PowerVR - Historia Kyro i innych ambitnych układów graficznych

PowerVR - STMicro Kyro 2, brudne zagrywki NVIDII i odejście z rynku

Tak naprawdę, to jeszcze przed pojawieniem się pierwszych recenzji Kyro (STG4000), do produkcji w zakładach STMicro trafiła odświeżona wersja tego układu - Kyro II (STG4500). Tym razem zachowano wszystkie cechy architektury znanej z poprzednika, ale przeniesiono je do rdzenia krzemowego produkowanego w litografii 180 nm. To umożliwiło znaczące zwiększenie zegarów. GPU przyśpieszył ze 115 do 175 MHz. Taki sam skok zanotowała pamięć graficzna. GPU zwiększył swoją moc wypełniania do 350 milionów pikseli i tekseli na sekundę. Warto podkreślić, że dzięki TBDR i technice usuwania niewidocznych powierzchni, praktyczna prędkość wypełniania Kyro i Kyro 2 była nawet trzykrotnie większa. Przepustowość pamięci wzrosła do 2,8 GB/s. Kupując Kyro 2 trzeba było zwrócić uwagę na to, że karty te, w przeciwieństwie do Kyro, nie korzystały z trybu AGP x4 i ograniczały się do wolniejszego trybu x2. W praktyce dla tak oszczędnego, jeśli chodzi o dane modelu, nie miało to żadnego znaczenia. Dopieszczono sterowniki i choć te wciąż nie dawały stuprocentowej pewności, że tu i ówdzie nie pojawią się zgrzyty graficzne, to Kyro II bardzo mocno podskoczyło pod względem kompatybilności. GeForce 2 GTS nie był już do tego czasu najmocniejszą ofertą NVIDII, bo jego miejsce zajął GeForce 2 Ultra. Kyro II nie tylko pokonywał model GeForce 2 MX, ale spokojnie mierzył się z GeForce 2 GTS, a w niektórych grach potrafił wysuwać się na prowadzenie, nawet przed topowe wtedy karty GeForce 2 Ultra. Sytuacja dla NVIDII była wyjątkowo nieprzyjemna, bo przykładowo karta Hercules Prophet 4500 (Kyro II) z ceną startową 150 dolarów za sztukę, w niektórych testach była w stanie przebić wydajnością wycenianego wtedy na około 400 dolarów GeForce'a 2 Ultra.

Kyro i Kyro II nie realizowały sprzętowo obliczeń związanych z transformacją geometrii oraz oświetlenia. Gdy karty na nich oparte wchodziły na rynek, dostępne były już pierwsze gry korzystające z T&L. Obecność tego rozwiązania było mocno podkreślane przez NVIDIĘ, która traktowała je jak magnes na konsumentów. W praktyce jednak nie wyglądało to aż tak spektakularnie, jak deklarowano. NVIDIA obawiała się spadku znaczenia T&L tak bardzo, że gdy karty Kyro II wchodziły na rynek, firma uruchomiła sporą akcję oczerniania PowerVR i ich architektury. Do sieci w 2001 roku wyciekły elektroniczne prezentacje, rozsyłane do producentów kart graficznych, których NVIDIA starała się zniechęcać do planowania kart graficznych z układami Kyro II. NVIDIA powoływała się w prezentacji na grę Mercedes-Benz Truck Racing, która (niespodzianka) była optymalizowana dla kart GeForce. Nie brakowało w niej implementacji T&L, co na tle braku jej obsługi w kartach Kyro II miało stanowić swego rodzaju przestrogę. Do dziś nie wiadomo, czy była to jedyna forma wpływu NVIDII na producentów kart graficznych. Najbardziej znanymi kartami Kyro II były Hercules 3D Prophet 4500 oraz VideoLogic Vivid! XS. O ile firma PowerColor wprowadziła do sprzedaży karty Evil Kyro (STG4000), o tyle modelu z STG4500 już nikt się nie doczekał. To w 2001 był jeden z dość mocnych przykładów nacisków NVIDII na rynek. Do sklepów trafiły bowiem karty Kyro II nowej, tajemniczej marki VGAno.1. Choć przedstawiciele PowerColor zaprzeczali, że NVIDIA miałaby naciskać na to, aby firma ta nie wprowadzała na rynek kart Kyro II, to media odkryły, że marka VGAno.1, pod którą pojawiły się tylko karty Kyro II należy do... PowerColor. Naciski NVIDII odniosły realny skutek. Europejska PowerVR stała się persona non grata wśród producentów kart graficznych.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• następna ›
• ostatnia »