Test karty Rivet Networks Killer AX1650 - 802.11ax w natarciu

802.11ax - Opis standardu

Pierwszy rzut oka na nowy standard nierozerwalnie wiąże się z koniecznością przyjrzenia mu się nie tylko od strony rzeczywistych testów wydajności, ale też pod kątem teorii. W przeciwnym wypadku nie wiemy tak naprawdę, co poddajemy testom i jak osiągnięte wyniki należałoby interpretować. Wspomnę tu o najważniejszych usprawnieniach, czyli: technologii OFDMA, uplink MU-MIMO, kolorowania BSS, TWT oraz modulacji 1024-QAM.

802.11ax, znany także pod nazwą Wi-Fi 6, jest postrzegany jako następca standardu 802.11ac, którego po wprowadzeniu nowej nomenklatury przez Wi-Fi Alliance określa się jako Wi-Fi 5. 802.11ac jest wspierany niemal przez każde (lub prawie każde) urządzenie sieciowe zgodne z Wi-Fi od kilku lat. Nic dziwnego, bowiem pod wieloma względami standard ten stanowi dość wyraźny skok pod względem osiągów w stosunku do swojego poprzednika – 802.11n. Nadal jednak do przepustowości starego dobrego gigabitowego Ethernetu sieciom Wi-Fi sporo brakowało. Tę barierę pokonać właśnie ma za zadanie 802.11ax. Istnieje wprawdzie standard 802.11ad pracujący w paśmie 60 GHz, który do magicznego limitu 1 Gbps pozwala się zbliżyć, jednak nie wspominam o nim bez powodu. W domowych zastosowaniach, gdzie sygnał radiowy musi radzić sobie z tłumieniem przez ściany sieć działająca na paśmie o tak dużej częstotliwości nie ma zwyczajnie sensu.

Jakie zatem usprawnienia cechują standard 802.11ax w porównaniu z 802.11ac? Kilka z nich jest dość istotnych. Przede wszystkim, standardowa technika podziału częstotliwości – OFDM – została rozszerzona o możliwość przypisania różnym klientom sieci różnych podkanałów pasma (podział na tzw. RU – Resource Units), co powinno pozytywnie wpłynąć na przepustowość sieci w momencie jej intensywnego użycia przez wielu użytkowników. Otrzymaliśmy tu zatem technikę OFDMA, którą z powodzeniem stosuje się też w sieciach LTE. Co ważne, w 802.11ax wykorzystać można zarówno pasma 2.4, jak i 5 GHz, a nie tylko to ostatnie, jak w przypadku 802.11ac. Innym usprawnieniem w odniesieniu do powyższego problemu jest dodanie kanału uplink do techniki MU-MIMO, dzięki czemu urządzenie może nie tylko jednocześnie wysyłać dane do wielu klientów, ale też od nich w ten sposób odbierać, tj. wykorzystując niezależne strumienie (tzw. spatial streams).

Jednym ze sposobów na przyspieszenie sieci jest transmisja większej „paczki” z danymi w ramach kanału o konkretnej szerokości. Twórcy standardu 802.11ax wykorzystali ten fakt i wprowadzili modulację 1024-QAM, która pozwala na zakodowanie 10 bitów w tym samym fragmencie pasma (w 802.11ac było to 8 bitów). Kanał z kolei może mieć szerokość 160 MHz, co teoretycznie było też możliwe w przypadku 802.11ac, ale w praktyce – większość sprzętu sieciowego dostępnego na rynku dla przeciętnego zjadacza chleba tej funkcji w pełni (o ile w ogóle) nie wspierało.

Znanym problemem w sieciach Wi-Fi są zakłócenia sygnału pochodzące od sieci sąsiednich. W 802.11ax i z tym postanowiono zawalczyć wprowadzając mechanizm tzw. kolorowania BSS. Chodzi tu w dużym uproszczeniu o to, że router „koloruje”, tudzież oznacza ramki swojej sieci i dzięki temu jest w stanie odróżnić je w gąszczu innych, obcych, zaplątanych w eterze. Usprawnieniem dość istotnym w kontekście urządzeń mobilnych, a więc działających z dala od gniazdka zasilania, jest wprowadzenie techniki TWT – Target Wake Time. Podstawowym celem jest tu tym razem oszczędność energii. Klient łączący się z punktem dostępowym Wi-Fi negocjuje, jak często ma się on wybudzać w celu wysłania lub pobrania danych w postaci uzgodnienia tzw. sesji TWT stanowiącej okno czasowe wspomnianej gotowości.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• następna ›
• ostatnia »