalacja jest naprawdę prosta - wystarczy bowiem przekopiować pobrane pliki z systemem na najlepiej nową, pustą kartę pamięci i włożyć ją z powrotem do sprzętu. Zobaczymy wtedy postępujący proces instalacji. Po jego zakończeniu pozostaje nam tylko skopiować "BIOS'y" emulatorów z oryginalnego systemu (bądź znaleźć odpowiednie pliki w internecie) do docelowych folderów oraz umieścić nasze ROM-y z grami. Po wstępnej konfiguracji pozostaje nam tak naprawdę tylko bardziej poznać rozległe możliwości systemu - a tych po instalacji mamy o wiele więcej.

Na start otrzymujemy dostęp do kilku zakładek. W Favorites znajdziemy nasze ulubione tytuły, które wcześniej sami dodamy. Games to zakładka, w której - jak sama nazwa wskazuje - znajdziemy wszystkie skopiowane gry, pogrupowane według systemu. Handheld oferuje wsparcie dla wielu różnych emulatorów starszych konsol (dzięki RetroArch), więc jest w czym wybierać. Kolejna z opcji w menu startowym to Apps. W tym miejscu mamy dostęp do wszystkich dodatkowych aplikacji oraz personalizacji systemu. Dzięki Activity Tracker możemy sprawdzić, ile czasu spędziliśmy w pojedynczej grze oraz łącznie, biorąc pod uwagę wszystkie uruchomione tytuły. Funkcja bardzo przydatna, aczkolwiek w moim wypadku po kilkunastu godzinach zniknęły postępy, które musiałem przywracać z plików kopii zapasowych (niestety, nie wszystko udało się odzyskać). W kwestii personalizacji jest także bardzo dobrze, ze względu na możliwość zmiany zarówno motywu, jak i ikon. Dostępnych jest ich całkiem sporo i każdy oprócz wyglądu interfejsu, zmienia także domyślne efekty dźwiękowe i muzykę w tle (również tą, którą słyszymy w trakcie startu urządzenia).

Żeby opisać każdą funkcjonalność, musiałby powstać z tej recenzji co najmniej poradnik, więc postaram się wspomnieć tylko o kilku bardziej istotnych elementach. Dzięki Onion OS mamy dostęp do takich narzędzi jak eksplorator plików, serwer FTP (możliwość zdalnego przesyłania plików przy pomocy sieci Wi-Fi), czy też menedżer pakietów, dzięki któremu zainstalujemy dodatkowe aplikacje (czytników ebooków i plików PDF, przeglądarka screenshotów, odtwarzacz muzyki i wideo, terminal i wiele innych). Mamy możliwość zaktualizować oprogramowanie dzięki wsparciu dla OTA. W ustawieniach otrzymujemy sposobność dostrojenia wyświetlanego obrazu, poprzez zmianę czterech parametrów (jak choćby kontrast czy nasycenie). Możemy także ustawić własne skróty klawiszowe. Opcji jest więc naprawdę wiele.

Sam handheld oferuje nam też bardzo przydatną funkcję na wzór Quick Resume, znaną bardziej z konsol obecnej generacji Xbox Series. Tak więc kiedy wyłączymy grę, możemy ją wznowić w dowolnym czasie i zagrać od tego samego momentu, bez czekania na każdorazowe wyświetlanie logo producentów i przechodzenie przez menu główne. W trakcie gry możemy wcisnąć środkowy mały przycisk, który daje nam dostęp do menu ostatnio uruchamianych tytułów, dzięki czemu jesteśmy w stanie wygodnie się między nimi przełączać. Będąc w tym trybie, możemy też manewrować jasnością i zobaczyć ile czasu spędziliśmy łącznie w grze. Natomiast wciśnięcie i przytrzymanie przycisku pozwoli na wyjście z gry (choć wszystko jesteśmy w stanie zmienić z poziomu ustawień). Oczywiście przy każdym uruchomionym tytule mamy sposobność przejścia do ustawień RetroArch i zmiany układu klawiszy oraz wszelkich innych opcji. Ciężko znaleźć na rynku system, który oferuje nam tak wiele.

Szczególnie warta uwagi jest również możliwość "przewijania" gier oraz zmiany wyświetlanych barw w tytułach przeznaczonych na Game Boya. Jeśli posiadaliśmy egzemplarz, który wyświetlał gry w czarno-zielonej palecie kolorów, to bez problemu będziemy w stanie ją ustawić jednym kliknięciem. Do wyboru są setki różnych ustawień, spośród których możemy w czasie rzeczywistym sprawdzać, jak będzie się prezentował tytuł po ich zmianie. Dla mnie najlepszym trybem okazał się "DMG", oferujący wspomniany oryginalny zielony odcień gier, z uwagi na to, że właśnie w takim rozgrywałem niemal wszystkie gry w dawnych latach.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• następna ›
• ostatnia »