Test Genesis GX85 - tania myszka do gier MMO

Genesis GX85 - Orogramowanie

W oprogramowaniu dominuje czcionka przypominająca Times New Roman pozbawiona wygładzania ClearType. Interfejs utrzymany jest we właściwej dla marki Genesis czarno-czerwonej stylistyce i można wytknąć mu kilka literówek. Domyślnie przypisane polecenia znajdziecie na pierwszym zrzucie ekranu - jak widać, dostępne są tylko 4 profile, do których można podpiąć po jednej aplikacji. Wystarczy kliknąć opcję „Create file”, nadać nazwę profilowi i przyporządkować mu plik wykonywalny, a oprogramowanie samo będzie włączać odpowiedni zestaw komend. Menedżer makr zapewnia podstawową funkcjonalność: poza wprowadzaniem ciągu znaków oferuje wstawianie opóźnień, zdarzenia związane z myszą i zapętlanie poleceń określoną ilość razy. Próbowałem napisać proste makro przełączające karty w przeglądarce, jednak pomimo wstawiania, usuwania, zmiany kolejności poleceń i opóźnień, włączania oraz wyłączania pętli, nie udało mi się namówić menedżera do współpracy. Za każdym razem przełączał karty dwa razy z półsekundowym opóźnieniem. Dostępne z każdego poziomu w sterownikach są dwie opcje: „Apply” i „Restore default”. Zmiany wprowadzane są w ciągu około siedmiu sekund, a przywrócenie domyślnych ustawień przywraca sterownik do całkowicie dziewiczego stanu.

Za pomocą „Single key” przyporządkowujemy przyciskowi jeden klawisz wraz z dowolną liczbą modyfikatorów (Windows, Alt, Ctrl i Shift). To, czego nie mogłem osiągnąć w menedżerze makr z łatwością przyszło tutaj. Idąc dalej, odkrywałem kolejne funkcje - „Button off” po prostu dezaktywuje klawisz, a „Fire button” pozwala kliknąć lewym przyciskiem myszy do 255 razy co maksymalnie 255 milisekund. W praktyce interwał tej funkcji dotyczy także prędkości puszczania przycisku, efektywnie dając jedno kliknięcie co maksymalnie pół sekundy. Innymi słowy, o strzelaniu pojedynczymi pociskami za pomocą SMG możemy zapomnieć, chyba że nie przeszkadza nam zabawa z menedżerem makr. Opcji „Double-click” i „Tripple Click” nie trzeba chyba nikomu tłumaczyć, interwał między zmianą statusu wciśnięcia lewego przycisku wynosi około 50 ms. Intrygującą opcją był „Exact Control”, ale okazał się zwykłym trybem snajpera, zmieniającym poziom DPI na 500 tak długo, jak wciśnięty jest przycisk, niestety bez możliwości regulacji. W liście „Windows” większość opcji zachowuje się przewidywalnie z wyjątkiem „Find files”, która odpowiada za skrót Ctrl+F oraz „Minimize” i „Maximize”, otwierające menu kontekstowe paska tytułu i wywołujące dźwiękowy komunikat o błędzie. Wszystkie komendy z listy „Office” funkcjonują prawidłowo, podobnie jak te w grupach „Multimedia” i „DPI Switch”.

W karcie „Advanced” dostajemy możliwość podstawowej konfiguracji sensora. Do każdego z czterech profili można przyporządkować oddzielne progi ustawień DPI, których zawsze jest sześć. Jeśli ktoś ma takie życzenie, istnieje opcja ustawienia suwaków rozdzielczości sensora niezależnie dla osi X i Y. Pasek akceleracji reguluje Windowsowy parametr dostępny również z poziomu Panelu Sterowania i radzę zostawić go na pozycji z numerem 5 (6/11 w Windowsie). Oprócz tego, ustawienie „Report rate”, czyli częstotliwość odświeżania, można ustawić inaczej dla każdego profilu. Karta „Light” daje nam ograniczone możliwości zabawy z podświetleniem, bowiem kolorów jest jedynie osiem, a barwa wskaźnika DPI świeci się niezmiennie na czerwono. Po zaznaczeniu pola „Color cycle” mysz przełącza się co sekundę pomiędzy widocznymi kolorami w kolejności od lewej do prawej. Suwak „Brightness Control” reguluje trzy poziomy jasności i opcję wyłączenia luminacji. Za pomocą „Breath control” ustawiamy szybkość oddychania oświetlenia, od czterech sekund na „High speed” przez osiem sekund na „Low speed” lub wyłączamy ten efekt ustawieniem „Breath off”. Współpracuje on też z opcją „Color cycle”, zmieniając barwę podświetlenia co jeden oddech.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• następna ›
• ostatnia »