Smartfon lepszy od PlayStation Classic? Robimy retrokonsolę!

Robimy retrokonsolę ze smartfona - Konfiguracja emulatora

Żeby zacząć grać w gry z pierwszego PlayStation na smartfonie nie potrzeba tytułu magistra inżyniera z informatyki. Cały proces wymaga jedynie przekopiowania obrazu płyty do pamięci urządzenia lub na kartę microSD, uruchomienia emulatora i wybrania z menu stosownej pozycji. Nie ma tutaj żadnej filozofii. Warto jednak pamiętać, że domyślne ustawienia poszczególnych emulatorów to takie, które gwarantują najwyższą kompatybilność z telefonami oraz grami. Nie zawsze pozwolą one na uzyskanie najlepszej jakości obrazu i dźwięku lub szybkości emulacji, a część gier w dalszym ciągu może sprawiać na nich problemy z działaniem. Z tego względu warto wgryźć się nieco głębiej w menu ustawień i dostosować działanie emulatora do swoich potrzeb. Poniżej zwracamy uwagę na wybrane opcje, którymi szczególnie warto się zainteresować. Zostały one opisane w oparciu o ePSXe, jednak analogiczne pozycje powinniśmy znaleźć również w menu innych popularnych emulatorów.

CPU Frameskip

Opcja pozwalająca na przeskakiwanie pojedynczych klatek animacji w sytuacji, kiedy emulator nie jest w stanie utrzymać natywnego framerate’u dla danej gry. Jej aktywację powinni rozważyć przede wszystkim użytkownicy słabszych urządzeń, gdyż kosztem płynności animacji pozwala ona uniknąć odczuwalnych spowolnień. W przypadku mocniejszych telefonów warto wybrać opcję Enabled for high-resolution. Jeśli używany przez nas emulator pozwala na wybór liczby pomijanych klatek, najlepiej ustawić ją na automat.

Screen Ratio

Proporcje ekranu nie mają co prawda większego wpływu na szybkość samej emulacji, jednak mogą się mocno przełożyć na wrażenia w trakcie rozgrywki. Większość emulatorów oferuje wybór czy chcemy uruchamiać grę w trybie 4:3, czy 16:9. W pierwszym przypadku obraz prezentuje się tak, jak developer przykazał, jednak wiąże się to z obecnością czarnych pasów podczas gry w pozycji horyzontalnej. W drugim przypadku powierzchnia wyświetlacza jest lepiej zagospodarowana, jednak większość gier z pierwszego PlayStation nie wspiera natywnie ekranów panoramicznych. Oznacza to, że obraz będzie nienaturalnie rozciągnięty lub przycięty. Wybór jednej lub drugiej opcji to wyłącznie kwestia preferencji. Pewnym kompromisem mogą się okazać nieoficjalne patche dostępne dla wybranych gier, które dodają tryb 16:9 nawet wtedy, kiedy gra takiego nie wspierała, jednak wymagają one modyfikacji samego obrazu płyty.

Screen Color Depth

Większość emulatorów aby osiągnąć wyższą wydajność domyślnie korzysta z 16-bitowej głębi kolorów, umożliwiając opcjonalnie wybór 32-bitowej. Teoretycznie druga opcja gwarantuje bardziej wierną emulację, jednak różnice w jednym i drugim wypadku są na tyle subtelne, że nawet posiadaczom mocniejszych sprzętów polecam zostać przy tym mniej wymagającym wariancie. Pozwoli to zaoszczędzić nieco mocy obliczeniowej, którą można wykorzystać na podbicie innych ustawień.

Video Renderer

Jedna z najważniejszych opcji w każdym emulatorze, a wiąże się ze sposobem renderowania grafiki. Choć liczba i nazwy poszczególnych trybów mogą się różnić w poszczególnych emulatorach, to co do zasady dostępne są 3 podstawowe: software, hardware i OpenGL. Software ma dziś walor wyłącznie historyczny. To rozwiązanie najstarsze, oferujące niską wydajność emulacji i nie przynoszące w dzisiejszych czasach żadnych wymiernych korzyści. Tryb hardware wykorzystuje wspomaganie sprzętowe i jest to świetny kompromis między jakością obrazu oraz szybkością emulacji. W przypadku niektórych emulatorów pozwala on na wykorzystanie dodatkowych shaderów lub podbicie rozdzielczości, dzięki czemu gry mogą prezentować się lepiej niż na oryginalnej konsoli, choć kosztem wyższego zapotrzebowania na moc obliczeniową. Wreszcie jest tryb OpenGL, który z jednej strony oferuje nam najlepszą jakość grafiki 3D, jednak jednocześnie wymaga największej mocy obliczeniowej i generuje mnóstwo artefaktów. Jeśli działa poprawnie, tryb OpenGL jest najlepszym sposobem by grać w gry z PlayStation, jednak jeśli zależy nam na stabilności i bezproblemowej obsłudze, lepiej ograniczyć się wyłącznie do trybu Hardware.

Internal Resolution / Plugin Reduce Internal Resolution

Tu wybieramy jaka ma być rozdzielczość renderowanego obrazu. Domyślnie większość gier na PlayStation działa w rozdzielczości 320x240, która nawet na małym ekranie smartfona prezentuje się niezbyt atrakcyjnie. Ustawienie dwu- lub czterokrotnie wyższej rozdzielczości potrafi wpłynąć na jakość obrazu bardzo korzystnie, jednak wyłącznie w grach 3D. Dodatkowo wymaga znacznie mocniejszego układu graficznego. W przypadku tytułów 2D lub wykorzystujących prerenderowane tła korzyści z dodatkowych pikseli będą zdecydowanie mniejsze, więc wybór wyższej rozdzielczości niż natywna to niepotrzebne marnowanie mocy obliczeniowej, którą można spożytkować w innym miejscu.

