Test HP Reverb G2 – sprawdzamy gogle VR uchodzące za najlepsze i najbardziej opłacalne. Czy pochwały są zasłużone?

HP Reverb G2 – wymagania sprzętowe, wydajność i wrażenia z użytkowania

HP Reverb G2  – jak na gogle niesamodzielne przystało – wymagają do działania peceta. Aby cieszyć się wirtualną rzeczywistością, w teorii wystarczy nam już dość przeciętny "setup" złożony z podzespołów takich jak procesor Intel Core i5 (nie podano konkretnego modelu) i karta graficzna NVIDIA GeForce 1060. To tyle, jeśli chodzi o niebiesko-zieloną wersję sprzętową. A jeśli chodzi o setup od Czerwonych, to wystarczyć powinien procesor AMD Ryzen 5 (również nie podano szczegółów modelu) i karta graficzna AMD Radeon RX 590. Trzeba jednak wiedzieć, że dysponując wspomnianymi układami GPU, w przypadku najbardziej wymagających tytułów nie zagramy w najwyższej rozdzielczości / przy najwyższych ustawieniach graficznych, a wyłącznie przy 50 procentach rozdzielczości maksymalnej. Podobnie więc jak w przypadku innych niesamodzielnych gogli VR, wypada mieć jednak naprawdę mocarnego peceta. Zanim przejdziemy do opisu rzeczywistej wydajności na naszej platformie testowej, zdradzę tylko tyle, że jeśli naprawdę chcemy cieszyć się możliwościami gogli HP Reverb G2, to bez karty pokroju NVIDIA GeForce RTX 2080 nawet do nich nie startujmy. No, zawsze można obniżyć rozdzielczość obrazu czy jakość grafiki (choć nie we wszystkich grach się da) oraz wyłączyć wygładzanie, ale nie będzie to już zabawa w pełni satysfakcjonująca.

Tabelki tabelkami, a jak wygląda korzystanie z HP Reverb G2 w praktyce? Podczas zabawy z goglami HP Reverb G2 użytkowałam platformę testową złożoną z procesora Intel Core i9-9900K, karty graficznej NVIDIA GeForce RTX 2080 oraz 32 GB pamięci RAM. Pełną specyfikację desktopu możecie poznać już na następnej stronie, a poniżej zamieszczam już wykres przedstawiający parametry frametime w popularniejszych grach VR. Zanim zaczniecie go jednak rozszyfrowywać i pytać gdzie są FPSy, to pamiętajcie, że podczas testowania zestawów VR ważniejszy jest właśnie parametr "framerate", a więc odstęp czasowy pomiędzy poszczególnymi klatkami, wyrażany w milisekundach [ms]. Jeśli bardzo chcemy, można ów parametr jednak przeliczyć na wspomniane klatki na sekundę. Trzeba wówczas wiedzieć, że konfiguracja sprzętowa generująca framerate na poziomie 11 ms, to około 90 klatek na sekundę. Widząc zaś, że gra działa ze średnim framerate na poziomie 8,3 ms możemy przyjąć, że widzimy obraz o parametrze ~120 FPSów. Dzięki poniższemu wykresowi oraz towarzyszącym mu wyjaśnieniom, możemy skonkludować, że dysponując kartą NVIDIA GeForce RTX 2080, maksymalne możliwości wyświetlacza gogli (rozdzielczość 4320 x 2160 px i odświeżanie 90 Hz) wykorzystamy w zasadzie we wszystkich sensownych grach VR, wliczając w to sławetną produkcję pt. Half-Life: Alyx.

