Test SteelSeries Apex M500 - klasyczna klawiatura mechaniczna

SteelSeries Apex M500 - Oprogramowanie SteelSeries Engine 3

Obcowanie ze sterownikami rozpoczynamy od pobrania pliku wykonywalnego ze strony producenta. Zaktualizowany do wersji 3.8.2 instalator waży nieco ponad 100 MB, zaś po zakończeniu procesu instalacji całkowity rozmiar wypakowanej zawartości wynosi 278 megabajtów, a program podczas pracy w tle wykorzystuje 15 MB pamięci RAM. Niestety, jedyna przewidziana lokalizacja, do której wypakuje się software, to C:\Program Files. Firmware klawiatury miał w dniu powstawania tekstu wersję 0.21.0.0, a SSE3 nie wymagał ode mnie żadnej aktualizacji ani restartowania komputera. Interfejs jest dostępny w kilku językach, lecz polskiego niestety brak. Rozmiar większości okien możemy zmieniać w obu wymiarach, na szczęście czcionka pozostaje ustawiona na sztywno. Ikony w górnej belce stanowią: obszar powiadomień o aktualizacjach, zarządzanie aplikacją i informacje jej dotyczące oraz ustawienia związane z chmurą.

Główny interfejs SSE3 ze wszystkimi oknami. W praktyce tylko jedno z nich może być otwarte naraz.

Klikając ikonę megafonu, uzyskamy dane o bieżącej wersji oprogramowania i możliwych aktualizacjach. Wybierając wizerunek zębatki, dowiemy się również, którą wersję firmware posiada nasza klawiatura, a także ustawimy język wyświetlania, tryb pobierania aktualizacji, wyłączymy wyskakujące w Centrum Akcji Windows powiadomienia oraz pozwolimy oprogramowaniu na autostart. Ostatnia ikonka daje nam dostęp do synchronizacji ustawień z chmurą SteelSeries, jednakże w przeciwieństwie do rozwiązania obecnego w Razer Synapse, makra i profile przechowywane są lokalnie, a ich kopie możemy dobrowolnie wysłać na serwery producenta. Do dyspozycji oddano nam 3 opcje: My Account otwiera stronę internetową naszego konta SteelSeries, obszar zaznaczenia przy Auto Sync pozwala zadecydować, czy chcemy, by software automatycznie synchronizował ustawienia z chmurą, a przycisk Force Sync wymusza wysłanie wszystkich danych na serwer. Okno główne prezentuje spis naszych urządzeń peryferyjnych marki SteelSeries i z listy Configuration pozwala wybrać pożądany profil. Kartę GameSense pominę ze względu na brak kompatybilności z klawiaturą Apex M500.

Interfejs programu ukazany w niemalże całej okazałości.

Klikając w ikonę zębatki w prawym górnym rogu każdego rekordu, uzyskujemy informację o wersji firmware urządzenia oraz możliwość ukrycia sprzętu w oprogramowaniu. Karta Library zawiera wszystkie aplikacje, do których przyporządkowaliśmy profile. Możemy wybrać kolejne urządzenia SteelSeries, które mają korzystać z danej konfiguracji lub też usunąć dany profil. Na karcie My Gear, klikając w belkę reprezentującą dany produkt, przechodzimy do jego ustawień. Wiele się tu dzieje, więc zacznijmy od góry. Pole View Options pozwala wybrać, czy chcemy, by software wyświetlał dodatkowe obszary w oknie: ikona listy odpowiada spisowi makr po lewej stronie, podczas gdy ikona zębatki - dodatkowym opcjom po prawej stronie. Centrum stanowi duży wizerunek klawiatury, do którego jeszcze wrócimy, zaś u dołu okna widać przełącznik Live Preview, decydujący o tym, czy zmiany oprogramowanie ma wprowadzać natychmiastowo czy dopiero po kliknięciu przycisku Save (każde wprowadzone zmiany należy nim zatwierdzić). Jak można by się spodziewać, pole z napisem Revert przywraca ustawienia do wartości poprzednich, lecz nie domyślnych. Aby dokonać tej ostatniej operacji, wystarczy utworzyć nowy profil i skasować poprzedni.

Lewa i prawa belka okna Apex M500 oprogramowania SSE3.

Prawą kolumnę opcji otwiera pokrętło regulacji oświetlenia. Co ciekawe, ma ono jedynie 4 stopnie (z wyłączeniem diod włącznie), podczas gdy natężenie przełączane przy pomocy kombinacji przycisków SteelSeries + F5/F6 jest 5-stopniowe. Niestety, fanów światełek zawiedzie ilość trybów luminacji, bowiem do dyspozycji oddano nam jedynie niezmienny Steady oraz oddychający Breathe, którego częstotliwość reguluje się blokując suwak w jednej z 3 pozycji. Kolejnym wierszem jest Polling rate, odpowiadający za częstotliwość komunikacji sprzętu z komputerem, jednak moim zdaniem wystarczy ustawić ją na 1000 Hz i nigdy więcej tego nie tykać. Prawą kolumnę zamyka pole Keyboard region, pozwalające na wybór jednego z kilku układów klawiszy, którego zmiana widoczna jest natychmiastowo na wizerunku klawiatury. Wszystkie pozycje okraszone są małym symbolem znaku zapytania, który po kliknięciu wyczerpująco wyjaśnia zasadę działania poszczególnych opcji.

