PureRetro: Historia Sony PlayStation, bardzo fartownej konsoli

PlayStation - jak z NES-a zrobić PSX-a

Japończycy dobrze zrozumieli lekcję, która wynieśli z pierwszych prób prowadzenia NES-a na rynek amerykański. Podczas wielkiego krachu rynku gier wideo w połowie lat 80. Nintendo obrało zupełnie inny kierunek sprzedaży, reklamując swój pierwszy produkt na amerykańskim rynku jako urządzenie rozrywkowe, nie konsolę do gier wideo. Na efekty nie trzeba było długo czekać, sprzedaż NES-ów osiągnęła prawie 62 miliony egzemplarzy, SNES-ów udało się sprzedać na świecie 49 milionów. Dotychczasowy król konsol do gier, Atari 2600, spadł na zawsze z piedestału (sprzedano łącznie nieco ponad 27,5 miliona konsol Atari VCS).

Rynek zmieniał się i dojrzewał, podobnie jak oczekiwania graczy, których kilka ruchomych obiektów w Pongu już dawno nie dostarczało takiej rozrywki jak niegdyś. Kluczową postacią, która zaważyła na powstaniu PlayStation jest Ken Kutaragi, inżynier Sony uznawany za ojca sukcesu marki PlayStation (wliczając w to konsole PSX, PSP, PS2 i PS3). Początek historii PlayStation nie był jednak tak różowy, jak wyniki sprzedaży konsoli, która stała się początkiem długiej drogi do dominacji Sony na rynku cyfrowej rozrywki. Pod koniec lat 80. Ken Kutaragi opracował w tajemnicy układ SPC700, wyposażony w 16-bitowe DSP dla Nintendo. Scalak, zbliżony w zakresie listy rozkazów do procesorów MOS 6502, uzupełniony został o dodatkowe instrukcje. Umożliwił m.in. miksowanie jednocześnie do 8 ścieżek 16-bitowego dźwięku.

Ma się rozumieć powstanie SPC700 zostało dostrzeżone przez dyrekcję Sony, a sam Kutaragi o mało co nie stracił posady. Uratował go ówczesny CEO Sony, Norio Ohga. Prawdopodobnie właśnie intuicja szefa japońskiej korporacji sprawiła, że Sony skierowało swoje wysiłki na podbicie zupełnie nowego terytorium – świata cyfrowych gier wideo. Ostatecznie Ken Kutaragi nie wyleciał z pracy, a firmy Sony i Nintendo nawiązały współpracę, która miała doprowadzić do stworzenia SNES CD-ROM – przystawki (właściwie: podkładki) do konsoli, wyposażonej w czytnik płyt CD-ROM, zapisanych w formacie Super Disc, opracowanym i rozwijanym przez Sony. Szefowie Nintendo zrozumieli jednak, że prawa do nadzoru formatu Super Disc i licencja umożliwiająca wykorzystanie oprogramowania na nowej konsoli PlayStation, przekazana Sony może okazać się zbyt dużym ustępstwem. Rozpoczęły się więc równoległe rozmowy z Philipsem, dotyczące opracowania napędu optycznego dla SNES-a.

Prototyp konsoli NES-CD PlayStation

W maju 1991 roku podczas CES Sony miało zaprezentować działający prototyp SNES-a z napędem optycznym. Dziś to biały kruk kolekcjonerów konsol: jedyny punkt wspólny dla światów Nintendo i Sony. Dziwaczny prostopadłościan ze slotem na kartridże u góry i kilkoma przyciskami sterującymi oraz tacką napędu optycznego umieszczoną na przednim panelu. Pad z charakterystycznym krzyżakiem i czterema kolorowymi przyciskami był identyczny, jak ten podłączany do SNES-a, ale zdobiło go logo Sony i napis „PlayStation”. Cios w plecy wspólnemu projektowi pokazanemu na CES zadało Nintendo, informując o zawarciu porozumienia z Philipsem, który miał dostarczyć brakujący element do konsoli SNES – napęd optyczny. Sony upierało się przy tym, że wypuści na rynek gotowy produkt, czyli SNES/PlayStation z napędem optycznym, skończyło się batalią sądową i kruchym porozumieniem, efektem którego była decyzja Sony o rozpoczęciu w 1992 roku prac nad własną konsolą. Tak narodziła się PlayStation, a do determinacji Sony w ukończeniu projektu przyczyniło się Nintendo.

Kilka lat temu prototypowe urządzenie wygrzebał z pudła rupieci Dan Diebold. Jego ojciec, Terry Diebold, pracował wcześniej z Ólafurem Ólafssonem dla firmy Advanta. W momencie jej bankructwa po prostu wykupił cześć sprzętu, wśród którego znalazła się konsola PlayStation SFX-100. Niedziałający prototyp SNES-CD PlayStation trafił w ręce znanego elektronika, Bena Hecka (Benjamina Heckendorna), który ostatecznie doprowadził miksturę technologii Sony i Nintendo do pełnej sprawności. Niestety, zabrakło w komplecie płyt Super Disc z grami.

