Poradnik sieciowy. Część 8 – Konfiguracja funkcji routera

Port forwarding – przekierowanie portów

Podobnie, jak to miało miejsce w starszej wersji GUI oprogramowania routerów TP-Link, tak i po modernizacji opcje odpowiedzialne za funkcję przekierowania portów są łatwo dostępne. Nie ma konieczności wędrowania po czeluściach menu. Jedynym utrudnieniem (jeśli w ogóle można to tak nazwać) jest konieczność przejścia na kartę opcji zaawansowanych.

Rozwijamy menu opisane jako Przekierowanie portów. W pierwszej kolejności zajmiemy się port forwardingiem w tradycyjnym wydaniu, tj. funkcją określoną przez TP-Linka jako Serwery wirtualne. Obecnie całość jest jeszcze bardziej intuicyjna i przyjemna w obsłudze, m.in. dlatego, że podczas dodawania nowej reguły mamy podgląd, jakie wpisy już istnieją.

Aby zdefiniować nową regułę ustawień przekierowania portów, czyli wpis, za pomocą którego router będzie wiedział, na jaki komputer skierować ruch sieciowy napływający na konkretny port należy kliknąć przycisk Dodaj. Następnie wypełniamy pola, które pojawiły się pod spodem odpowiednimi wartościami:

Typ usługi: opcjonalnie, możemy wskazać usługę z listy już wstępnie zdefiniowanych przez producenta, jeśli akurat ta konkretna, którą chcemy ustawić się na niej znajduje.

Port zewnętrzny: port, na którym router będzie nasłuchiwał ruchu przychodzącego.

Adres IP: adres IP komputera, na który ma zostać przekierowany ruch napływający na wyżej wpisany port.

Protokół: TCP i/lub UDP, w zależności od tego, jaki jest wykorzystywany przez usługę, dla której dostęp z zewnątrz chcemy otworzyć na routerze. Jeśli nie wiemy, co wskazać możemy albo odnaleźć potrzebne dane w Internecie (opcja zalecana ;)) lub wskazać pozycję TCP/UDP.

Po kliknięciu na Zapisz, reguła zostaje dodana do listy i staje się automatyczne aktywna, o czym świadczy ikona żarówki obok nazwy protokołu. Kliknięcie na nią spowoduje jej dezaktywację, co można w każdej chwili zmienić – by wyłączyć konkretną regułę nie ma potrzeby jej usuwania.

Niemalże identycznie rzecz się ma w przypadku funkcji Port triggering. Cała procedura dodawania wpisu pokrywa się w zasadzie z tym, co napisaliśmy powyżej. Różnice są dwie. Musimy podać port wraz z protokołem, na który napływający ruch spowoduje otwarcie dostępu do konkretnej usługi, a także port zewnętrzny – port do przekierowania, a więc ten sam, co w klasycznym port forwardingu.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• następna ›
• ostatnia »