Test Intel Core i5-2500K i Core i7-2600K - Sandy Bridge wiecznie żywe

Podsumowanie - Sandy bridge wiecznie żywe?

Sandy Bridge pomimo sześcioletniego stażu rynkowego nadal wypadają przyzwoicie w większości zastosowań, rzecz jasna ustępując sukcesorom, aczkolwiek progres w przypadku Intela jest generalnie niewielki. Jeżeli porównamy architektury Sandy Bridge (Core 2xxx) i Kaby Lake (Core 7xxx) zegar w zegar, wówczas wyjdzie, że wydajność pojedynczego rdzenia wzrosła o około 35%. Czasami lepiej, czasami gorzej, ale ostatecznie wynik okazuje się raczej niezbyt imponujący. Intel Core i5-2500K na ustawieniach fabrycznych reprezentuje poziom Intel Core i3-7100, aczkolwiek posiadanie procesora z czterema rdzeniami daje znacznie większy komfort chociażby podczas grania, aniżeli dowolny dwurdzeniowiec wsparty technologią Hyper-Threading. Nierzadko zdarzają się jednak scenariusze, gdy staruszek pokazuje młodym wilczkom miejsce w szeregu. Ogromną przewagą Core i5-2500K jest oczywiście odblokowany mnożnik, dzięki czemu „Sandał” może spokojnie zdystansować świeższe lecz zablokowane konstrukcje, nadrabiając słabszą architekturę wyższymi zegarami. Ustawienie 4500 MHz przeważnie pozwala już dogonić Core i5-7400/7500 - wynik to naprawdę satysfakcjonujący. Intel Core i7-2600K jeszcze lepiej zniósł próbę czasu, co zawdzięcza wyższej fabrycznej wydajności oraz obsłudze ośmiu wątków za sprawą Hyper-Threadingu. Chociaż w roku 2011 taka inwestycja z perspektywy gracza wydawała się bezzasadna, dzisiaj w obliczu rosnącego znaczenia wielowątkowości procesor zdołał zwiększyć swoją przewagę nad skromniej wyposażonym bratem. Wystarczy spojrzeć na pomiary w stosunkowo świeżych Total WAR: Warhammer, Watch Dogs 2, Rise of the Tomb Raider czy Hitman, które potwierdzają niezłą kondycję Intel Core i7-2600K. Oczywiście, parowanie takich jednostek z najnowszymi kartami graficznymi klasy GeForce GTX 1080 będzie w niektórych momentach skutkowało ograniczeniem ich możliwości, aczkolwiek modelom niższego szczebla powinny zapewnić odpowiedni pas startowy. Jeśli kupiliście Sandy Bridge w 2011 roku, podkręciliście do 4500 MHz lub wyżej, zrobiliście tym samym interes życia :)

Intel może być dumny z Sandy Bridge, a jednocześnie musi pluć sobie w brodę, że stworzył tak długowieczny procesor. A może później po prostu odpuścił z braku konkurencji, dlatego kolejne generacje były tylko małymi kroczkami w stosunku do opisywanej dziś legendy?

Nooo dobrze, a jeżeli ktoś odczuwa nieodpartą potrzebę wymiany Sandy Bridge? Co wtedy wybrać? Rozsądnym minimum wydaje się platforma LGA 1151, czyli odblokowane Skylake lub Kaby Lake podkręcone do wartości 4500-5000 MHz, inaczej przyrost wydajność będzie średnio odczuwalny. Wówczas zyskujemy nie tylko szybszy procesor, ale również garść nowszych rozwiązań i technologii, podnoszących ogólną wydajność komputera m.in.: porty M.2 PCI-Express, wysoko taktowane DDR4, natywne wsparcie PCI-Express 3.0 oraz USB 3.1. Oczywiście, pociąga to dodatkowe koszty związane z pamięciami i płytą główną. Dlatego migracja z Sandy Bridge na nowsze platformy nadal jest średnio opłacalna, a przy obecnych cenach podzespołów na rynku wtórnym, nawet wymiana procesorów drugiej generacji Core na trzecią okazuje się mocno dyskusyjna (najtańszego Core i7-3770K widziałem za 950 złotych!). Oczywiście, jeśli planujecie przesiadkę na kartę graficzną pokroju GeForce GTX 1070/1080/1080 Ti, cała operacja nabiera zdecydowanie większego sensu, aczkolwiek koszta wymiany wciąż pozostają niewspółmierne do zysków, jeśli spojrzymy na progres wydajności samego procesora. 

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• …
• 33
• 34
• 35
• 36
• 37
• 38
• 39
• 40
• 41