PureRetro: Amiga 500 - maszyna, która wyprzedziła epokę

Amiga 500 - specyfikacja techniczna

Amiga 500 to komputer opakowany w jednolitą obudowę, której integralną częścią jest klawiatura. Maszyna, której elektronika zmieściła się na jednej płycie o wielkości kartki A3 została wyposażona w zestaw niezbędnych gniazd umieszczonych na tylnej krawędzi, stację dyskietek 3,5" znajdującą się po prawej stronie oraz dwa gniazda rozszerzeń: pierwsze znajduje się pod spodem, służy do montażu pamięci, drugie, umieszczone z lewej strony służy do rozbudowy komputera o dodatkowe moduły, w tym karty turbo (z własnym procesorem), interfejsy dysku twardego i rozszerzenia pamięci FAST. Na płycie głównej znalazły się wszystkie komponenty niezbędne do uruchomienia komputera, łącznie z 256-kilobajtową kością pamięci ROM, zawierającą Kickstart. System operacyjny w znacznej części przechowywany jest właśnie w pamięci ROM, do jego uruchomienia wystarczy dyskietka z bootblockiem (sektor rozruchowy dyskietki o łącznej pojemności 1 KB) i polecenie loadwb.

• Procesor: Motorola 68000/7,09 MHz (PAL)
• Pamięć: 512 KB CHIP/150 ns (Amiga 500) lub 1 MB CHIP (Amiga 500 Plus)
• Grafika: układy OCS lub ECS, maksymalna rozdzielczość: OCS - 724x566 pikseli (2 kolory), ECS – 1440x566 pikseli (2 kolory); maksymalna liczna kolorów: 4096, typowa liczba kolorów w grach: 32.
• Dźwięk: cztery 8-bitowe przetworniki, stereo, 28 kHz (w trybie PAL)
• Nośnik danych: dyskietki 3,5”, 880 KB
• Zintegrowana klawiatura: 94 klawisze, linearne przełączniki hybrydowe KPR Mitsumi (w najstarszych modelach - mechaniczne Hi-Tek Series 725, Space Invaders)
• Złącza zewnętrzne: dwa porty joysticków/myszy, para gniazd audio stereo chinch, port szeregowy, port równoległy, złącze dodatkowej stacji dyskietek, monochromatyczne wyjście composite video, analogowe złącze RGB, gniazdo rozszerzenia pamięci typu SLOW (pod klapką), gniazdo rozszerzeń Zorro II (z lewej strony obudowy)
• Dodatkowe wyposażenie: symetryczna mysz kulkowa, zewnętrzny zasilacz
• Wymiary: 6,2 x 47,4 x 33 cm

Imponująca jak na swoje czasy specyfikacja techniczna to zasługa specjalizowanych układów, w które wyposażono Amigi - Paula odpowiedzialna za stereofoniczny, 8-bitowy dźwięk oraz Agnus - wyświetlający wielobarwną grafikę i wspomagający sprzętowo system operacyjny (mechanizm przesuwanych ekranów o różnych rozdzielczościach, sprzętowy wskaźnik myszy). To właśnie układy graficzne zapewniały kolorowe tęcze widoczne w tle gier oraz płynny efekt wielopoziomowej paralaksy. Bardzo szybko dostrzeżono, że układy graficzne oferują znacznie więcej, niż przedstawia to ich specyfikacja techniczna. Otworzenie kilku struktur ekranów z różnymi paletami barw i nałożenie ich na siebie umożliwiało w praktyce uzyskanie znacznie większej liczby barw niż standardowe 32 kolory w rozdzielczości Lores. W praktyce kilka prostych sztuczek, udokumentowanych przez twórców Amigi, umożliwiło uzyskanie na ekranie potężnego, animowanego obiektu, jakim stał się Boing Ball, technologiczne demo przedstawione w 1984 roku na targach CES. W praktyce kulka nie poruszała się ani nie obracała. Do uzyskania efektu płynnej animacji wykorzystano rotację palety barw a sama kulka, statycznie umieszczona w jednym punkcie była przesuwana przez przesunięcie okna (tzw. viewportu), przez które obserwowana była scena - znacznie większy od widocznego wycinka, wirtualny ekran. Cień oraz siatka, stanowiąca tło wyświetlane są na osobnych bitplanach. Większość operacji, poza synchronizacją dźwięku z odbiciami o ściany, realizowana jest bez udziału procesora - wszystkie dane przetwarzane są przez układy graficzne. Demo technologiczne ze skaczącą kulką zajmuje ok. 31 KB, w tym prawie 24 KB to efekty dźwiękowe.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• następna ›
• ostatnia »