Test obudowy Endorfy Arx 700 Air - Przewiewna konstrukcja mająca 5 wentylatorów 140 mm w komplecie

Test obudowy Endorfy Arx 700 Air - Wewnątrz 

Endorfy Arx 700 Air jest bardzo przestronną obudową, która pomieści powietrzne systemy chłodzenia o wysokości do 179 mm, a także karty graficzne o długości 410 mm. Wejdzie tutaj praktycznie każdy podzespół. Środek jest jednak do bólu klasyczny, co oczywiście nie stanowi zarzutu samego w sobie, ponieważ spełnia swoje zadanie. Lewe skrzydło wykonano z hartowanego oraz przyciemnianego szkła o grubości 4 mm, którego wewnętrzną górną krawędź dodatkowo wyłożono pianką. Szkoda, że producent nie zdecydował się zastosować zawiasów, co znacznie poprawiłoby ergonomię, ale przynajmniej śruby umieszczono z tyłu konstrukcji, zamiast w obrębie tafli. Skrzynka nie umożliwia pionowego montażu karty graficznej. 

Za tacką montażową płyty głównej przewidziano sporo przestrzeni na okablowanie, które zależnie od miejsca pomiaru wynosi 22-30 mm, bowiem krzywizna tacki wpływa na powyższy parametr. Otwór dostępowy do backplate systemu chłodzenia procesora jest słusznych rozmiarów, aczkolwiek sztywności konstrukcji na szczęście nie mogę odmówić. Wszystkie fabryczne kable pospinano opaskami rzepowymi, poprowadzono między wspomnianym wycięciem i gumowymi kołnierzami. Przepusty są szerokie, zwłaszcza górne i przeznaczone dla dodatkowej wiązki zasilania płyty głównej (EPS). Wewnątrz nie brakuje również najróżniejszych zaczepów na trytytki. Zarządzanie okablowaniem w Endorfy Arx 700 Air wykonano na dobrym poziomie. I tylko jednolite blaszane skrzyło mogłoby być sztywniejsze...

Obudowa pomieści nawet największe zasilacze, których długość wynosi 340 mm, niemniej w praktyce niczego ponad 200 mm długości nawet nie znajdziemy (pomijam serwerowe). Znacznie ważniejszy jest przystępny system montażu, bo możemy najpierw wyjąc ramkę i przykręcić zasilacz poza skrzynką (optymalne dla modularnych) albo najzwyczajniej z boku wsadzić jednostkę do środka. Podłużne podkładki antywibracyjne widoczne na zdjęciu mają długość 150 mm, natomiast przestrzeń pod wytłoczeniami w kształcie plastra miodu zabezpiecza filtr przeciw kurzowi. Miejsca jest dużo, że klasycznej klatki na nośniki 2,5/3,5 cala tutaj nie przewidziano.

Gdzie zatem można zamontować 3,5 calowy dysk twardy albo nośniki półprzewodnikowe w formacie 2,5 cala? Jedno miejsce na standardowego talerzowca znajduje się w piwnicy, a dysk należy przekręcić od spodu, ponieważ Endorfy Arx 700 Air żadnymi kieszeniami oraz sankami nie dysponuje. Komplet zawiera natomiast gumowe podkładki tłumiące drgania. Zamiennie możemy tam również wstawić model 2,5 calowy, kolejne dwa SSD-ki w takim rozmiarze umieścimy jeszcze na grzbiecie piwnicy, natomiast cztery na tylnej ściance tacki montażowej. Jednak tutaj mała uwaga - dwa ostatnie musiałyby zostać przykręcone tylko dwiema śrubkami do prawej tylnej części szkieletu. Rozwiązanie dość desperackie lecz zupełnie wykonalne.

Piwnica na zasilacz jest częściowo odkryta, a przez strukturę plastra miodu można dostrzec miejsce, gdzie potencjalnie mógłby znaleźć się jedyny talerzowiec. Daszek komory posiada trzy otwory - dwa najbliżej tacki montażowej są odkryte, przeznaczone na przewody zasilające i transmisyjne SSD, podczas gdy zewnętrzny otrzymał gumowy kołnierz dla przetłoczenia przewodów zasilających GPU. Z powyższej perspektywy dobrze widoczne jest również wcięcie dla chłodnicy AiO, wynoszące 75 mm między stelażem i ścianką piwnicy. Kołki montażowe zostały nawiercone fabrycznie i pomalowane na czarno, więc odpada trochę dłubania.

Montaż kart rozszerzeń przebiega standardowo, perforowanych śledzi jest siedem, a śruby zakryto maskownicą z magnetycznym zapięciem. Za frontowym panelem stacjonują, co zostało już wspomniane wcześniej, trzy wentylatory Endorfy Stratus 140 PWM wtłaczające powietrze do obudowy. Wszystkie miejsca można również obsadzić jednostkami o średnicy 120 mm, aczkolwiek producent chciał uzyskać jak największy przepływ powietrza, a modele 140 mm zapewniają tutaj około 40% lepsza efektywność. Właśnie tym parametrem inżynierowie Endorfy tłumaczą także brak siateczkowych filtrów na przodzie i górze.

Miejsce w którym znajduje się sekcja zasilania płyty głównej i system chłodzenia procesora, obstawiają kolejne wentylatory Endorfy Stratus 140 PWM, wyciągające rozgrzane powietrze poza obudowę. Taka kombinacja jest optymalna, zarówno w przypadku zestawów AiO, jak również klasycznych wieżowych coolerów, aczkolwiek czasami w przypadku systemów wodnych przydałby się nawiew na VRM. Widać przy okazji, że między górną jednostką i gumowym kołnierzem dla przewodów zasilających EPS, a także płytką montażową i ramką wentylatora, mamy całkiem sporo miejsca. Dodatkowo, położenie tylnego Endorfy Stratus 140 PWM można w niewielkim stopniu wyregulować w płaszczyźnie góra-dół.

Sześć największych otworów do przetłaczania okablowania zakryto gumowymi kołnierzami, dobrze osadzonymi w otworach, dzięki czemu nie spadają bez wyraźnej ingerencji użytkownika. Wprawdzie coraz popularniejszym widokiem jest jedno duże przetłoczenie, będące częścią tacki montażowej pod płytę główną, niemniej jak wspomniałem wcześniej, Endorfy Arx 700 Air stawia na najbardziej klasyczne rozwiązania. Osobiście także preferuję osobne otwory z gumowymi kołnierzami. Ciekawym zabiegiem stylistycznym jest natomiast „złamanie” w jakim umieszczono wypusty, ustawiające płytę główną i dalszą część ścianki montażowej w jednej płaszczyźnie.

Obudowa Endorfy Arx 700 Air oprócz pięciu wentylatorów Endorfy Stratus 140 PWM, została też wyposażona w kontroler PWM obsługujący do pięciu jednostek. Wystarczy zatem podłączyć się jednym 4-pinowym przewodem do płyty głównej, żeby ustawić żądane obroty w UEFI. Mimo wszystko, nawet najprostszy zewnętrzny regulator obrotów byłby miłym dodatkiem dla użytkowników, którzy średnio ogarniają cokolwiek poza uruchomieniem Windowsa.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• następna ›
• ostatnia »