PureRetro: Historia Commodore 64, czyli 8-bitowej legendy

Commodore 64 - Akcesoria

Commodore w okresie świetności swojego najpopularniejszego 8-bitowca oferował komplet niezbędnych akcesoriów, poczynając od magnetofonów Datasette 1530/C2N, napędów dyskietek 1541/1541-II – obie wersje były dostosowane wzornictwem do poszczególnych serii maszyn, po drukarki mozaikowe (MPS 801/803), drukarki rozetkowe (MPS 802) i kolorowe plottery (MPS 1520). Powstały również pierwsze modele myszy (1350 i 1351), używane z GEOS-em – systemem operacyjnym z graficznym interfejsem, który stał się bazą do domowych prac DTP.

Niezależnie od myszy, Commodore produkował też joysticki (jedne z najgorszych na rynku) i paddle (wiosełka), które miały znaleźć zastosowanie w grach takich jak Arkanoid. De facto powstało zaledwie kilka gier, które dało się obsługiwać owymi wiosełkami. Macierzysta firma była także producentem niezłych w owym czasie monitorów oznaczonych symbolami 1701, 1702, 1802 i 1902, obsługujących rozdzielone sygnały chrominancji i luminancji (podobnie jak w standardzie S-Video), co umożliwiało uzyskanie obrazu o znacznie lepszej jakości od standardowego sygnału composite video.

Wśród najbardziej niezwykłych akcesoriów do C64 warto jeszcze wymienić Sound Expandera z klawiaturą w stylu pianina, nakładaną na C64, interfejs obsługujący… ekspres do kawy i Spartana – kompletny, sprzętowy emulator komputera Apple II, który wraz z dodatkową kartą montowaną w stacji dyskietek 1541 skutecznie udawał komputer Apple’a. Do C64 powstały również dedykowane modemy, rozszerzenia pamięci (do 512 KB) i dziesiątki różnorodnych kartridży, uzupełniających funkcjonalność komputera o tak przydatne narzędzia, jak oprogramowanie do regulacji skosu głowicy w Black Boxach, czy bardzo wygodne aplikacje do kopiowania dyskietek i zarządzania nośnikami danych w Action Replay’ach.

Niezależnie od liczby dodatkowych peryferiów produkowanych przez Commodore i firmy trzecie – C64 pozostawał dla swoich użytkowników przede wszystkim niezwykłą maszynerią do gier. Twórcy cyfrowych produktów rozrywkowych błyskawicznie docenili brzmienie SID-a i łatwość w tworzeniu gier, dzięki sprzętowemu wsparciu dla sprite’ów (duszków), których C64 standardowo wyświetlał aż 8. Każdy z nich mógł być niezależnie poruszany.

Dwuwymiarowe duszki, o rozdzielczości 24x21 lub 12x21 pikseli (zależnie od trybu graficznego, odpowiednio 320x200 lub 160x200 pikseli) mogły być albo 2-kolorowe, albo 4-kolorowe (w drugim przypadku jeden kolor był wspólny dla wszystkich sprite’ów) – brzmi to spartańsko, ale nałożenie dwóch takich duszków na siebie umożliwiało już uzyskanie całkiem barwnych bohaterów. Łatwo jednak w tym wszystkim dostrzec jedno wielkie oszustwo marketingowe – o ile C64 rzeczywiście mógł pracować w rozdzielczości 320x200 pikseli, to większość gier tak naprawdę wyświetlała obraz w 160x200 pikselach. Przy takich parametrach, nagle okazuje się, że większość gier na tanim ZX Spectrum oferowała znacznie więcej punktów wyświetlanych jednocześnie na ekranie (256x192 piksele). Niewiele lepiej wypada 8-bitowe Atari z trybem 16 kolorów w rozdzielczości 80x192 piksele… Dziś to oczywiście odległa pieśń przeszłości, przy telefonach z ekranami Full HD. Niegdyś jednak liczył się każdy kolor i każdy piksel. 8-bitowce zmuszone były do konkurowania z trudnym przeciwnikiem: automatami do gier i konsolami.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• następna ›
• ostatnia »