Test Intel Core Ultra 7 155H kontra Intel Core i7-1360P oraz AMD Ryzen 7 7840U - Premiera procesorów Meteor Lake

Intel Meteor Lake - charakterystyka architektury

Procesory Intel Meteor Lake składają się z czterech osobnych kafelków: Compute Tile, Graphics Tile, SoC Tile oraz IO Tile, a każda z nich została zaprojektowana z myślą o energooszczędności. Compute Tile jest zoptymalizowany pod maksymalną wydajność rdzeni CPU; Graphics Tile pod wydajność w środowisku 3D, z kolei SoC Tile został przygotowany z myślą o zoptymalizowaniu mocy danego układu. SoC Tile jest określany przez Intela czymś w rodzaju energooszczędnej wyspy i to właśnie ten kafalek w dużej mierze ma odpowiadać za wysoką sprawność energetyczną. Zawiera on w sobie m.in. 2 ultra oszczędne rdzenie Crestmont, które odpowiadają za lekkie zadania w komputerze, do których nie są potrzebne mocniejsze rdzenie. Gdy system operuje tylko na tych dwóch rdzeniach, cały Compute Tile z pozostałymi rdzeniami może zostać całkowicie uśpiony, w ten sposób np. zwiększając czas pracy na zasilaniu akumulatorowym, a SoC aktywuje go tylko wtedy, gdy jest to niezbędne.

Blok SoC posiada także zintegrowany chip NPU (AI), który również charakteryzuje się wysoką efektywnością energetyczną i wspomaga różnorodne zadania w systemie. Procesory Meteor Lake posiadają również wbudowany układ DLVR (pierwotnie miał on się pojawić jeszcze w jednostkach Raptor Lake), którego zadaniem jest lepsza kontrola napięć i ich dostosowywanie do aktualnie wykonywanych zadań na procesorze. SoC z wbudowanym chipem NPU posiada również pewne algorytmy, dzięki którym układ niejako uczy się zachowań użytkowania, w ten sposób mogąc lepiej przewidzieć jak ma pracować procesor w komputerze. Usprawniony został także Intel Thread Director. W procesorach Meteor Lake dba o to, by mało wymagające zadania, do których nie są potrzebne rdzenie w Compute Tile, wykonywane były na ultra-oszczędnych rdzeniach z kafelka SoC. Jeśli wykonanie określonego zadania nie może zostać ograniczone do rdzeni z SoC, wówczas używane są rdzenie Efficient z bloku Compute Tile. Natomiast do zadań o wyższym zapotrzebowaniu na moc, zaprzęgnięte na końcu zostają rdzenie Performance.

Pierwsza generacja procesorów Core Ultra oparta została na architekturze Redwood Cove (Performance) oraz Crestmont (Efficient). Na razie jednak musimy poczekać na konkretne porównania wydajności do wcześniejszych generacji. Obecnie firma skupia się na ogólnej prezentacji architektury. Redwood Cove charakteryzuje się m.in. 6-io drożnym dekoderem x86, przebudowanym cache L1-I (zamiast 32 KB 8-Way (8 ścieżek śledzących) od teraz jest to 64 KB 16-Way / 16 ścieżek śledzących). Jednostka FPU z kolei jest w stanie wykonać maksymalnie o 40% więcej instrukcji w jednym cyklu w porównaniu do Golden Cove. Względem tego ostatniego zwiększono również pojemność cache L2 z 1.25 MB do 2 MB (jednocześnie jest to jednak taka sama pojemność jak w Raptor Cove z układów Raptor Lake).

Przebudowany został także wstępny predyktor, który ma lepiej przewidywać kolejne zadania. W przypadku architektury Crestmont, Intel nie był aż tak wylewny. Wiemy, że nowe rdzenie Efficient mają zaoferować zwiększone IPC względem Gracemont, a także zaoferować przebudowany predyktor. Bardziej rozbudowana będzie też telemetria do sprawniejszego działania funkcji Intel Thread Director. Crestmont oferuje m.in. 64 KB cache L1-I oraz 32 KB cache L1-D (opcjonalnie z obsługą korekcji błędów ECC) oraz do 2 MB cache L2. Dzięki szerszemu dekoderowi instrukcji, możliwe jest przyspieszenie obliczeń operujących na dużych ilościach kodu. Rdzeń Efficient-Crestmont oferuje ponadto dokładne przewidywanie rozgałęzień dzięki zwiększonej historii takowych rozgałęzień oraz powiększonym rozmiarom struktur.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …
• następna ›
• ostatnia »