Test routera ASUS RT-AC66U - Co potrafi 802.11ac?

Charakterystyka standardu 802.11ac

Dzisiejszy artykuł traktujący o modelu ASUS RT-AC66U zaczniemy od krótkiego przedstawienia najnowszego standardu sieci bezprzewodowych, czyli 802.11ac. Testowny sprzęt jest pierwszym urządzeniem zgodnym z tą technologią, jaki zawitał do naszej redakcji, więc bez solidnych podstaw teoretycznych nie ma co przechodzić do części praktycznej, czyli testów przepustowości. Zanim jednak opowiemy co nieco o 802.11ac, musimy zwrócić uwagę na jedną bardzo ważną rzecz. Mianowicie, standard ten nie został jeszcze oficjalnie zatwierdzony. W chwili obecnej jesteśmy bowiem na poziomie wersji Draft 3.0. Finalne wydanie 802.11ac, zgodnie z przewidywaniami, ma pojawić się dopiero w 2014 roku, tak więc pewne szczegóły technologiczne mogą ulec zmianie. Zobaczmy jednak, jakie usprawnienia w stosunku do 802.11n przyniesie nam jego następca.

Każda kolejna wersja standardu sieci bezprzewodowych 802.11 zapewniać miała pewne korzyści w odniesieniu do jej poprzedników. Przejawia się to głównie w ciągłym zwiększaniu przepustowości sieci oraz dodawaniu coraz to nowych funkcji mających na celu poprawę dostępności łącza radiowego. Przykładowo, jak dobrze pamiętamy, w specyfikacji 802.11n znalazły się takie usprawnienia, jak technologia MIMO polegająca na jednoczesnej wieloantenowej transmisji danych zarówno po stronie nadawczej, jak i odbiorczej oraz rozszerzenie pasma dla pojedynczego kanału do 40 MHz. To wszystko spowodowało, że sieci pracujące w nowym standardzie znacznie przyspieszyły w stosunku do starszego 802.11g. Oczywiście, nadal realna osiągana przepustowość była niższa od pierwotnie zakładanych 150, 300 czy nawet 450 Mb/s.

Dokładnie ta sama sytuacja ma miejsce w przypadku najświeższego standardu 802.11ac. Mądre głowy z IEEE po raz kolejny starają się sprawić, by fale radiowe były w stanie przenosić więcej danych jednocześnie ze znacznie wyższą prędkością. Ma to przecież niebagatelne znaczenie w dobie różnego rodzaju urządzeń mobilnych zdolnych do przetwarzania materiałów wideo w wysokiej rozdzielczości czy też pobierania dużych ilości danych z Internetu. Dodatkowo, nie chodzi tutaj o transmisję wyłącznie między pojedynczym klientem i serwerem w sieci, ale o zdolność do jednoczesnego przesyłania między sobą danych przez wielu klientów działających w obrębie całej "radiówki". Aspekt ten jest bardzo istotny w firmach respektujących ideę BYOD (Bring Your Own Device), w ramach której pracownicy w firmach pracują na swoich własnych urządzeniach wykorzystujących bezprzewodową sieć przedsiębiorstwa.

Standard 802.11ac stanowi ewolucję 802.11n. W dużej mierze to, co sprawdziło się w przypadku starszej wersji 802.11 zostało zachowane i rozszerzone w jej najnowszej odmianie. Jak dobrze wiemy, standard 802.11n przewidywał wsparcie nie tylko dla względnie zatłoczonego pasma 2,4 GHz, ale także dla 5 GHz. Obsługa wyższych częstotliwości nie zyskała jednak zbyt dużej popularności wśród użytkowników. Nawet współcześnie w wielu urządzeniach dostępowych nie zaimplementowano wsparcia dla pięciogigahercowego wariantu działania sieci Wi-Fi. Wraz z 802.11ac będzie się to jednak musiało zmienić, gdyż standard ten przewiduje pracę jedynie w częstotliwościach rzędu 5 GHz. Przede wszystkim, w paśmie tym funkcjonuje znacznie mniej urządzeń, niż w przypadku 2,4 GHz, gdzie zakłócenia mogą być powodowane przez sprzęt wykorzystujący Bluetooth czy nawet kuchenki mikrofalowe. Zastosowanie wyższego spektrum częstotliwości wiąże się także z kolejnym usprawnieniem rozszerzonym w stosunku do 802.11n, czyli tzw. channel bonding.