Kolumnę makr po lewej stronie otwiera przycisk Launch Menedżera Makr, do którego jeszcze wrócimy. Została ona dość dziwnie podzielona na 3 sekcje klawiszy, bowiem przyciski takie jak Insert czy Home znalazły się w bloku numerycznym, podczas gdy powinny zostać umieszczone w dziale klawiszy edytora, głównych lub ostatecznie funkcyjnych. Pomijając to niedociągnięcie, reszta interfejsu prezentuje się bardzo czytelnie. Najeżdżając na wybrany klawisz, podświetlamy go zarówno na liście po lewej stronie okna, jak i na podobiźnie klawiatury. Drop-lista u góry pozwala ograniczyć wybór np. do przycisków funkcyjnych, by użytkownik nie musiał tracić czasu na przewijanie. Za pomocą przycisku Configs w lewym dolnym rogu okna przechodzimy do nowej belki, zawierającej listę profili. Klikając pole New u dołu ekranu, możemy stworzyć nowy, przyporządkowując mu kilka aplikacji, z którymi będzie uruchamiał się automatycznie. Dzięki dużej pojemności pamięci wbudowanej i poprawnie zrealizowanej komunikacji sprzętu z oprogramowaniem, ilość profili jest nieograniczona. Zmiany profili odbywają się natychmiastowo, za co należy się duży plus.

Klikając na przycisk na wizerunku klawiatury lub wiersz w liście po lewej, uzyskujemy dostęp do funkcji przypisywania poleceń poszczególnym klawiszom. Makra są świetnie pogrupowane, a opcji jest multum, jednak zabrakło mi w tym oknie opcji zmiany rozmiaru list. Pole Quick Record daje możliwość szybkiego wybrania jednego polecenia, uwzględniając przyciski myszy. Każdej z grup poleceń przyporządkowany jest odpowiedni kolor, który przybiera kropka wyświetlająca się obok ikony klawisza, oznaczająca przypisanie mu funkcji z pewnego zbioru. Wybrane barwy są dosyć mdłe (choć dzięki temu nie rażą w oczy) i dwie pary kolorów ciężko od siebie odróżnić, jednak to pomijalna wada, bo po najechaniu na klawisz dokładnie widać, jaką funkcję mu przypisaliśmy. Pełną listę możliwości makr klasycznie przedstawię na zrzucie ekranu poniżej. Zapewniam, iż wszystkie funkcje działają bezbłędnie. Sposobów egzekucji poleceń jest od groma - począwszy od odpalenia makra N-razy, uruchamiania go cyklicznie dopóki klawisz pozostaje wciśnięty lub gdy aktywujemy go ponownie, na uruchamianiu polecenia podczas wciskania lub zwalniania (!) przycisku skończywszy.

Widoczna w lewym dolnym rogu opcja Record Macro działa nieco inaczej, niż w konkurencyjnym oprogramowaniu Razer Synapse - nagrywa co prawda makro, jednak nie daje możliwości przypisania go od razu do jednego z klawiszy. Ostatnią, największą pozycję stanowi Macros, pozwalające na wprowadzanie ciągu znaków jednym klawiszem. Podczas gdy tutaj mamy wgląd jedynie w listę utworzonych poleceń, klikając w pole Open Macro Editor, przechodzimy do zewnętrznego okna. Łańcuchy możemy nagrywać w dwóch trybach - klawiszowym oraz znakowym. Ten pierwszy, bardziej przyjazny dla początkującego użytkownika, wczytuje ciąg wciśnięć, oferując do wyboru: nagrywanie opóźnień, sztywne interwały lub ich brak. Najlepsze jest to, że nie trzeba z powrotem nagrywać makra, by zmodyfikować charakterystykę przerw między wciśnięciami - pożądane zmiany oprogramowanie wprowadza natychmiast. Ponadto, najeżdżając kursorem na wybrany łańcuch ciągu, możemy go usunąć lub podstawić pod niego inne wciśnięcie. Wszystko pięknie, niestety w obecnej wersji oprogramowania można natknąć się na dość poważny bug - bardzo często w momencie usuwania lub zapisywania makr w Menedżerze, SteelSeries Engine 3 wyświetla monit o crashu i wyłącza się.

Rozgryzienie makr tekstowych zajęło mi odrobinę więcej czasu, dlatego spieszę z wyjaśnieniami. Najprostsze zastosowanie, jakie jestem sobie w stanie wyobrazić, to spamowanie "top/mid/adc" w League of Legends albo wyłączanie deszczu w Minecrafcie (komendą "toggledownfall") za pomocą jednego przycisku. Programiści mogą przypisać bloki kodu nieużywanej grupie przycisków  i stosując takie szablony, zaoszczędzić masę czasu. W Menedżerze Makr w największym polu tekstowym wpisujemy od jednej do wielu linijek tekstu. Poniżej widzimy 3 mniejsze rubryczki: Start Key, Send Key oraz Delay. Pierwszy, Start Key, to klawisz, za pomocą którego otwieramy czat, nową kartę w przeglądarce lub konsolę, więc będzie to najczęściej Enter, Ctrl + T, bądź kombinacja z wykorzystaniem tyldy (~). Druga rubryka - Send Key - zatwierdza wpisany ciąg znaków, najczęściej klawiszem Enter. Opóźnienie kontroluje odstęp czasowy między rozpoczęciem, wykonaniem, a zakończeniem makra, liczony w milisekundach. Jeśli ustawimy je na 500 ms, po wciśnięciu odpowiadającego przycisku program wystartuje, po połowie sekundy wpisze tekst, a po kolejnej go zatwierdzi.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• następna ›
• ostatnia »