Za co kochamy starszych ludzi? Kilka historii z życia młodej osoby.
Marzenia o sieci...
Parę lat temu przeprowadziłam się do najstarszej dzielnicy mojego miasteczka. Klimatyczne, dwupiętrowe, stare budynki, które finezyjnie malowane wesołymi farbami, wydawały się alternatywą dla szarych, wielomieszkaniowych betoniaków. Tak, to prawda, dopóki nie pozna się równie starszych ludzi przesiadujących całymi dniami w oknach, a latem spotykających się pod klatkami i obgadujących, dlaczego nie mam firanek w pokoju i skąd jest ten kawaler, który codziennie dzwoni domofonem pod numer dziewięć (nie mam pojęcia).
Po paru miesiącach odkryłam w bloku naprzeciw sieć, do której mogłabym się podłączyć. Czemu nie. Pomysł był dość prosty do wykonania - przeciągnięcie kabla z linką prostopadle do naszych bloków, odległość około czterdziestu metrów, jednak pomiędzy klatkami obok, bo przy mojej stoi słup energetyczny. Załatwiłam pozwolenie u administratora osiedla, nawet mnie pochwalił, że w przyszłości będzie można tak połączyć inne bloki (nie wiedział, że jest takie coś jak WiFi). Zakupiłam wszelkie potrzebne materiały i przystąpiłam z kumplami do pracy (nie będę sama wiercić dziury na hak...).
Wystarczyło, żeby rozłożyć się przy okienku na klatce, a już wyskoczyła do nas sąsiadka po upływie „przydatności produkcyjnej”, która była trochę podenerwowana sytuacją. A niby taka zahartowana w bojach dawna nauczycielka... Przyłączył się także sąsiad, by dosadniej wytłumaczyć nam byśmy opuścili budynek (oczywiście nie napiszę tutaj, jak to dosłownie brzmiało, bo cenzura jednak tego wymaga...). Po lekkiej konwersacji daliśmy za wygraną i postanowiliśmy się przeprowadzić kabelek koło słupa, tylko tym razem musielibyśmy koło okna na pierwszym piętrze wywiercić dziurkę. Po przedniej sytuacji nie spodziewałam się, by ktokolwiek się zgodził na to. Na szczęście rodzina posiadająca dostęp do „naszego” okna umożliwiła nam to. Cóż za kontrast... W drugim bloku również pozwolono nam na stanięcie na parapecie sąsiadki w celu montażu potrzebnego zaczepu. Żeby nam nie było za łatwo, mieszkańcy z góry zaczęli grozić, że w ciągu nocy potną nam owy sznureczek niezgody na kawałki. Powód? Starsza pani i jej małżonek nie będą więcej płacić za prąd przeze mnie. Hmm... Wdech i wydech...Na szczęście w końcu uporaliśmy się ze wszystkimi, po prostu nie zwracając uwagi na nich, nasze dzieło jest do tej pory w powietrzu, całe i zdrowe... na szczęście.
Powiązane publikacje
Pure Retro #9 - Alone in the Dark, czyli skromne początki grafiki 3D. Ten survival horror mocno wpłynął na rozwój gier
24
Pure Retro #8 - Warcraft: Orcs & Humans. Pordzewiały przodek gatunku. Szczypta Diuny wymieszana z klasyczną fantastyką
20
Smartfon, czyli ostateczna forma mobilnego urządzenia osobistego. Producenci mają coraz mniejsze pole do popisu
88
Nie łudźmy się - gier takich, jak za naszej młodości już nie będzie, czyli słów kilka o tym, co dyktuje kierunek rozwoju gier
112