Średni framerate dla NVIDIA GeForce RTX 2080

Odstęp czasowy pomiędzy poszczególnymi klatkami

milisekundy (mniej=lepiej)

2

4

6

8

10

Synth Riders

3.4

Prey: Transtar VR

5.1

Affected: The Manor

5.5

Pistol Whip

5.6

Red Matter

6.0

The Walking Dead: Saints & Sinner

6.2

Wratih: The Oblivion - Afterlife

7.4

Half-Life: Alyx

8.7

No dobrze, wiemy już w jakiego peceta się zaopatrzyć, aby maksymalnie wykorzystać funkcjonalność gogli. A co, jeśli chodzi o ich konfigurację? Przyznam, że podobnie jak podłączanie kolejnych przewodów do zestawu HP Reverb G2, tak i kolejne kroki, które w dużej części odbywają się już po stronie komputera (softu), są intuicyjne i nie wymagają spoglądania do instrukcji gogli. Po poprawnym podłączeniu okablowania, na ekranie komputera powinien bowiem automatycznie uruchomić się proces instalacji oprogramowania Mixed Reality Portal. Co ważne, po instalacji software samodzielnie sprawdzi, czy nasz zestaw komputerowy nadaje się do obsługi gogli (screen poniżej). Potem następuje już tylko szybkie parowanie kontrolerów i możemy założyć gogle, które przeniosą nas od razu do "Domu" (Home), a więc do wirtualnej lokacji udostępnianej właśnie przez Mixed Reality Portal. To stąd możemy odpalać kolejne aplikacje czy gry. Zawsze można też pominąć MR Portal i po prostu uruchomić na komputerze Steam (a następnie darmowe narzędzie Steam VR), by i w goglach pojawiło się steamowe środowisko umożliwiające szybkie uruchamianie gier VR, które posiadamy.

Co do szeroko rozumianych wrażeń z użytkowania zestawu HP Reverb G2, to plusów jest tu zdecydowanie o wiele więcej, jednak minusy także występują. Podczas kilku tygodni testów zauważyłam przede wszystkim problemy ze śledzeniem kontrolerów. Czytałam o tym tu i ówdzie jeszcze przed postanowieniem, że sprawdzę to na własnej skórze, ale szczerze mówiąc - trochę temu niedowierzałam. A przynajmniej wydawało mi się, że to problem szczątkowy. Niestety... HP Reverb G2 posiadają zdecydowanie najgorszy system trackingu jaki widziałam, spowodowany brakiem kamerek na spodniej części headsetu. Problem objawiał się chociażby w TWD: Saints & Sinners, gdzie sięgając po broń, która umieszczona jest tuż przy naszym prawym biodrze, trzeba było każdorazowo, mocno spoglądać w tamtym kierunku, by tę broń dobyć. Po czasie można się tego nauczyć, jednak takie nienaturalne ruchy głową pozostają dość... nienaturalne. Drugim niechcianym elementem w goglach HP jest dość ograniczone pole widzenia. Tzw. FOV wydaje się być nawet mniejsze, niż w przypadku Questów 2 (wiele zależy od naszego IPD). I znów - da się przeżyć, ale do pełni szczęścia brakuje tu jeszcze dobrych kilunastu stopni.

Jednak mimo iż gogle HP Reverb G2 mają nieco mniejszą rozdzielczość maksymalną, niż wspomniane już kilka razy HTC Vive 2 Pro, to przyznam szczerze, że to właśnie w "hapekach" grafika wydawała mi się stać na wyższym poziomie. Przede wszystkim trzeba naprawdę mocno wytężyć wzrok, aby dostrzec tu tzw. efekt screen-door (linie wyznaczające kolejne poziomy pikseli). Nie wspominając już o tym, że gogle również bardzo dobrze radzą sobie ze wspomnianym wcześniej problemem schodkowej budowy soczewek, który często skutkuje powstawaniem widocznych kręgów w polu widzenia, zwłaszcza gdy ekran gogli wyświetla jaśniejsze elementy na ciemnym tle. Z ręką na sercu muszę przyznać, że te widać niesamowicie rzadko. Często nie ma ich nawet na ekranach startowych, które zwykle cechują się właśnie białymi logotypami na ciemnych tłach. Dzięki temu mamy do czynienia z immersją na bardzo wysokim poziomie. A dodając do tego zupełnie zaciemniającą otoczenie, silikonową nakładkę na nos oraz bardzo dobrze, basowo brzmiące głośniki (te same co w Valve Index, o których mówi się, że lepszych obecnie w VRze nie ma), to mamy do czynienia z goglami, które zakładamy na głowę i chcemy ich używać przez wiele godzin. 

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• następna ›
• ostatnia »