Recenzja Aliens: Colonial Marines - Bardzo kwaśna strzelanina

Robale! Setki robali! Znaczy się... błędów

Mogłoby się wydawać, że produkcja dopieszczana przez długie miesiące powinna być pozbawiona baboli, ale twórcy Aliens: Colonial Marines lubią zaskakiwać. Ilość popełnionych wpadek technicznych i niekonsekwentnych decyzji, starczyłaby na napisanie osobnego artykułu. Zacznijmy może od komputerowych kompanów z drużyny USCM, którzy oprócz skopanych algorytmów sztucznej inteligencji, posiadają także liczne nadprzyrodzone zdolności. Niejednokrotnie gdzieś w gąszczu korytarzy zgubimy nierozgarniętych towarzyszy, jednak wbrew logice nie musimy ich szukać, ponieważ w pewnym momencie pojawią się znienacka, niczym bohaterowie Star Trek używając... teleportacji. Muszę przyznać, że sposób przemieszczania się kolonialnych marines jest zdecydowanie bardziej skuteczny, niż xenomorphów czy żołdaków na usługach Weyland-Yutani. Ostatni z wymienionych też potrafią czarować, wszak wybiegają hurtowo z ciemnych korytarzy, jakich za cholerę nie możemy splądrować.

Obcy z całego towarzystwa wydają się najbardziej poszkodowani, chociaż w wyniku partactwa ekipy odpowiedzialnej za opisywany tytuł, zyskali parę nietuzinkowych zdolności. Jedną z bardziej spektakularnych jest omijanie komputerowych marines, których dosłownie przenikają niczym zjawa konsekwentnie podążając w kierunku gracza, choćby reszta drużyny zawzięcie do nich pruła czym popadnie. Innym razem zaobserwowałem, jak xenomorph wskoczył do szybu wentylacyjnego, którego kratka była akurat zamknięta - sprytne to bestie :] Prawdziwym wyczynem okazało się natomiast zaspawanie drzwi razem z przeciwnikiem, który nie zważając na niecodzienne okoliczności, jednym ciosem pozbawił mnie życia. Drobnostki pokroju - wsiadam do windy ze smartgunem, pojawia się scenka przerywnikowa, zaczynam na dole pozbawiony swojego uzbrojenia - kompletnie pomijam.

Jak powinny wyglądać lokacje w grze inspirowanej serią Aliens, chyba wszyscy doskonale wiemy - ciemne korytarze, rozbebeszona infrastruktura, opustoszałe hale magazynowe itp. Chłopaki z Gearbox i TimeGate pokusili się nawet o scenerie poza wnętrzami kolonii Hadley’s Hope, gdzie doskonale udało się uchwycić surowy klimat i brzydotę księżyca LV-426. Jednotorowość plansz osiągnięto dzięki niewidzialnym ścianom oraz bezsensownie poustawianym kontenerom, które w żadnym wypadku nie pozwalają zboczyć z kursu, więc choćby fizycznie istniała alternatywna ścieżka, to będzie ona zablokowana. Prześladowało mnie także przykre wrażenie, że nieustannie kluczę po identycznych lokacjach - obskurnych, słabo zaprojektowanych i dalekich od klaustrofobicznych, choćbyśmy wleźli w najczarniejsza dziurę. Jedynie epizod w kanałach pełnych ślepych (?) robali wyróżnia się czymkolwiek spośród wszechogarniającej miernoty.

Moduł multiplayer niczym nadzwyczajnym nie ujmuje, serwując cztery tryby rozgrywki polegające na rywalizacji między xenomorphami i kolonialną piechotą m.in.: tradycyjny Team Deathmatch. Znacznie mniej standardowo przedstawia się Extermination, gdzie zabawa polega na obronie (obcy) lub niszczeniu (marines) zbiorników z jajami, które wyrastają na planszy do momentu ukończenia rundy. Spory potencjał drzemie także w trybie Escape, który polega na ucieczce czteroosobowej drużyny do punktu ewakuacyjnego, jakiej po drodze stawiane są różne zadania m.in.: odblokowywanie przejść czy ochrona pozycji. Survivor jest z kolei najzwyklejszym w świecie przetrwaniem, stawiającym rzecz jasna na kooperację, dobieranie odpowiedniego sprzętu i odpieranie coraz liczniejszych fal przeciwników. Szkoda, że przygotowano tylko dwie mapki dla Escape i Survivor, bo zapowiedzianych DLC absolutnie nie zamierzam kupować. Zamiast tego twórcy powinni za darmo poprawić sterowanie obcymi, któremu wiele brakuje do doskonałości.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• następna ›
• ostatnia »