Recenzja Paradox Ultimate Black Raven. Elegancki ergonomiczny fotel o naprawdę dużych możliwościach. Sprawdź, co oferuje

Paradox Ultimate Black Raven - Jakość materiałów i funkcjonalność

Omówienie fotela zacznę od jednego z mniejszych elementów, czyli samej poduszki z pianką (Memory Foam). W przeciwieństwie do przeznaczonego dla niej miejsca na oparciu nie została ona okryta alcantarą, a jakimś innym materiałem, który zachowuje się podobnie, ale nie jest aż tak aksamitny w dotyku - acz nadal całkiem miły. Na jednej z jej krawędzi można znaleźć suwak, który daje nam dostęp do wspomnianej pianki, a także prostokątnego magnesu. Dzięki magnesom poduszkę można ustawić w wielu pozycjach, ale nie położymy jej zupełnie pionowo, gdyż wtedy magnes zwyczajnie nie zadziała, co też jest całkowicie zrozumiałe. Jest ona bardzo sprężysta, a także stosunkowo twarda, choć w odpowiednim stopniu. Dość łatwo zbiera pomniejsze zabrudzenia, aczkolwiek tego się można spodziewać po takim materiale. Całościowo magnetyczny mechanizm spisuje się bardzo dobrze, ponieważ możemy szybko i dokładnie zmienić pozycję poduszki i dostosować ją pod siebie. Siła przyciągania jest też wystarczająco dobra - na tyle, że rzucona poduszka nadal jest w stanie od razu przyczepić się do zagłówka.

Obszycie poduszki w 20-krotnym powiększeniu (źółta poświata wynika z podświetlenia pochodzącego z mobilnej lampy błyskowej)

Pianka (Memory Foam) w 20-krotnym powiększeniu

Następnym elementem w kolejce są podłokietniki. Są one stworzone ze sztucznego materiału, który jest całkiem twardy i zasadniczo zachowuje się jak guma (ugina się pod większym, punktowym naciskiem) - taki też jest w dotyku, choć skóra się do niego nie przykleja. Dodatkowo na przodzie każdy z nich jest lekko wyprofilowany, a dokładniej krawędź jest nieco wypukła, a przed nią spotkamy się z małym wgłębieniem. Od wewnętrznej strony, pod kciukami, ulokowano dwa srebrne przyciski, które pozwolą nam wygodnie wysunąć podłokietniki do przodu lub do tyłu, a także przekręcić je w lewo lub w prawo (to rozwiązanie jest świetne, ponieważ blokujemy wtedy pozycję, mając pewność, że podłokietnik nie zmieni jej np. pod wpływem przypadkowego poruszenia). Zaraz za nimi mamy plastikowe przyciski, które z kolei umożliwiają regulację głębokości (przesunięcie podłokietników do siebie lub na zewnątrz; 4 pozycje). Po drugiej stronie znajdują się metalowe klamry odpowiadające za zmianę wysokości podłokietników (7 pozycji; blokowanie się na konkretnej pozycji jest dość głośne). Wszystkie mechanizmy działają sprawnie, acz muszę wspomnieć o tym, że podłokietniki nie są zupełnie sztywno osadzone na wybranej pozycji - można nimi chybotać na boki (w relatywnie dużym zakresie), a także w pewnym stopniu do przodu i do tyłu oraz w górę i w dół. Pod większym naciskiem można je również wcisnąć, ale naprawdę minimalnie. Całość mimo wszystko jest wygodna w użytkowaniu i podczas codziennej pracy sprawdza się bardzo dobrze - z małym wyjątkiem, jeśli chodzi o przyciski do zmiany głębokości. W ostatnim przypadku zmieniłbym ich ulokowanie (np. przenosząc je trochę bliżej przodu i bezpośrednio na podłokietniki), gdyż w obecnym układzie dostęp do nich jest niezbyt komfortowy - szczególnie jeśli oparcie mamy ustawione pod kątem prostym, ponieważ chcąc z nich skorzystać w takiej sytuacji, ramiona, a dokładniej tricepsy, wbijają się w oparcie, więc trzeba je wygiąć do góry, żeby w miarę wygodnie dosięgnąć kciukami do przycisków. Natomiast jeśli chodzi o samą konstrukcję podłokietników, która została wykonana częściowo z metalu, a częściowo z grubszego plastiku, to wydaje się ona bardzo solidna.

Podłokietniki można odchylać na boki...

...zmieniać ich wysokość...

...a także ich odległość od oparcia...

...oraz głębokość.

