Test routera TP-Link Archer BE800 - topowy przedstawiciel routerów Wi-Fi 7 w portfolio TP-Linka. Nowy standard na tle Wi-Fi 6

O Wi-Fi 7, czyli 802.11be słów kilka

Każdy kolejny standard Wi-Fi niesie ze sobą jakieś usprawnienia, które mniej lub bardziej wpływają na funkcjonowanie sieci bezprzewodowej. Najczęściej są to zmiany czysto ewolucyjne, czyli „rozbudowujemy X”, „zwiększamy Y” czy „dodajemy Z”, by móc w jednostce czasu przesłać jak najwięcej danych. Wi-Fi 7 cechuje się kilkoma właśnie tego typu nowościami, a o najważniejszych z nich napiszę nieco więcej.

Jako, że Wi-Fi 6E wprowadziło obsługę pasma 6 GHz, 802.11be robi z niego lepszy użytek z uwagi na  wsparcie dla kanałów o szerokości 320 MHz. Szerszy kanał oznacza, że na raz można między klientami Wi-Fi przepchać więcej danych i było to zauważalne w zasadzie zawsze (zarówno 40 MHz vs 20 MHz w 802.11n, 80 MHz vs 40 MHz w 802.11ac czy w końcu 160 MHz vs 80 MHz w Wi-Fi 802.11ax). W teorii przekłada się to na zwiększenie przepustowości pojedynczego strumienia do 1.2 Gb/s. Takich strumieni może być maksymalnie 16, choć początkowo będzie to 8, co i tak stanowi spore usprawnienie w stosunku do Wi-Fi 6E. Należy przy tym pamiętać, że chodzi tu o liczbę strumieni obsługiwanych jednocześnie przez punkt dostępowy, a nie przez pojedynczego klienta. Tu raczej nadal zostanie to w formie maksymalnie 2 strumieni.

W zwiększeniu łącznej dostępnej przepustowości sieci Wi-Fi swój udział odgrywa również nowy wariant modulacji sygnału nośnego w postaci 4096-QAM. Jest to spory progres w porównaniu do 1024-QAM obecnego w 802.11ax. Tu każdy tzw. symbol w konstelacji QAM (modulacja z przesunięciem fazowym 90 stopni) może przyjmować jeden z 4096 stanów. Mamy zatem 12 bitów per symbol. Tak jak wspomniałem, skutkuje to większym upakowaniem danych, a więc teoretycznie wyższą przepustowością. Jest jednak także druga strona medalu – tak duże upakowanie wymaga osiągnięcia wyższego współczynnika SNR, by móc poprawnie odkodować sygnał. To z kolei wymusza zmniejszenie dystansu pomiędzy punktem dostępowym, a klientem Wi-Fi, przez co największe korzyści będzie można odnieść na krótkich dystansach.

Nowością jest tzw. MLO, czyli Multi-Link Operation. Funkcja ta pozwala niejako agregować dostępne pasma radiowe i transmitować dane nimi jednocześnie pomiędzy nadawcą a odbiorcą, co było wcześniej niemożliwe. Tzn. było, ale nie jako standard, a jako implementowane przez różnych producentów tzw. Smart Connect. Przy czym niekoniecznie chodzi właśnie o jednoczesną transmisję wszystkimi dostępnymi pasmami, ale o płynne przełączanie się między nimi, co może poprawić działanie sieci Przy czym z tej technologii najwięcej skorzystają urządzenia obsługujące Wi-Fi 6E i 7 właśnie z uwagi na wsparcie dla pasma 6 GHz.

Efektywniejsze wykorzystanie dostępnego pasma będzie możliwe dzięki rozszerzeniu znanych z Wi-Fi 6 tzw. Resource Units (RU) w MRU (Multiple Resource Units). Koncept ten polega na podzieleniu pasma na małe zakresy częstotliwości i przydzieleniu ich do konkretnego odbiorcy. Dzięki temu punkt dostępowy może jednocześnie obsłużyć wielu takich odbiorców zamiast obsługiwać ich pojedynczo. W 802.11ax pewnym ograniczeniem było jednak to, że jeden klient mógł mieć przypisaną wyłącznie jedną RU, głównie z powodu potencjalnych interferencji między kanałami. 802.11be pozwala z kolei na przydzieleniu takiemu klientowi większej liczby nieużywanych RU poprzez wydzielenie „problematycznego” kawałka pasma. Dokładnie to realizuje tzw. Preamble Puncturing – funkcja wprowadzona już w Wi-Fi 6, ale efektywnie używana dopiero w ramach 802.11be.

Z kwestii ograniczeń software'owych zaznaczyć trzeba ważną rzecz, przynajmniej z punktu widzenia użytkowników systemu Microsoft Windows. Niestety, ale Wi-Fi 7 nie zadziała na Windowsie 10. By móc zatem skorzystać z dobrodziejstw najnowszego standardu konieczna będzie przesiadka na Windows 11. Ograniczeniem jest zwyczajny brak sterowników do kart sieciowych zgodnych z 802.11be, co już doskonale widać na przykładzie karty TP-Link TBE550E, wykorzystanej przeze mnie do testów Archera BE800. Na stronie producenta pobrać można wyłącznie drivery do Windowsa 11. Ale cóż, w obliczu rychłego końca wsparcia "dziesiątki" sytuacja ta mnie zupełnie nie dziwi...

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …
• następna ›
• ostatnia »