Test Intel Core i7 3960X Sandy Bridge-E - Żegnaj LGA 1366!

Architektura Sandy Bridge-E

Otwórzmy zatem maskę oraz przyjrzyjmy się bliżej architekturze Sandy Bridge-E, niemniej już sama nazwa wskazuje na fakt, iż nie mamy do czynienia z rewolucją. W materiałach promocyjnych informacji na temat architektury jest zresztą jak na lekarstwo - jedyne czym dysponujemy, to zdjęcie rdzenia gdzie w bardzo prosty sposób przedstawiono umiejscowienie poszczególnych elementów. Zapewne wielu z Was zastanowią dwie białe plamy, po jednej pod trzecim i szóstym rdzeniem. Są to zablokowane i nieaktywne rdzenie, tak więc procesor jest ośmiordzeniowy z aktywnymi sześcioma rdzeniami. Dlaczego usunięto z układu dwa rdzenie? Odpowiedź na to pytanie jest całkiem oczywista - Sandy Bridge-E pod LGA 2011 wywodzi się wprost z rozwiązań serwerowych, a konkretnie z modeli Xeon E5, które są oparte o rdzeń Sandy Bridge-EP. Nowych Xeonów na rynku jeszcze nie znajdziemy, jednak najbardziej istotne jest to, że posiadają one 8 rdzeni, 16 wątków i 20MB cache L3. Tak duża ilość rdzeni i pamięci podręcznej sprawiła, że Xeony mają TDP na poziomie 150W, czyli mówiąc wprost są prądożerne i gorące. Z tym wiązałby się kolejny problem, bowiem konieczność zmniejszania TDP wymusiłaby ustawienie zegarów poniżej 3 GHz. Intel zdawał sobie sprawę, że na rynku konsumenckim bardziej liczy się jednak wysokie taktowanie niż ilość rdzeni i wątków. Dodatkowo, ośmiordzeniowy Core i7 3960X w aplikacjach wykorzystujących do czterech rdzeni wyraźnie przegrywałby z modelami pod podstawkę LGA 1155, co byłoby marketingowym harakiri.

Dlatego pozbyto się dwóch rdzeni oraz 5MB cache L3, dzięki czemu udało się zwiększyć taktowania do troszkę wyższego poziomu niż w przypadku starszego Sandy Bridge. TDP spadło do akceptowalnych 130W, wciąż jednak Intel ciężko pracuje nad kolejnymi rewizjami, które polepszą efektywność energetyczną nowych procesorów. Skoro jesteśmy już w temacie zegarów, a sama architektura nie jest czymś, o czym można się rozpisywać, to spójrzmy na technologię Turbo Boost.

W procesorach Core i7 3960X i 3930K taktowania Turbo dla maksymalnej liczby rdzeni zostały wyraźnie podniesione względem Core i7 2700K. W przypadku najmocniejszego modelu pod LGA 1155 wzrost wynosi 100 MHz dla czterech rdzeni, zaś dwa najdroższe procesory pod LGA 2011 zwiększają swój zegar o 300 MHz dla sześciu i pięciu rdzeni. Dla trzech i czterech rdzeni jest to 100 MHz, zaś dla dwóch i jednego 200 MHz. Ostatecznie maksymalny wzrost to +600MHz, czyli o 200 MHz więcej niż w przypadku Core i7 2600K/2700K. W przypadku Core i7 3820 ta wartość jest mniejsza i wynosi +300 MHz, jednak taktowanie standardowe ustalono na poziomie 3600 MHz i 3700 MHz w trybie Turbo dla czterech i trzech rdzeni. To oznacza, że przy nominalnych ustawieniach Core i7 3820 powinien bez większych kłopotów wyprzedzać wydajnościowo Core i7 2700K, aczkolwiek w aplikacjach jednowątkowych wyniki mogą być całkiem zbliżone.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …
• następna ›
• ostatnia »