Test obudowy Fractal Design Focus G – szwedzki bar mleczny?

Fractal Design Focus G - Wygląd wewnętrzny #1

Zdejmujemy panel boczny i naszym oczom ukazuje się widok diametralnie różny od tego sprzed chwili. Wnętrze Fractal Design Focus G posiada bowiem znaczniej więcej koloru czarnego. Obecny jest on na tacce płyty głównej, klatce na HHD, wentylatorach, klatce na ODD oraz zaślepkach otworów PCI-E. Co jednak najważniejsze – mimo obecności akrylowego okna w panelu bocznym producent nie zdecydował się na konstrukcję dwukomorową czy wykorzystanie gumowych zaślepek dla otworów od okablowania. Próżno też szukać mat wygłuszających znanych z droższych modeli Define, ale to akurat nie powinno nikogo dziwić.

Tacka dla płyty głównej posiada olbrzymie wycięcie ułatwiające montowanie dużych chłodzeń wieżowych procesora czy po prostu zestawów All in One. Znajdziemy na niej otwory montażowe dla MOBO w standardach takich jak ATX, micro-ATX lub mini-ITX. Prócz tego obecne jest łącznie osiem szczelin służących do poprowadzenia okablowania, z czego trzy z nich będą niedostępne przy płytach ATX. Nie zabrakło również zaczepów dla rzepów lub opasek zaciskowych, chociaż nie jest ich zbyt dużo. Rzekłbym, że „wystarczająco”.

Rzucając okiem w bok znajdziemy się w wewnętrznej sekcji tylnej części obudowy Fractal Design Focus G. Sunąc wzrokiem od góry widzimy wycięcie dla panelu I/O płyty głównej oraz otwór dla wentylatora 120-milimetrowego. Co zaskakujące producent nie zdecydował się na umieszczenie tutaj fabrycznie żadnej jednostki. Dla jednych będzie to atut, dla innych wada. Niżej znajdziemy szpary wentylacyjne o strukturze plastra miodu oraz siedem czarnych, metalowych śledzi dla otworów dedykowanych kartom rozszerzeń. Są one dobrze wykonane, przykręcane przy pomocy szybkośrubek i wyposażone w perforacje. Niżej obecne jest standardowe wycięcie dla zasilacza.

A skoro już o PSU mowa to warto zerknąć jak wygląda spód przystępnego cenowo Fractala. Sam zasilacz spoczywa na czterech drobnych, gumowych podkładkach antywibracyjnych. Mimo niewielkich rozmiarów są one dobrze przytwierdzone i całkowicie spełniały swoje zadanie. Warto również docenić dobrą wentylację w tej strefie, nawet mimo braku specjalnej „piwnicy”. Wszystko to za sprawą licznych otworów i możliwości zamontowania dodatkowego wentylatora 120-milimetrowego. Niezbędny jednak do tego jest demontaż klatki na dyski HDD, która trzyma się przy pomocy czterech zwykłych śrubek.

Sama klatka nie jest zbyt okazała i może pomieścić tylko dwa nośniki 3,5” lub dwa 2,5”. Spoczywają one wtedy na plastikowych saneczkach, które są porządnie wykonane jak na wykorzystany materiał. Łatwo się je również wsuwa i wysuwa, nawet jedną dłonią. W przypadku dysków w większym standardzie przytrzymywane one są przez specjalne metalowe kołki z gumową amortyzacją – nie da rady ich przykręcić standardowymi śrubkami. Fani chłodzenia cieczą będą prawdopodobnie zawiedzeni brakiem jakichkolwiek otworów na wierzchu klatki, a więc przykręcenie nawet niewielkiego rezerwuaru jest niestety niewykonalne.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• następna ›
• ostatnia »