Czterdzieści lat minęło jak jeden dzień, czyli ulubione gry czterdziestolatka raz jeszcze. Kiedyś robili dobre gry

Thief: The Dark Project (1998)

Do czasu pojawienia się tego tytułu, gry z widokiem pierwszej osoby powszechnie kojarzone były wyłącznie z strzelankami - stąd nazwa FPS (First-person Shooter). Thief: The Dark Project, opracowany przez ekipę Looking Glass Studios, wydany przez Eidos Interactive, wciągał w raczkujący wtedy typ rozgrywki, skradanki. Pierwszego Thiefa wyróżniało to, że gracz przy podejmowaniu kolejnych działań musiał brać pod uwagę oświetlenie oraz hałas. Po raz pierwszy więc skradanka nabrała iście realistycznego wymiaru i dzięki nowym mechanikom wręcz zachęcała do unikania konfrontacji. Jeśli chcemy jej uniknąć, musimy pozostawać w cieniu i wytwarzać jak najmniej hałasu. Także jeśli już kogoś pozbawiliśmy życia, to truchło najlepiej gdzieś ukryć, bo odkryte alarmuje innych przeciwników, a ich sztuczna inteligencja była, jak na tamte czasy, całkiem imponująca. Thief: The Dark Project był grą tak dobrą, że formułę podchwyciły inne studia, a skradanki szybko stawały się coraz bardziej popularne. To już kilka lat po premierze pierwszego Thiefa zaczęło mocno wpływać także na gry FPS, w których także skradanie się z uwzględnieniem warunków otoczenia miało coraz większe znaczenie.

W grze wcielamy się w postać Garretta, mieszkańca Miasta, w którym funkcjonują trzy frakcje. Pierwsza to Strażnicy, odpowiedzialni za ochronę równowagi pomiędzy dwiema pozostałymi, konkurującymi ze sobą frakcjami - Poganami i Młotodzierżcami. Po złamaniu tejże równowagi, przez pogańskiego boga Szachraja, jako Garrett musimy zrobić co trzeba, aby w Mieście powrócił dawny ład. W grze Miasto przedstawione jest w formie łączącej trochę elementów średniowiecznych ze stylistyką kojarzącą się z czasami rewolucji przemysłowej. Dla gier lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku łączenie techniki z czarami nie było niczym dziwnym - wręcz lubianym przez graczy.

Jako Garrett do dyspozycji mamy m.in. pałkę, którą możemy ogłuszać znienacka nieświadomych zagrożenia przeciwników. Możemy ich "zdejmować" też korzystając z łuku. Konkretny typ strzał, ale też różne przedmioty, czy granaty błyskowe, mogą nam często posłużyć do odwracania uwagi, czy to by uzyskać lepszą pozycję do ataku, czy po to by prześlizgnąć się niezauważenie. Po drodze, jak na Thiefa przystało, musimy "pożyczyć" (na wieczne nieoddanie) trochę łupów.

W całej grze do przejścia mamy dwanaście etapów o dość dużym stopniu zróżnicowania. Thief: The Dark Project ze względu na zaawansowane wykorzystania oświetlenia i cieniowania, pierwotnie stawiał dość duże wymagania komputerom przeciętnych graczy, ale druga połowa lat dziewięćdziesiątych cechowała się dużym postępem, zarówno w kwestii rozwiązań technicznych, jak i wydajności kart graficznych. Na oddzielną uwagę zasługuje podsystem udźwiękowienia, działający z wykorzystaniem dźwięku przestrzennego (dookólnego), co w skradance tamtego czasu tylko potęgowało i tak dobre wrażenia. Gra doczekała się dwóch sequeli, a w 2014 roku pojawił się jej reboot, przygotowany przez Eidos-Montreal.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• …
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16