Test smartfona Huawei P Smart - Kolejny raz to samo?

Huawei P Smart - Interfejs i aparat

Huawei P Smart działa pod kontrolą Androida 8.0 Oreo wraz z nakładką EMUI 8.0. Jest to kombinacja znana także z innych smartfonów producenta, która łączy przyjemną dla oka estetykę z bogactwem dodatkowych, w większości praktycznych funkcji. Z pewnością tutejsze oprogramowanie nie przekona do siebie fanów czystego Androida, bowiem dokonanych przez producenta modyfikacji jest dużo i sięgają one bardzo głęboko, jednak cała reszta nie powinna mieć większych powodów do narzekań. Właściwie jedyną poważną wadą EMUI jest to, że momentami potrafi ono być nieczytelne oraz mało intuicyjne, przez co nawet bardziej zaawansowani użytkownicy mogą potrzebować czasu by niektórych rozwiązań się nauczyć, a następnie się do nich przyzwyczaić. Jeśli już przez ten etap przejdziemy, to wszystko działa szybko i sprawnie, a samo oprogramowanie nie sprawia problemów.

Jeżeli chodzi o funkcjonalność zastosowanej nakładki, to tutaj naprawdę nie ma na co narzekać. Na pokładzie znajdziemy wiele praktycznych narzędzi, w tym m.in. bardzo rozbudowany menedżer telefonu czy aplikację do łatwego przenoszenia danych z poprzedniego smartfona. Tak jak już wspomniałem, korzystanie z nich może być początkowo niezbyt intuicyjne, ale można się do nich szybko przyzwyczaić. Na plus oceniam także zestaw domyślnych aplikacji, który jest na tyle bogaty, że na dobrą sprawę z urządzenia można bez problemu korzystać bez doinstalowywania czegokolwiek ze Sklepu Play. Mimo to wkradł się tutaj mały minus. Otóż aplikacji jest za dużo. Już nie będę czepiał takich drobiazgów ja Lustro czy Instagram, ale aż pięć gier? To już zakrawa o lekką przesadę i sprawia, że system wydaje się zaśmiecony.

Aplikacja aparatu jest w przypadku P Smarta jest dokładnie taka sama, jaką mogliśmy znaleźć chociażby w P10 czy Mate 10 Pro. Jako że nie została względem flagowców okrojona, to jest ona jedną z bardziej rozbudowanych w tym segmencie i to się chwali. Powodów do narzekań nie będą mieli także mniej zaawansowani użytkownicy, bowiem w trybie automatycznym interfejs jest prosty i czytelny, a pod ręką mamy jedynie najbardziej potrzebne funkcje. Wyjątek to HDR, który z niewiadomych względów stanowi całkowicie odrębny tryb. Dostęp do ustawień oraz pozostałych trybów uzyskujemy za pomocą gestu przesunięcia palcem w lewo lub w prawo, co jest rozwiązaniem bardzo wygodnym. Na plus oceniam także tryb profesjonalny, który pozwala na pełny zakres korekty ekspozycji, w dalszym ciągu oferując przy tym prosty i czytelny interfejs. Jak pokazuje przykład niektórych producentów, na średniej półce jest to nadal luksus, którego obecność należy odnotować i pochwalić.

Na tylnej ściance urządzenia znajdziemy aparat o rozdzielczości 13 MP i przysłonie f/2.2. Dodatkowo towarzyszy mu drugi moduł o rozdzielczości 2 MP, którego rola ogranicza się wyłącznie do uzyskania efektu rozmytego tła oraz ładnego wyglądania na materiałach promocyjnych. Taka kombinacja pozwala uzyskać naprawdę dobre jakościowo fotografie o stonowanych kolorach, ale za to niezłej ilości rejestrowanych szczegółów i bez przesadnego wyostrzania. Moją uwagę przykuł także fakt, że nie ma tutaj spadku ostrości w pobliżu krawędzi kadru, który można było zaobserwować w przypadku Honora 9 Lite, ale nie chciałbym z tego tytułu wyciągać daleko idących wniosków, bo być może to jedynie kwestia egzemplarza. Poza tym drobnym detalem obydwa urządzenia wypadają niemal identycznie. Po zmroku urządzenie zaczyna radzić sobie przeciętnie, szczególnie że zdjęcia w trybie automatycznym praktycznie zawsze okazują się niedoświetlone.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• następna ›
• ostatnia »