TOP 10 potworów w grach: Bestiariusz z upiornym rodowodem

Wampiry - BloodRayne, Vampire The Masquerade: Bloodlines

W trakcie mojego krótkiego, 30-letniego życia wampiry wróciły do popkultury za sprawą sagi Zmierzch autorstwa Stephenie Meyer. I choć już wcześniej znane mi były takie powieści jak Dracula Brama Stokera, czy też historyczna postać Wlada Palownika, którego dzieje stały się źródłem między innymi dla książki wspomnianego irlandzkiego pisarza, to właśnie fikcyjna historia Cullenów wydaje się tą, która na powrót uczyniła wampiry sławnymi. Czy to dobrze czy źle, i czy saga oraz jej ekranizacja wyrządziła tym istotom więcej złego, niż dobrego - nie mi oceniać, choć znawcy tematu z pewnością bez wahania orzekną, że dotąd wampira charakteryzowały nieco bardziej złowieszcze przymioty, niż iskrzenie w Słońcu. No, ale zgryźliwości na bok - wróćmy do historii. Choć aktualnie za "wylęgarnię" wampirów uważa się Stany Zjednoczone, to jednak ich pochodzenia upatruje się głównie w Europie Wschodniej, to jest na terenie Słowian. Nieumarły, który powstaje z grobu w zależności od kraju i regionu znany był pod różnymi imionami: vampir w Bułgarii i Serbii, upyr w Rosji, upir w Czechach, wąpierz bądź upior w Polsce. Na ziemiach polskich przekonanie o istnieniu wampirów począwszy od X. wieku były na tyle silne, że przez kolejnych 300 lat dokonywano pochówków antywampirycznych, czyli zabiegów, których celem miało być zapobieżenie wyjścia z grobu osoby uznawanej za wampira, upiora lub strzygę. Biedakowi takiemu najczęściej odcinano głowę i układano ją w nogach. Do dziś spotyka się mogiły, pełne rozczłonkowanych kończyn, także przywalonych głazami. Ostatni taki pochówek miał mieć miejsce stosunkowo niedawno: relacje mówią o zabiegu wykonywanym jeszcze w 1914 roku, na terenie województwa mazowieckiego. Co najczęściej charakteryzuje wampiry prócz ostrych kłów wbijających się w szyje ofiar? Wampiry mają nie rzucać cienia (i to wcale nie z powodu wątłej sylwetki), nie odbijają się również w lustrze. Mogą przybierać postać dymu, mgły, nietoperza, wilka, psa lub kota. Potwór ten rzuca się na człowieka, przystępuje do duszenia i wysysa z niego życiodajną krew. Powyższy obraz wampira - czerwonolicego, bezdusznego i ohydnego - pojawiał się aż do XIX. wieku. Wówczas to pojawił się hrabia Dracula - elegancki i gładko ogolony wampir z kart wspomnianej już powieści Brama Stokera.

Wampir - wizja artysty. Źródło: Artstation.

