Test obudowy Corsair 110R - Czy minimalizm jest uniwersalny?

Test obudowy Corsair 110R - Wygląd zewnętrzny #2

Corsair 110R od tyłu niczym nie zaskakuje. Widzimy tutaj wycięcie dla złącz płyty głównej oraz zasilacza, miejsce dla wentylatora okupowane już przez fabryczną jednostkę (z możliwością przesunięcia jej w górę lub dół), siedem śledzi dla kart rozszerzeń oraz dodatkowy otwór wentylacyjny. Co prawda mowa o taniej obudowie, ale szkoda, że producent nie zdecydował się na wykorzystanie górnej przestrzeni, łączącej tył z topem, na dodanie tam kolejnych otworów wentylacyjnych. Koszt takiego rozwiązania byłby niewielki, a to zawsze dodatkowe miejsce którędy mogłoby uciekać ciepłe powietrze z okolic sekcji zasilania płyty głównej.

Dół amerykańskiej obudowy też jest stosunkowo prosty. Widzimy tutaj cztery plastikowe nóżki z gumowymi podkładkami antypoślizgowymi, otwór wentylacyjny dla zasilacza zabezpieczony filtrem oraz cztery śrubki i cztery wewnętrzne zaczepy dla opasek zaciskowych. Wspomniany wcześniej filtr to bardzo drobne rozwiązanie siateczkowe, wklejone w sztywną plastikową ramkę. Wysuwana/wsuwana jest ona od tyłu w dwie prowadnice i jeden zaczep. Innymi słowy filtr można wyjąć/wsadzić bez patrzenia czy odwracania obudowy na bok.

Skoro mowa już o bokach, to w Corsair 110R jeden z nich jest szklany, drugi zaś stalowy. Pierwszy został dość mocno przyciemniony i osadzony na gumowych tulejach oraz dodatkowo przykręcony czterema płaskimi śrubami. Trudno go zdemontować bez zostawiania odcisków palców, ale te wystarczy wytrzeć ściereczką. Drugi panel jest płaski i sztywny, nie wygina się nawet przy większym nacisku. Montowany jest licznymi zaczepami, które na ślepo potrafią być dość problematyczne w trafieniu i przykręcany z tyłu obudowy dwiema szybkośrubkami.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• następna ›
• ostatnia »