TP-Link WR842ND. Test routera na każdą kieszeń

TP-Link WR842ND - Interfejs konfiguracyjny

Projektanci GUI do oprogramowania sterującego routerami w firmie TP-Link w żaden sposób nie podejmują się jakichkolwiek eksperymentów w tym zakresie. Co prawda, niewielka zmiana miała miejsce w przypadku modelu Archer C7, większa w testowanym niedawno M7350, ale w tym bardziej mainstreamowym segmencie interfejs graficzny wygląda nadal po staremu. Nie inaczej jest z testowanym dziś TP-Linkiem WR842ND. Po przejściu w oknie przeglądarki WWW pod domyślny adres 192.168.0.1 wita nas oczywiście okienko logowania, a po pomyślnym zalogowaniu – główna strona panelu administracyjnego w języku angielskim.

Owa główna strona to nic innego, jak dane podsumowujące konfigurację najważniejszych elementów funkcjonalnych routera. Przejdźmy zatem do charakterystyki, naszym zdaniem najciekawszych funkcji, jakie oferuje oprogramowanie routera.

Początkujący użytkownicy swoje pierwsze kroki powinni skierować na pozycję menu o nazwie Quick Setup, gdzie znajdą kreator, który pozwoli na dostosowanie ustawień połączenia internetowego, sieci LAN czy Wi-Fi do naszych preferencji.

Zakładka Network tradycyjnie pozwoli na konfigurację wszystkiego, co związane bezpośrednio z siecią LAN (np. adres IP routera i maskę podsieci), a także z połączeniem internetowym (rodzaj, MTU, serwery DNS czy klonowanie MAC).

Interesująco wygląda to, co znajduje się pod pozycją menu o nazwie Wireless. Na pierwszy rzut oka, wszystkie opcje wydają się być identyczne z tymi dostępnymi w innych routerach marki TP-Link. Tu jednak pojawił się pewien dodatek w postaci czegoś, co się zwie Speedboost. Jak wyjaśnia ramka z podpowiedziami, wybór tej opcji spowoduje zwiększenie przepustowości AP wbudowanego w router do 450 Mb/s. Działa to zwyczajnie w ten sposób, że automatycznie ustawia szerokość kanału na 40 MHz (wtedy wybór szerokości oraz trybu działania sieci staje się niemożliwy). Nie omieszkamy się oczywiście sprawdzić, czy to rozwiązanie wpływa w jakikolwiek sposób na szybkość transferu danych.

Serwer multimediów, udostępnianie plików przez protokoły SMB i FTP, a także printserver, to wszystkie funkcje, jakie oferuje nam wbudowany port USB. Nie obyło się również bez możliwości skonfigurowania uprawnionych do dostępu do tych zasobów użytkowników (włącznie z prawami typu odczyt/odczyt-zapis).

Nie mogło zabraknąć tych nieco bardziej standardowych opcji, jak przekierowywanie portów, firewall (SPI, VPN, ALG) czy kontrola rodzicielska. Co do tej pierwszej pozycji, to mamy tu praktycznie wszystko, czego początkującemu użytkownikowi do życia niezbędne, a więc statyczną definicję portów do otwarcia, dynamiczną (port triggering) oraz zdefiniowanie strefy DMZ.

Firewall nie jest może jakoś przesadnie rozbudowany, ale zapewnia stanowe filtrowanie pakietów, także tych, powiązanych z sieciami VPN (PPTP, L2TP i IPsec) oraz pochodzących z warstwy aplikacji (jak np. FTP).

Oprogramowanie testowanego TP-Linka umożliwia oczywiście stosowanie różnych reguł dostępu do Internetu, do których uzyskamy dostęp przez karty Access Control oraz Parental Control. Możemy to uczynić albo ręcznie, przechodząc przez wszystkie strony działu Access Control Rule, Host, Target i Schedule), albo też skorzystać z prostego kreatora, który jak za rączkę poprowadzi przez wszystkie kroki.

Router oferuje także prosty mechanizm QoS. Za pomocą prostego kreatora użytkownik ma możliwość zdefiniowania reguł QoS opartych na źródłowym i docelowym porcie oraz adresie IP. Dla każdej reguły przydzielić należy oczywiście wymagany limit szybkości pobierania i wysyłania danych.

Wszystkie pozostałe opcje są w zasadzie identyczne z tym, jakie możemy znaleźć w innych urządzeniach TP-Linka. Owszem, oprogramowanie może i prezentuje się archaicznie, ale nie można mu odmówić dobrej funkcjonalności i prostoty obsługi.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• następna ›
• ostatnia »