Video Filtering

Filtrowanie obrazu to w większości wypadków nic innego jak efekt rozmycia nałożony na tekstury. Dzięki temu nie straszą one pojedynczymi pikselami, jednak powoduje utratę detali. Nie ma on dużego wpływu na szybkość emulacji, w związku z czym jego aktywacja pozostaje kwestią indywidualnego gustu. Ze swojej strony uważam, że o wiele lepszym sposobem na zamaskowanie niskiej rozdzielczości gier z PSX jest funkcja Scanlines.

HW/Soft Threading Mode / Plugin Threading Mode

Choć obie opcje (a także ich odpowiedniki w konkurencyjnych emulatorach) okraszona jest dopiskiem EXPERIMENTAL, to funkcja ta działa w większości przypadków bardzo dobrze i można ją bez obaw aktywować. Dodaje ona obsługę wielu wątków, dzięki czemu w przypadku współczesnych smartfonów pozwala osiągnąć wymierny wzrost wydajności, choć kosztem potencjalnych problemów ze stabilnością emulacji.

Scanlines

Efekt imitujący wyświetlacze CRT, pod kątem których projektowane były gry na pierwsze PlayStation. Pozwala on zamaskować niską rozdzielczość gier bez utraty detali towarzyszącej filtrowaniu obrazu. Wpływ opisywanej funkcji na szybkość emulacji jest zerowy, więc jej ewentualna aktywacja i dobór parametrów pozostaje w gestii użytkownika. Osobiście uważam, że najlepsze efekty przynoszą półprzeźroczyste linie skanowania o grubości 1-2 pikseli.

Sound Quality

Wbrew pozorom emulacja dźwięku jest równie wymagająca dla smartfona co emulacja grafiki, w związku z czym nie warto ignorować tej opcji. Jeśli nasz smartfon posiada odpowiednio mocny procesor, warto wybrać opcję Full sound effects (slow), która gwarantuje najlepsze odwzorowanie dźwięku z oryginalnego PlayStation, jednak na niektórych urządzeniach jej wybór może prowadzić do znacznych spowolnień. W takiej sytuacji trzeba się niestety ograniczyć do opcji Less sound effects (fast), gdzie tracimy przede wszystkim popularny w grach efekt pogłosu. Jeśli większość czasu zamierzamy grać bez dźwięku, najlepszym wyborem będzie opcja No Sound (fastest), gdyż w przeciwieństwie do zwykłego wyciszenia telefonu pozwala ona uzyskać wymierny przyrost wydajności.

Sound Latency

Opcja ta odpowiada za opóźnienie dźwięku. Mówiąc najprościej, im jest krótsze, tym lepiej, jednak jeśli zabierzemy urządzeniu bufor, mogą pojawić się spowolnienia i zniekształcenia dźwięku. W takiej sytuacji należy ograniczyć się do wyższej wartości. Opóźnienie należy dopasować do możliwości naszego urządzenia oraz indywidualnej wrażliwości na ewentualne opóźnienia. Warto pamiętać, że czasem lepszym pomysłem może się okazać wybór mniejszej ilości efektów na rzecz skrócenia bufora.

Input preferences

Ustawienia sterowania do w większości aplikacji bardzo rozbudowana sekcja, jednak prawdopodobnie w ogóle nie będziemy musieli do niej zaglądać. Domyślne ustawienia przycisków dotykowych są zwykle dość dobrze przemyślane (oczywiście na ile to jest możliwe), a zewnętrzny pad powinien zostać przez emulator rozpoznany natychmiast po podłączeniu. Gdyby się tak nie stało, musimy albo wybrać profil właściwy dla naszego kontrolera (Gamepads options -> Bluez Profile) lub ręcznie zamapować przyciski (Player 1 -> Player 1 map buttons). Dodatkowo kilka wskazówek, które potrafią znacznie poprawić komfort gry:

• Jeśli korzystamy z zewnętrznego pada, warto ukryć przyciski dotykowe. Aby to zrobić wchodzimy w TouchScreen Gamepad -> Transparency on skins i wybieramy 0/100. W ten sposób przyciski nie będą zaśmiecały nam widoku podczas rozgrywki, jednak w razie czego nadal możemy z nich skorzystać, np. w razie gdyby kontroler się nam rozładował.
• Jeśli nasz zewnętrzny kontroler ma dodatkowe przyciski, warto przypisać do niego dodatkowe funkcje, takie jak np. szybki zapis czy przewijanie dialogów. Można to zrobić poprzez Map extra functions -> Map hw buttons.
• Jeśli nie mamy zewnętrznego kontrolera, ale nasz telefon posiada jakiś nieużywany przycisk fizyczny (np. spust migawki) warto zamapować go jako jeden z przycisków R1/L1/R2/L2. Większość gier akcji wymaga łatwego dostępu tylko do jednego z nich, dzięki czemu można komfortowo pograć np. w Resident Evil bez zewnętrznego kontrolera. Zrobimy to poprzez Player 1 -> Player 1 map buttons.

Smartfon Razer Phone 2 i kontroler Razer Raiju Mobile dostarczyła firma:

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3