Prototyp konsoli NES-CD PlayStation

Wyposażenie SNES-CD PlayStation nie pozostawiało złudzeń co do wydajności prototypowej konsoli: wypadała ona znacznie gorzej od konkurencyjnej Segi CD i PC Engine CD-ROM, ze swoim procesorem taktownym zegarem 3,58 MHz i 8-bitową szyną danych. Współpraca Philipsa i Nintendo nigdy nie doprowadziło do powstania SNES-CD, za to skierowała wysiłki Sony na nowe tory. Batalia sądowa pomiędzy Nintendo a Sony za to mogła stać się podstawą do częściowego porozumienia, ponieważ uzgodniono, że Sony może uzyskać możliwość portowania gier Nintendo na PlayStation. Pod koniec 1992 roku widać było już wyraźne zmiany na rynku – SNES na tle innych konsol czwartej generacji wypadał słabo, a gry wydawane na optycznych nośnikach danych stawały się powoli obowiązującym standardem.

Prototyp konsoli NES-CD PlayStation

Był w tym boju jeszcze jeden ciekawy element: Sony próbowało prowadzić rozmowy z Segą o współpracy, zostały jednak one szybko skwitowane przez ówczesnego szefa Segi, Toma Kalinske stwierdzeniem: „To głupi pomysł, Sony nie wie, jak zrobić sprzęt. Nie wiedzą też, jak tworzyć oprogramowanie. Dlaczego mielibyśmy to robić?”. Trzy i pół roku od niefortunnego zderzenia dwóch japońskich korporacji pojawił się nowy gracz na rynku gier. Sony pokazało swoją wersję PlayStation 3 grudnia 1994 roku. Prawie rok później PlayStation zobaczyli mieszkańcy Ameryki i Europy. Jak to możliwe, że japoński koncern wyrósł na rynku gier do takiej potęgi, nie mając w swoim portfolio sekcji produkującej gry oraz żadnych własnych tytułów?

Prototyp konsoli NES-CD PlayStation

W 1993 roku zapada w Sony decyzja o wyrzuceniu do kosza projektu SNES-CD PlayStation. Od tego momentu, do premiery PlayStation miną niecałe dwa lata. W tym czasie Sony decyduje się na zaprojektowanie od podstaw konsoli do gier wyposażonej w napęd optyczny. Bez doświadczenia na rynku gier wideo, bez zaplecza sprzętowego, bez wyrobionej marki wśród graczy, bez odpowiedniej biblioteki gier, które mogłyby napędzić sprzedaż nowej konsoli. Pierwotnie machina marketingowa Sony zamierzała nazwać nową konsolę „PSX”, jednak ostatecznie przyjęto określenie „PlayStation”. Życie oczywiście dopisało własny scenariusz, a piraci chętnie używali miana PSX dla nowego tworu Sony, co później przełożyło się na potoczne określenie tej konsoli do gier właśnie jako „PSX”.

Urządzenie o nazwie Sony PSX istnieje - to nagrywarka połączona z konsolą PS2

Po sukcesie Virtua Fightera Segi kierunek rozwoju PlayStation był oczywisty: konsola miała stać się maszyną zdolna do przetwarzania trójwymiarowej, pokrytej teksturami grafiki. Kluczem do zapewnienia graczom rozrywki na odpowiednim poziomie było przejecie weterana branży, Psygnosis oraz kontrakty podpisane z Namco i Williamsem. To był zaledwie przedsmak nadchodzących wydarzeń. Wkrótce nowe oddziały Sony: SCE (Sony Computer Entertainment) oraz SCEA (Sony Computer Entertainment of America) miały stać się jednym z najważniejszych źródeł przychodów dla japońskiej korporacji. Uprzedzając nieco fakty: Sony wybrało idealny moment na premierę rynkową swoje pierwszej konsoli.

Po znużeniu graczy wynalazkami przynależącymi do czwartej generacji konsol, których największym atutem była kolorowa, dwuwymiarowa grafika (PC-Engine, Sega Mega Drive/Genesis, SNES, Neo Geo AES) i pierwszych oznakach epoki multimediów (Commodore CDTV, Philips CD-i) po kolejnej generacji oczekiwano jeszcze więcej multimediów (czytaj: platform wyposażonych w nośniki optyczne, wypełnione interaktywnymi filmami). Oczywiście mogliśmy spodziewać się kolejnych klonów Dragon’s Laira i Space Ace’a, ale piąta generacja miała zupełnie zmienić nieco skostniały rynek gier.

Od 1993 roku rozpoczęła się batalia na ilość przetwarzanych w ciągu sekundy wielokątów. Konstrukcje z poprzedniej epoki, których domeną wciąż była akceleracja dwuwymiarowej grafiki (np. Amiga CD-32) nie miały już szans w starciach z 3DO, Segą Saturn i Nintendo 64. Wraz z optycznymi nośnikami dostaliśmy więc wybuchowa miksturę grafiki 3D połączonej niekiedy z Full Motion Video. Skromna pojemność kartridży przestała w większości przypadków ograniczać twórców gier.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• następna ›
• ostatnia »