Jak sądzicie: co najlepiej warto uczynić, by zwiększyć przepustowość sieci bezprzewodowej, w której dane transmitowane są przez kanały o określonej szerokości pasma? Dobrym pomysłem będzie połączenie dwóch kanałów w jeden. W 2,4-gigahercowym wariancie 802.11n na każdy kanał przydzielono z grubsza "kawałek" pasma o szerokości 20 MHz. Wszystkich dostępnych w naszym kraju kanałów jest 13, a więc stosunkowo niewiele. Stworzenie z dwóch jednego, 40-megahercowego kanału powoduje więc znaczne ograniczenie dostępnego pasma, co z kolei prowadzi do wzajemnych interferencji, gdy w obrębie naszego AP działa jeszcze kilka innych sieci Wi-Fi. Od tej niedogodności pasmo 5 GHz jest właściwie całkowicie wolne, gdyż dostępnych dla nas kanałów jest tu znacznie więcej. Z tego względu wprowadzono dalszą możliwość agregacji kanałów, dzięki czemu jeden może zajmować 80, a nawet 160 MHz pasma.

Znana z 802.11n technologia MIMO, czyli równoległa transmisja sygnału za pomocą wielu anten, również uległa rozszerzeniu w przypadku 802.11ac. W starszym wydaniu 802.11 liczba równoległych strumieni danych wynosiła maksymalnie 4. Specyfikacja najnowszego standardu sieci Wi-Fi zwiększyła tę liczbę do 8, co umożliwi w teorii osiągnięcie przepustowości nawet powyżej 3 Gb/s. Ponadto, z technologią Multiple-Input, Multiple-Output wiąże się jeszcze jedna bardzo istotna zmiana. Urządzenie pracujące w standardzie 802.11n mogły transmitować wiele strumieni w tym samym czasie, ale tylko do jednego odbiorcy (SU-MIMO – Single-User MIMO). Działanie sieci w tym wariancie można więc postrzegać jako bezprzewodowy hub. W 802.11ac wprowadzono możliwość jednoczesnej transmisji ramek Wi-Fi do wielu klientów w tym samym kanale, co nazwano MU-MIMO (Multi-User MIMO). W tym wypadku, sieć bezprzewodowa zachowuje się jak bezprzewodowy switch.

Dość ważna jest także kwestia usprawnienia modulacji w 802.11ac. Moc obliczeniowa chipsetów radiowych montowanych w urządzeniach pracujących w sieciach bezprzewodowych nieustannie rośnie. Stąd też, zdecydowano się na rozszerzenie modulacji 64QAM (802.11n) do 256QAM. Ten wariant modulacji jest bardziej skomplikowany od 64QAM, a przy tym trudniejszy w implementacji, jednak zapewnia zwiększenie efektywności wykorzystania łącza – pozwala na zakodowanie większej liczby bitów w kanale o tej samej szerokości.

Na koniec jeszcze małe wyjaśnienie, w jaki sposób wyliczana jest przepustowość danego łącza w standardzie 802.11ac. Na końcową liczbę w Mb/s składa się kilka czynników: rodzaj PHY (802.11n lub 802.11ac), szerokość pojedynczego kanału (jako liczba podnośnych), liczba strumieni transmisji danych, liczba bitów danych transmitowania w jednej podnośnej oraz czas przypadający na jeden symbol OFDM. Tak więc, dla kanału o szerokości 80 MHz, trzech strumieni danych, kodowaniu 5/6 (modulacja 256QAM) oraz czasu przypadającego na symbol OFDM równym 3,6 mikrosekund otrzymamy 1300 Mb/s, czyli dokładnie tyle, ile maksymalnie był w stanie osiągnąć nasz testowy router.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• następna ›
• ostatnia »