Test SteelSeries Apex 3 TKL - klawiatura membranowa za 250 złotych bez bloku numerycznego, ale posiadająca RGB i makro

Test SteelSeries Apex 3 TKL - Przełączniki i podświetlenie

SteelSeries Apex 3 TKL jest konstrukcją wykorzystującą przełączniki typu membranowego, chociaż w gruncie rzeczy to osobne rozwiązania, ale często stosowane jednocześnie. Kopułki zastosowane w recenzowanym urządzeniu nazwano Whisper-Quiet i powinny bezawaryjnie przyjąć nawet 20 milionów kliknięć. To naprawdę solidna wartość, wprawdzie niższa od typowych mechaników, ale wystarczająco wysoka żeby wytrzymać kilka(naście) lat eksploatacji. Przyciski działają praktycznie bezszelestnie, niemniej kultura pracy jest również uzależniona od samych nakładek, które powodują powstawanie słyszalnego odgłosu. Mówimy natomiast o charakterystyce bliższej przełącznikom RED aniżeli BLUE, bowiem cykania tutaj nie uświadczymy. SteelSeries Apex 3 TKL można więc nazwać cichą. 

Nakładki klawiszy posiadają dobre wyprofilowanie, aby opuszki palców pewnie spoczywały na grzbietach, podobnie jak większość współczesnych klawiatur gamingowych. Nadruki są czytelne, jednak bez podświetlenia niestety bardzo słabo widoczne nawet w ciągu słonecznego dnia. Dlatego SteelSeries Apex 3 TKL praktycznie zmusza użytkownika do włączenia luminacji. Przełączniki są również twarde tzn. punkt aktywacji jest wyraźnie wyczuwalny, trochę przypominając przełączniki Cherry MX BLUE. Graczom taka charakterystyka niekoniecznie musi przypasować, zwłaszcza jeśli preferują gry wyścigowe, strzelaniny, zręcznościówki - ogólnie kompetytywne. Pisanie jest całkiem przyjemne, nawet zatwardziały fan mechaników w mojej osobie nie znalazł tutaj powodów do narzekania.

SteelSeries Apex 3 TKL posiada osmiostrefowe podświetlenie RGB PrimSync, co pokazuje oprogramowanie, chociaż w sieci znajdowałem informacje o dziesięciu czy jedenastu strefach. Trzeba przyznać, że luminacja jest bardzo dobrze zrealizowana. Kolory są odpowiednio nasycone, nie odnotowałem także punktów mniej lub bardziej doświetlonych, więc równomierność zaliczam na poczet plusów. Oprogramowanie powala ustawić kilka podstawowych trybów luminacji m.in. kolor statyczny, ciągle zmieniającą się tęczę z opcją falowania czy oddychania, uwzględniające też czas pomiędzy kolejnymi cykali wygasania. Na fabrycznych nastawach podświetlenie spisuje się nienagannie (zdjęcie 1 i 2). Ułomność strefowego systemu wychodzi dopiero w momencie, gdy samemu zechcemy każdą ustawić po swojemu, mieszając kolory w przypadkowy sposób. Wówczas pojawiają się białe placki (zdjęcie 3), widać że przejścia tonalne zawodzą i efekt wizualny mocno podupada. Nadruki na klawiszach są czytelne, ale miejscami można dostrzec lekkie zaciemnienia spowodowane sposobem ich montażu poprzez osadzenie na masywnych kołkach. 

Profil fabryczny - Multicolor (przejścia płynne)

Profil użytkownika - kolor statyczny (jakość podświetlenia i nasycenia bez zarzutów)

Profil użytkownika - każda z 8 stref ustawiona na inny kolor (widać białe sekcje między strefami, chociaż biały nie był wybierany) 

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• następna ›
• ostatnia »