Oparcie, jak i siedzisko - jak już wspomniano - można regulować w stosunkowo sporym zakresie. W przypadku pierwszego elementu mamy do dyspozycji wajchę, która jest ulokowana praktycznie w idealnym miejscu, a do tego jej kształt jest dopasowany do palców. Od strony technicznej jest to tak naprawdę kawałek metalu, który został okryty tworzywem sztucznym ("plastikiem"). Możemy liczyć aż na 14 pozycji, w których jesteśmy w stanie zablokować oparcie (mimo że strona internetowa wskazuje zaledwie na 4). Jednak gdy skorzystamy także z możliwości siedziska, będziemy mogli ułożyć się prawie na płasko. Za jego regulację (5 pozycji) odpowiada wajcha pod lewym podłokietnikiem, a żeby z niej skorzystać, trzeba się nachylić w tym kierunku - tu niestety każdorazowo zahaczymy ręką o kant plastikowego elementu z dolnej części podłokietnika. Dodatkowo możemy dostosować to, ile siły trzeba włożyć (innymi słowy: jak mocno się oprzeć), aby odblokowane siedzisko odchyliło się - za ten aspekt odpowiada pokrętło, które znajduje się na dole mechanizmu bujania. Przy zablokowanym siedzisku nadal możemy się minimalnie odchylić do tyłu i wrócić do początkowej pozycji. Wajcha pod prawym podłokietnikiem pozwala na zmianę wysokości krzesła - do niej także trzeba się nachylić, choć w tym przypadku nie wiąże się to z dodatkowymi niedogodnościami (chyba że ktoś ma długie ręce, to może w obu omawianych wypadkach wygląda to inaczej). Minusem może być także skrzypienie siedziska i czasem oparcia, choć wynika to z tarcia elementów pod naciskiem - i to też nie wszystkich. W siedzisku chodzi głównie o boki (obszyta pianka ociera o elementy z tworzywa sztucznego np. plastikowe osłony), a w oparciu ma to związek z systemem LumbarPro.

Oparcie odchyla się do bardzo wygodnej pozycji...

...a dzięki regulowanemu siedzisku można się położyć niemal zupełnie na płasko.

Dochodzimy do kwestii, która jest naprawdę pomysłowa, czyli napomkniętego na początku systemu LumbarPro. Dzięki niemu fragment oparcia w odcinku lędźwiowym możemy wysunąć do przodu za pomocą pokrętła umieszczonego po prawej stronie. Jednak nie tylko głębokość tego aspektu można regulować, wszak pokrętło z lewej strony oparcia umożliwia nam zmianę wysokości całej "wypukłości", więc nawet w tej kwestii można dostosować wszystko pod własne preferencje. Zdarza się (jak wcześniej wspomniano), że nacisk w wysuniętym miejscu powoduje dość charakterystyczny dźwięk (przyrównać go mogę do sytuacji, w której naciskamy mocno napięty, wypukły element otoczony grubszą warstwą pianki, który w środku jest pusty i zaraz musi wrócić do pozycji wyjściowej - im bardziej wysunięty jest cały system, tym bardziej ten efekt jest odczuwalny pod naciskiem), a czasem nawet skrzypienie.

W tym miejscu muszę pochwalić obszycie siedziska i oparcia, ponieważ w tej kwestii jest naprawdę dobrze. Pojedyncze szwy niemalże nigdzie nie wystają (zauważyłem tylko jeden fragment z wystającą w niewielkim stopniu nitką) i całość prezentuje się po prostu świetnie. Alcantara jest bardzo miłym w dotyku materiałem, choć mało praktycznym, ponieważ przetarcie w jedną stronę zmienia jej wygląd, więc dla utrzymania estetyki wypadałoby raz na jakiś czas korygować ewentualne nieścisłości. Z drugiej strony muszę przyznać, że to właśnie elementy wykonane z alcantary dodają krzesłu jego charakteru, więc "coś za coś". Cordura natomiast to wyczuwalnie trwalszy materiał, który w zastosowanej edycji wygląda dobrze, a poza tym nie widać na nim kurzu. Obcując z nim, można odnieść wrażenie, że faktycznie będzie odporny na zużycie. Zarówno oparcie, jak i siedzisko mają w środku piankę, choć różnią się one swoją charakterystyką. W siedzisku spotkamy się z półtwardą, acz naprawdę sprężystą, z kolei w oparciu z o wiele bardziej solidną, wręcz zbitą (choć "na plecach" wydaje się miększa). Wypada wspomnieć również o kółkach, które zapewniają relatywnie ciche przemieszczenie się, natomiast w określonych sytuacjach podczas "jazdy" można usłyszeć "stukot" (a może bardziej terkot?), za który odpowiedzialne mogą być jakieś drgające elementy.

Z alcantarą spotkamy się na zagłówku...

...na bokach siedziska...

...a także na jego przodzie.

Alcantara w 20-krotnym powiększeniu (źółta poświata wynika z podświetlenia pochodzącego z mobilnej lampy błyskowej)

Cordura w 20-krotnym powiększeniu

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• następna ›
• ostatnia »