Opracowano dyski twarde oparte na pojedynczych atomach

Zmieniająca się technologia potrafi być wyznacznikiem czasu dla ludzi, bez względu na pochodzenie. Wielu z nas kojarzy określone rzeczy ze swoim dzieciństwem - pierwszy zegarek, radzieckie podróbki gier Nintendo, Tamagotchi. Inni zaś, głównie z najmłodszego pokolenia nie wiedzą czemu ikona zapisu wygląda tak a nie inaczej... Tak czy siak niezależnie od tego wystarczy sięgnąć pamięcią by zauważyć, że podstępująca miniaturyzacja otacza nas z każdej strony. Cienkie telefony, brak monitorów CRT, karty pamięci, dyski SSD czy miniaturowe odtwarzacze muzyki to wszystko obecnie chleb powszedni. Często jednak trzeba nam za to słono zapłacić krótszą żywotnością urządzenia, wyższą ceną czy przeniesieniem danych do chmury. Dane te jednak nie są magicznie zamykane w innym wymiarze - do ich przechowywania potrzebne są serwerownie. Budynki, które zajmują sporo miejsca i zużywają jeszcze więcej prądu. Naprzeciw temu problemowi wyszli holenderscy naukowcy.

Mimo, iż obecnie udało się uzyskać nośnik zdolny do zapisu kilobajta danych to według publikacji naukowej nie ma fizycznej granicy ilości zapisu danych dla tej technologii.

Według publikacji umieszczonej w jednym z ostatnich wydań naukowego czasopisma Nature Nanotechnology pracownicy naukowi z holenderskiego Uniwersytetu Technicznego w Delft opracowali przełomowe nośniki danych. Ich niezwykłość polega na niewyobrażalnej wręcz dla przeciętnego użytkownika miniaturyzacji, mamy bowiem do czynienia z zapisem danych na pojedynczych atomach. Opracowany przez nich sposób daje nam więc ponad pięćset razy większą gęstość zapisu danych aniżeli jakakolwiek obecnie stosowana technologia. Trzeba dodatkowo zaznaczyć, że to dopiero początek bowiem już teraz autorzy zaznaczają, że korzystając z trzywymiarowego modelu układu cząsteczek w przestrzeni można osiągnąć dużo lepsze rezultaty. Według zapewnień w takim wypadku można by zapisać całą Bibliotekę Kongresu Stanów Zjednoczonych Ameryki w kostce o szerokości... 0,1 milimetra.

No dobrze, a jak to wszystko działa? Ze względu na chropowatość obecnie używanych materiałów najmniejsza obecnie zapisywalny czynnik składa się z tysięcy atomów co oczywiście zwiększa tym samym jego powierzchnię. W celu rozwiązania tego problemu naukowcy z Delft skorzystali z atomów chloru umieszczonych na miedzianej powierzchni, które tworzą w ten sposób idealną kwadratową "siatkę". Gdy brakuje w niej atomu tworzy się luka, w którą może zostać przesunięty inny atom przy pomocy igły skaningowego mikroskopu tunelowego - w ten sposób luka zmienia swoje położenie. W przypadku wykorzystania większej ilości luk można sukcesywnie tworzyć określone układy, które są w stanie odpowiadać bitom a tym samym literom, słowom i idąc dalej - całym tekstom. Oczywiście można też wykorzystać tego typu układy do określenia stanu nośnika, tworzony jest wtedy marker dający znać, że dany obszar siatki jest uszkodzony i nie nadaje się do dalszego użytku. Zbierając to wszystko razem zespół naukowców był w stanie stworzyć nowy "nośnik". Nie ma jednak róży bez kolców. Obecnie technologia wymaga bardzo specyficznych warunków do działania - laboratoryjnie czystego środowiska próżniowego oraz niezwykle niskich, ujemnych temperatur. Dodatkowo na razie udało się uzyskać nośnik zdolny do zapisu tylko kilobajta danych, chociaż według publikacji naukowej nie ma fizycznej granicy ilości zapisu danych dla tej technologii. Innymi słowy jest to obecnie bardzo interesująca, ale nadal zwykła ciekawostka, która nie nadaje się do konsumenckich zastosowań.