Proces przeistaczania się w wampira jest jednak od wieków niezmienny: aby zasilić armie tych nieumarłych należy zostać ukąszonym przez krwiopijcę. Wąpierz może zostać z kolei unicestwiony przez wbicie w jego serce kołka osikowego bądź ekspozycją na Słońce. Wampir nie przepada także za srebrem, symbolem krzyża oraz zapachem czosnku (jakby ktoś w ogóle przepadał). Powracając do pierwszych powieści i innych utworów pisarskich, które traktowały o krwiopijcach: Bram Stoker nie był pierwszym, który rozpowszechnił ten motyw w literaturze, choć z pewnością najmocniej się do tego przyczynił, W kierunku jakim jest powieść gotycka, pod koniec XIX. wieku, wokół wampirów działo się wiele. Pisał o nich George Byron w powieści Giaur z 1813 roku, czy też John Polidori, osobisty lekarz Lorda Byrona w swoim utworze The Vampyre w 1819. Badania nad powstaniem legendy wampirów mają też nieco inny kierunek: niektórzy badacze wywodzą słowo wampir z języka tureckiego. Za tym podąża teoria, że całe pojęcie wampiryzmu ostatecznie wywodzi się z kultury chińskiej, skąd przeniknęło do Słowian za pośrednictwem ludów właśnie tureckiej rodziny językowej. Miało to być pojęcie związane z leczeniem chorób krwi za pomocą podawania chorym krwi bydła – skąd później rodziły się obawy, iż niektórzy zabijali ludzi, by pić ich krew. No i nie zapomnijmy o Wladzie Palowniku: synu Włada II Diabła, elitarnym rycerzu węgierskiego Orderu Smoka, który zasłynął jako Wlad Drakul, czyli Wlad Smok. Ten urodzony w XV. wieku odnoszący krwiste i okrutne zwycięstwa nad Turkami wojownik (przydomek Palownik pochodzi od zamiłowania do nabijania na pal pokonanych wrogów), już po swojej śmierci doczekał się nietuzinkowych druków dotyczących jego historii. Tytułowane były jako „Przerażająca i prawdziwa, niezwyczajna historia okrutnego, krew pijącego tyrana zwanego księciem Draculą” (lub podobnie) i stanowiły rodzaj ówczesnej literatury brukowej, mającej zaspokajać najniższe czytelnicze gusta. Wlad jeszcze długo nie zniknął z kart powieści. Na jego postaci bazował bowiem Bram Stoker pisząc dzieło swego życia.

Gra Vampire The Masquerade: Bloodlines od studia Troika Games, choć wydana w 2004 roku, według wielu wciąż jest niedoścignioną, gamingową produkcją o wampirach.

Wampiry w grach:

• Dracula: Origin
• BloodRayne
• Castlevania: Symphony of the Night
• Blood Omen: Legacy of Kain
• Vampire The Masquerade: Bloodlines
• Vampyr
• A Vampyre Story
• Seria Dracula

Wampiry w książkach:

• Dracula - Bram Stoker
• Wampir - John William Polidori
• Wampir - Władysław Stanisław Reymont
• Wywiad z wampirem - Ann Rice
• Cykl Zmierzch - Stephenie Meyer
• Krwiopijcy - Christopher Moore
• Miasteczko Salem - Stephen King
• Wpuść mnie - John Ajvida Lindqvist
• Cykl Nekroskop - Brian Lumley

Wampiry w filmach:

• Dracula: Historia nieznana (Dracula Untold) - 2014 - reż. Gary Shore
• Saga Zmierzch (The Twilight Saga) - reż. Chris Weitz, David Slade, Bill Condon i inni
• Dracula: Historia nieznana (Dracula Untold) - 2004 - reż. Gary Shore
• Seria Underworld - reż. Anna Foerster, Len Wiseman, Patrick Tatopoulos i inni
• Abraham Lincoln: Łowca wampirów (Abraham Lincoln: Vampire Hunter) - 2012 - reż. Timur Bekmambetov
• Van Helsing - 2004 - reż. Stephen Sommers
• Wywiad z wampirem (Interview with the Vampire) - 1994 - reż. Neil Jordan
• Nosferatu wampir (Nosferatu: Phantom der Nacht) - 1979 - reż. Werner Herzog
• Dracula – wampiry bez zębów (Dracula: Dead and Loving It) - 1995 - reż. Mel Brooks
• Dracula - 1992 - reż. Francis Ford Coppola
• Blade - Wieczny łowca (Blade) - 1998 - reż. Stephen Norrington
• Daybreakers. Świt (Daybreakers) - 2009 - reż. Michael SpierigPeter Spierig

Gra pt. Vampyr od studia Dontnod Entertainment ma tak wielu zwolenników jak i przeciwników. Nie można jej jednak odmówić niepokojącego klimatu Londynu początku XX. wieku.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …
• następna ›
• ostatnia »