PureRetro: Amiga 1200 skończyła 25 lat! Przypominamy jej historię

Amiga 1200 - System i interfejs graficzny Amigi

Od pierwszych pokazów skaczącej kulki w 1984 i prezentacji działającego Workbencha 1.0 upłynęło sporo czasu. Niebiesko-pomarańczowo-biało-czarny schemat kolorów GUI z czerwonym wskaźnikiem myszy będzie jeszcze przez wiele koszmarem projektantów interfejsów. Rzeczywiście, pierwszym wersjom AmigaOS daleko było do schludności GEM-u czy MacOS. Od pierwszych wersji AmigaOS pozytywnie zaskakiwał sprawnością: płynnym przewijaniem kilku otwartych jednocześnie ekranów z aplikacjami, poprawnie działającą wielozadaniowością i czymś jeszcze. Użytkownik miał wpływ na większość aspektów interfejsu. Nie mógł prawdzie zmieniać detali, takich jak wygląd belek okien, bądź decydować o wzorach gadżetów, ale już ikony dało się samodzielnie narysować, a schemat barw GUI podmienić na mniej zjadliwy dla oczu. Ważna była także swoboda w doborze komponentów systemu operacyjnego.

Właściwie znaczna cześć Workbencha siedziała w kościach ROM, zawierających Kickstart i do jej uruchomienia wystarczyła dyskietka z bootblockiem oraz polecenie loadwb. Resztę użytkownik dobierał wedle własnego uznania, dbając jedynie o zachowanie podstawowych katalogów systemowych, w których składowane były polecenia, biblioteki i sterowniki. W przypadku maszyn, których jedynym nośnikiem danych była dyskietka – opracowanie gotowego zestawu narzędzi, mieszczących się w skromnej przestrzeni 880-kilobajtów. Do czasu spadku cen dysków twardych jakoś trzeba było przetrwać.

Workbench 1.3 to znak rozpoznawczy Amigi 500

Wraz z Amigą 1200, jej użytkownicy otrzymali system operacyjny zajmujący cztery dyskietki, zatytułowane Workbench 3.0, Extras 3.0, Fonts 3.0 i Storage 3.0. Była jeszcze jedna: Locale 3.0, zawierająca pliki językowe dla aplikacji systemowych. Polską lokalizację Workbencha można było w swoim czasie dokupić. W przypadku maszyn wyposażonych w dysk twardy, użytkownik otrzymywał również nośnik nazwany Install 3.0, który zawierał narzędzia, oprogramowanie i skrypty odpowiedzialne za prawidłowe przekopiowanie plików systemowych z dyskietek na dysk twardy, po uprzednim podziale na partycje i ich sformatowaniu. Wszystko to z uruchomionym z dyskietki, wielozadaniowym systemem. W praktyce mogliśmy robić cokolwiek innego podczas żmudnego procesu formatowania dysku twardego, jednak ryzyko pracy z niestabilnymi aplikacjami (AmigaOS nie dba o ochronę pamięci) lub uruchomienie gry, która zdezaktywuje multitasking było zbyt ryzykowne na tym etapie.

Workbench 3.0 - odmieniony system operacyjny w Amigach 1200 i 4000.

Generalnie – praca związana z przygotowaniem dysku i skopiowaniem zawartości dyskietek nie była zadaniem szczególnie wymagającym – firma Commodore dostarczała wygodne narzędzia do partycjonowania (HDToolBox) i formatowania dysku. Problemy wyszły na jaw znacznie później – standardowa Amiga 1200 nie obsługuje dysków o pojemności większej niż 4 GB. Jednak w latach 90. mało kogo było stać nawet na półgigabajtowego twardziela. Wraz z upływem czasu wyszły na jaw inne niedogodności, jak problemy z walidacją dysków w Fast File Systemie, wynikające najczęściej z zawieszenia się komputera podczas zapisu danych. Niekiedy trzeba było poświęcić sporo czasu na porządki, korzystając z wyspecjalizowanych narzędzi, takich jak DiskSalv. Problemy rozwiązywała też instalacja innych systemów plików (z księgowaniem), takich jak Professional File System i Smart Filesystem.

Workbench 3.0 po zainstalowaniu wymagał jeszcze wielu zabiegów, by nadać GUI ładny wygląd.

Graficzny interfejs AmigaOS, rozwijany od połowy lat 80, wraz z A1200 mocno ewoluował. Większość użytkowników Amigi 500 dobrze pamięta proste, trójkolorowe ikony, niebieskie tło i charakterystyczne ułożenie gadżetów na paskach okien Workbencha 1.3: symbol zamykający okno po lewej stronie, po prawej para ikon umożliwiających przesuniecie okna do przodu lub ukrycie pod stertą innych okienek. Wraz z AmigaOS 2.0 (Amiga 500 Plus, A3000) zmieniła się kolorystyka i wygląd GUI – wprowadzono łagodniejszy dla wzroku schemat kolorów (biały, szary, czarny, niebieski), pozostawiając jedynie dla kontrastu czerwony wskaźnik myszy. Wygląd belek okien, zgodnie z modą panującą pod koniec lat 90. również się zmienił, całkiem zgrabnie udając w skromnej, czterokolorowej palecie trzeci wymiar.

AmigaOS 3.5 wraz z nowym Workbenchem wprowadził wiele zmian w systemie operacyjnym. Ostatni OS dla klasycznych Amig z procesorami 68k to AmigaOS 3.9 z grudnia 2000 roku.

Najważniejsze, że interfejs stał się bardziej spójny, a oprogramowanie systemowe umożliwiało łatwiejsze dostosowanie opcji GUI do własnych potrzeb. Rozpowszechniany wraz z Amiga 1200 AmigaOS 3.0 był już jedynie ewolucją poprzedniej edycji, wprowadzając m.in. po raz pierwszy obsługę układów graficznych AGA i całkiem zgrabny mechanizm datatype’ów, odpowiadający za rozpoznawanie i wyświetlanie/odtwarzanie plików na podstawie ich zawartości (w AmigaOS nie stosowano rozszerzeń plików). Wiele elementów zmieniono lub poprawiono, najważniejsze zmiany obejmowały m.in. wprowadzenie wektorowych czcionek. Użytkownik w czasach Windows 3.11, otrzymywał wraz z Amigą sprawny system operacyjny, który poprawnie działał na podstawowej konfiguracji komputera, wyposażonego zaledwie w 2 MB pamięci CHIP (współdzielonej z układami graficznymi i dźwiękowymi).

Guru Meditation - amigowy odpowiednik Blue Screen of Death w Windows.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• następna ›
• ostatnia »