Recenzja Deus Ex: Mankind Divided PC - Wielki powrót cyberpunku

Dla mnie bomba! Albo karabin! Albo strzelba!

Kiedy zawiodą wszystkie dyplomatyczne oraz humanitarne metody prowadzące do zwycięstwa, zawsze pozostaje jedno skuteczne rozwiązanie - odrobina chamstwa i brutalności, czyli wyciągniecie ciężkich argumentów siłowych. Ponieważ Deus Ex: Mankind Divided jest pierwszoosobową strzelaniną, arsenał obfituje w pistolety, strzelby, karabiny, wyrzutnie rakiet, kilkanaście rodzajów granatów oraz amunicji (obezwładniająca, przeciwpancerna, zapalająca). Klasycznej broni białej zasadniczo nie uświadczymy, ponieważ zastąpiona została specjalnymi zdolnościami Jensena m.in.: ogłuszeniem, porażeniem impulsem elektromagnetycznym czy nanoostrzami. Opcji wypruwania flaków mamy zatrzęsienie, jednak jako rasowy shooter Mankind Divided nie zachwyca - zwolennicy ostrego oldschoolowego rozpierdzielu, spodziewający się mięsistego modelu wymiany ognia wzorem DOOM, prawdopodobnie będą rozczarowani nieco sztywną mechaniką. Giwerom po prostu brakuje solidnego odrzutu, a przynajmniej osobiście nie czułem pierdyknięcia kiedy naciskałem cyngiel shotguna, więc satysfakcję z pacyfikowania agresywnego motłochu nazwałbym umiarkowaną. Różnorodność wrogów jest niewielka, ograniczając do wszelkiej maści uzbrojonych gagatków, strażników we wspomaganych pancerzach, ulepszonych najemników, wieżyczek automatycznych, dronów i robotów.

Jeśli unikacie męskich potyczek twarzą w twarz, możecie wykorzystać dobrze znany system chowania za przeszkodami, automatycznie zmieniający perspektywę na trzecioosobową kiedy przylgniemy pośladkami do zasłony, ułatwiając tym samym orientację w sytuacji. Jego użyteczność docenić powinni też zwolennicy skradania, bowiem pozwala na wykonywanie szybkich manewrów oskrzydlających po wciśnięciu jednego przycisku. Z nowości Mankind Divided wprowadza modyfikacje pukawek wpływające na sześć parametrów - połowę możemy podciągnąć dzięki najróżniejszemu złomowi, służącemu również do tworzenia podstawowych przedmiotów (biobaterie, omniklucze), pozostałe to domena ściśle określonych biegłości. Część statystyk połączono z niektórymi umiejętnościami m.in.: stabilnością celowania czy kompensacją odrzutu, zatem wybierając ulubione giwery warto uwzględnić także powyższe niuanse. Ostatnim elementem układanki są ulepszenia poszczególnych komponentów - lasera, magazynków czy celownika. Wszystkie gadżety trzymamy w prostym inwentarzu podzielonym na kwadraty, którego toporność przypomina czasy spędzone nad Human Revolution. Akurat pewne zmiany w zakresie ergonomii interfejsu byłyby mile widziane.

Sztuczna inteligencja... tak... naprawdę trudno wystawić tutaj jednoznaczną ocenę, ponieważ sprawa jest skomplikowana. Zacznijmy od pozytywów - przeciwnicy sprawnie reagują na dźwięki otoczenia, analizując niepokojące sygnały jakie możemy wykorzystać do zastawienia pułapki np.: rzucając przedmiotem w określone miejsce ściągniemy strażnika. Problem jest jednak innej natury, bowiem spostrzegawczość oponentów to cytując klasyka - jakieś nieporozumienie. Czasami zauważą koleżkę leżącego w poprzek korytarza, niezwłocznie wszczynając alarm, innym razem ominął szerokim łukiem komentując, że prawdopodobnie ktoś zinfiltrował obiekt... Kompletny brak konsekwencji. Nikogo nie zastanawia także znikanie ochroniarzy, więc skuteczne stosowanie wywabiania, ogłuszania oraz ukrywania zwłok, owocuje gigantycznymi stosami martwych lub śpiących ludków na zapleczu :) Takie podejście ma oczywiście pewną niekwestionowaną zaletę, umożliwiając ciche wykonywanie zadań dających mimo wszystko sporo satysfakcji. Gorzej sytuacja wygląda w warunkach bojowych, gdzie sztuczna inteligencja nagminnie się kompromituje, zaś adwersarze potrafią klęczeć za przeszkodami nawet w momencie, gdy podejdziemy na odległość wyciągnięcia ręki... O permanentnej krótkowzroczności czy bezmyślnym wbieganiu pod celownik już wspominałem?

Swoboda działania jest największym atutem nowego Deus Ex, aczkolwiek nie miałbym sposobności tego doświadczyć, gdyby designerzy poziomów zawalili robotę. Na szczęście plansze są solidnych rozmiarów, oferują gigantyczną ilość skrótów, sieci tuneli, mieszkań do sprawdzenia oraz zakamarków. Eksploracja przynosi niesamowitą frajdę zwłaszcza w dużych ośrodkach, gdzie spędziłem kilka ładnych godzin na samym myszkowaniu. Chociaż Mankind Divided nie posiada sandboxowej struktury świata wzorem Wiedźmina czy ostatniego Dragon Age, zawierając wyłącznie zamknięte lecz rozbudowane obszary, dzięki kapitalnemu projektowi wszystko wydaje się większe. Stylistycznie też osiągnięto mistrzostwo - socrealistyczno futurystyczna architektura dzielnic Pragi czy pogrążone w neonowym świetle miasto Golem, to niezwykle klimatyczne miejsca, a słuchanie czeskiego języka potrafi rozbawić. Dla lepszego zobrazowania tych zjawisk polecam przejrzeć galerię screenów. Jedyne co momentami doskwiera w konstrukcji świata, to niewielka ilość postaci niezależnych na ulicach oraz pięknie umeblowane, zabezpieczone lecz opustoszałe mieszkania, które możemy bezkarnie plądrować. Zresztą, nawet kradzieże na oczach policjantów nie wzbudzają niczyjego sprzeciwu, więc twórcy zbyt liberalnie potraktowali kwestię wrażliwości otoczenia.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• następna ›
• ostatnia »