Zgłoś błąd
X
Zanim wyślesz zgłoszenie, upewnij się że przyczyną problemów nie jest dodatek blokujący reklamy.
Błędy w spisie treści artykułu zgłaszaj jako "błąd w TREŚCI".
Typ zgłoszenia
Treść zgłoszenia
Twój email (opcjonalnie)
Nie wypełniaj tego pola
.
Załóż konto
EnglishDeutschукраїнськийFrançaisEspañol中国

Linux - jak ugryźć pingwina

Cechy systemu Linux

Struktura katalogów i prawa dostępu

Struktura katalogów w systemie Linux znacznie odbiega od tej, z którą stykają się użytkownicy Windowsa. Mamy bowiem do czynienia ze strukturą pojedynczego drzewa, którego korzeń (root, bądź katalog główny) oznaczony jest znakiem slash („/”). W tym miejscu zainstalowany jest system i zaczyna się struktura katalogów. Wszystkie inne katalogi są katalogami podrzędnymi w stosunku do /.
W każdej dystrybucji Linuksa w katalogu głównym znajduje się kilka folderów o charakterystycznych nazwach. Mamy więc:

  • /bin — zawierający pliki binarne podstawowych poleceń systemowych.
  • /boot — przechowujący plik potrzebne do rozruchu systemu (między innymi jądro systemowe).
  • /dev — w którym znajdują się pliki urządzeń (szerzej opisane niżej).
  • /etc — zawierający pliki konfiguracji systemu.
  • /home — w którym mieszczą się katalogi domowe użytkowników. Odpowiednik \Documents and Settings\ z Windows XP czy \Users w Vista.
  • /lib — przechowujący biblioteki systemowe oraz moduły jądra (np. sterowniki).
  • /mnt — będący typowym miejscem montowania napędów.
  • /proc — zawierający informacje o działających procesach.
  • /root — katalog domowy administratora.
  • /sbin — w którym znajdują się pliki binarne poleceń administracyjnych.
  • /sys — będący folderem pozwalającym na konfigurację jądra systemowego.
  • /tmp — zawierający pliki tymczasowe. Odpowiednik c:\windows\temp.
  • /var — w którym znajdują się np.: logi systemowe, poczta czy kolejka wydruku.

Pliki urządzeń to jedna z cech charakterystycznych Linuksa (i systemów Uniksowych w ogóle). Większości urządzeń wchodzących w skład komputera odpowiada jeden lub więcej plików w katalogu /dev. Przykładowo, pojedynczą myszkę odnajdziemy pod /dev/mouse[0-9], a wejście ze wszystkich myszy pod /dev/mice. Nieco inaczej ma się sprawa z dyskami twardymi. Dyski podłączane pod interfejs PATA mają nazwy /dev/hdX (/dev/sdX dla urządzeń SATA, SCSI i USB), gdzie X jest kolejną literą alfabetu przydzielaną w zależności od punktu podłączenia i ustawień (primary/secondary oraz master/slave). Aby uzyskać dostęp do konkretnej partycji dysku, do ścieżki urządzenia należy dopisać jej numer. Numery od 1 do 4 oznaczają partycje podstawowe, a od 5 wzwyż partycje logiczne. I tak przykładowo /dev/hda1 oznacza pierwszą partycję podstawową dysku podłączonego jako primary/master.

Warto w tym miejscu wspomnieć, że przed uzyskaniem dostępu do plików na partycji lub nośniku wymiennym należy go najpierw zamontować. Chodzi tu o przypisanie urządzeniu tak zwanego punktu montowania (mount point), pod którym będziemy mieli dostęp do plików na nim zawartych. Takim punktem może być dowolny pusty katalog. Zgodnie z tradycją, domyślnie punkty montowania tworzone są w katalogu /mnt. Takie podejście pozwala na znacznie lepsze oznaczenie zawartości danej partycji: /mnt/filmy mówi nam więcej niż F:\ w starszych wersjach Windows(w nowych możliwe jest montowanie dysków w katalogach podobnie jak w Linuksie).


Zawartość katalogu /bin. Po lewej widzimy uprawnienia pliku

Kolejną cechą charakterystyczną dla systemu plików Linuksa są prawa dostępu. Każdy obiekt (plik lub katalog) ma określonego właściciela oraz przynależną grupę. Najczęściej spotykaną w systemie Linux formą podawania praw dostępu jest forma ósemkowa, czyli trzy cyfry z zakresu 0-7. Wartości te definiują kolejno prawa dostępu dla właściciela pliku, grupy oraz pozostałych użytkowników. Każda cyfra jest sumą nadanych obiektowi praw dostępu; prawo odczytu ma wartość 4, zapisu 2, a wykonania 1. Ciąg 754 oznacza więc odpowiednio:

* dla właściciela prawa do odczytu, zapisu, wykonania (4+2+1 = 7).
* dla grupy prawo do odczytu i wykonania (4+1 = 5).
* dla pozostałych użytkowników jedynie prawo do odczytu (4).

W przeciwieństwie do systemu Windows, o tym, czy plik jest wykonywalny nie decyduje jego rozszerzenie, a nadane mu prawa. Nadanie plikowi atrybutu wykonalności oznacza możliwość jego uruchomienia, a w przypadku katalogu pozwala na przeglądanie jego zawartości.

Bądź na bieżąco - obserwuj PurePC.pl na Google News
Zgłoś błąd
rafal_romanski.png
Liczba komentarzy: 0
Ten wpis nie ma jeszcze komentarzy. Zaloguj się i napisz pierwszy komentarz.
x Wydawca serwisu PurePC.pl informuje, że na swoich stronach www stosuje pliki cookies (tzw. ciasteczka). Kliknij zgadzam się, aby ta informacja nie pojawiała się więcej. Kliknij polityka cookies, aby dowiedzieć się więcej, w tym jak zarządzać plikami cookies za pośrednictwem swojej przeglądarki.