Test BenQ GW2450HM - Nowsze AMVA, ale czy lepsze?

Testy

Pomiary zostały wykonane za pomocą kolorymetru X-Rite Color Munki Display. Oprogramowanie dołączone do kalibratora jest bardzo ubogie, dlatego wszystkie czynności były wykonywane na open sourcowym programie ArgyllCMS z nakładką graficzną DispcalGUI. Wizualizacje gamutów zostały utworzone w aplikacji na stronie https://www.iccview.de lub w programikach wchodzących w skład Argylla. Monitor przed rozpoczęciem pomiarów miał godzinę na rozgrzanie i stabilizację.

Kąty widzenia

Nad kątami widzenia w swoich matrycach AUO powinna w dalszym ciągu pracować. Do typowej dla matryc xVA zmiany gammy w zależności od pozycji obserwatora, dochodzi szybkie żółknięcie i zlewanie się popielatych elementów, dokuczliwe np. gdy korzystamy z arkusza kalkulacyjnego w którym niektóre komórki są w takim kolorze.

Jak widać na poniższym zdjęciu srebrzenie to nie tylko bolączka matryc IPS. W AMVA również występuje, choć oczywiście w mniejszym stopniu. W celu lepszego wyobrażenia sobie różnic - zdjęcie srebrzenia BenQ zostało wykonane przy czasie równym 1/4s, zdjęcie srebrzenia jakim cechował się Philips zostało wykonane z czasem równym 1/6s przy takiej samej przesłonie i czułości. Różnica w intensywności świecenia jest duża, nawet pomimo dłuższego czasu naświetlania przy fotografowaniu BenQa.

Równomierność podświetlenia

Jak przystało na klasę ekonomiczną, monitor nie posiada układu wyrównującego jasność na powierzchni ekranu. Pełna jasność jest uzyskiwana od razu po włączeniu. Matryca podświetlana jest 4 listwami z diodami LED. Równomierność podświetlenia, zarówno w kwestii jednorodności punktu bieli jak i natężenia, wypada dobrze biorąc pod uwagę cenę monitora. Różnice pomiędzy najcieplejszym a najchłodniejszym, oraz najciemniejszym a najjaśniejszym punktem są mniejsze niż w poprzednio testowanych monitorach. Odchyłki jasności na przeważającej części ekranu są nieznaczne, większe różnice pokazują tylko górne rogi, w dalszym ciągu pozostając niezauważalne w codziennym użytkowaniu. Egzemplarz, który został udostępniony redakcji do testów, cechował się problemem z jednorodnością na innym polu niż poprzednicy. Licząc od lewej krawędzi do około 1/3 szerokości, współczynnik gamma wynosił 2,0, podczas gdy na pozostałej części wahał się pomiędzy 2,2 a 2,3. Różnica ta w połączeniu z wspomnianą we wcześniejszym rozdziale zmianą gammy w zależności od kąta patrzenia, powodowała, że na jednorodnym szarym tle, w programach, lub na stronach z szarym tłem jak np. PurePC, lewa strona ekranu jest wyraźnie jaśniejsza od pozostałego obszaru.

Czerń nie ukazuje aż tak dużych wycieków podświetlenia, jak to było w przypadku Philipsa. Jaśniejsze rogi widać co prawda tylko w zupełnej ciemności, np. przy oglądaniu mrocznego filmu bez zewnętrznego oświetlenia. Niemniej decydując się na monitor oparty na tej matrycy oczekujemy możliwie jak najgłębszej czerni, a takiej w przeciwieństwie do Iiyamy XB2472HD nie ma testowany BenQ.

Poniższa tabela pokazuje, że BenQa i Iiyamę łączy nie tylko bardzo podobna matryca, ale również elektronika sterująca. Maksymalna jasność jest niewiele niższa od Iiyamy, ale w dalszym ciągu przekracza wartość podaną w danych technicznych. Minimalna jasność jest powyżej poziomu 80 cd/m^2, powodując, że przeglądanie jasnych stron, bądź praca z dokumentami przy niskim poziomie oświetlenia otoczenia może być uciążliwa. Na pocieszenie różnica nie jest znaczna i jasność można skutecznie obniżyć przycinając delikatnie kontrast. Tym bardziej, że przy tak niskim poziomie czerni jaki prezentuje testowany monitor, w rezultacie i tak kontrast jest zdecydowanie większy niż w matrycha w innych technologiach.

Regulacja natężenia podświetlenia odbywa się za pomocą układu PWM z częstotliwością około 230 Hz. Na monitory w tym segmencie cenowym regulujące natężenie podświetlenia w inny sposób niż poprzez układ PWM, lub z układem PWM ale o dużo wyższej częstotliwości będziemy musieli jeszcze poczekać. Przy pełniej jasności Diody świecą światłem ciągłym, jednak z takiego ustawienia powinno się korzystać tylko w wyjątkowych sytuacjach...

Smużenie

Regulacja układu overdrive jest trójstopniowa. Możliwe jest całkowite zrezygnowanie z jego działania, jak i również ustawienie dwóch stopnia wspomagania, opisanych jako "Wysoka" i "Premium". Patrząc na poniższe zdjęcia od razu rzuca się w oczy dużo lepszy wynik niż osiągnęła testowana ostatnio Iiyama na matrycy tego samego typu. Przy wyłączonym dopalaczu smużenie jest w dalszym ciągu większe niż w IPSach, jednak już na ustawieniu wysokim czas przejścia skraca się znacząco nie powodując przy tym dużych artefaktów za szybko poruszającymi się elementami. Ustawienie "Premium" jeszcze bardziej zmniejsza smużenie, jak można dostrzec nie odbywa się to bez efektów ubocznych. Skutkiem zbyt silnego działania jest powstawanie ciemniejszych śladów przy przejściach pomiędzy niektórymi kolorami. Poniższe zdjęcia pokazują różnicę przy różnych ustawienia układu overdrive, patrząc od góry: wyłączony, wysoki, premium. Tempo samochodzika to standardowe 10.

Input Lag

W kwestii opóźnienia wyświetlanego obrazu monitor pozytywnie zaskakuje. Problematyczne było uchwycenie momentu w którym obraz wyświetlany na monitorze LCD byłby opóźniony w stosunku do obrazu wyświetlanego na monitorze CRT. Aby dokładniej określić występujące opóźnienie należałby skorzystać z dużo precyzyjniejszej metody. W rezultacie opóźnienia wynoszą mniej niż 16 ms (1 klatkę przy odświeżaniu 60Hz), co jest świetnym wynikiem.

Pobór mocy

Pobór prądu monitorów podświetlanych diodami led utrzymywany jest na niskim poziomie i BenQ nie jest tutaj wyjątkiem. Co ciekawe, pomimo takich samych parametrów technicznych, a nawet takiej samej regulacji jasności, pobierał mniej prądu od swojej konkurentki ze stajni Iiyamy. Dla jasności ustawionej na 120 cd/m2 monitor pobierał 16W, a dla maksymalnej jasności pobierał 28W

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• następna ›
• ostatnia »