Poradnik o sieciach! Część 3 – Sieć LAN w praktyce

Łączenie komputerów w sieć Ethernet LAN

Wiemy już, jak samodzielnie wykonać kabel sieciowy. Poznaliśmy także przykłady różnych urządzeń, jakie mogą wchodzić w skład naszej sieci, a wcześniej dowiedzieliśmy się co nieco o adresacji IP. Posiadamy zatem w zasadzie wszystkie podstawowe umiejętności do tego, by wreszcie stworzyć swoją pierwszą kablową sieć LAN. Na początku warto zaznaczyć, że możemy tego dokonać na dwa sposoby. Pierwszy z nich to bezpośrednie połączenie ze sobą dwóch urządzeń. Realizuje się to z reguły za pomocą kabla krosowanego, choć większość dostępnego na rynku sprzętu sieciowego powinno sobie poradzić również z połączeniem kablem prostym. Drugim sposobem jest wykorzystanie w połączeniu pośrednika w postaci switcha. Dzięki niemu nasza sieć nie będzie ograniczona jedynie do dwóch hostów, ale finalnie rozmawiać będzie mogło ze sobą tyle urządzeń, ile portów posiada przełącznik.

Sama czynność połączenia ze sobą wszystkich urządzeń jest bardzo prosta. Wystarczy jeden koniec kabla podłączyć do złącza RJ-45 pierwszego z nich, a drugi – do docelowego. W przypadku połączenia bezpośredniego łączyć będziemy naturalnie dwa urządzenia klienckie – komputer stacjonarny, laptop, serwer NAS czy kamera IP. Warto tu zastosować kabel krosowany (chodzi o zgodność ze sztuką ;)), jednak jak już wspomnieliśmy, nie jest to konieczne. Jeśli zaś planujemy w naszej sieci wykorzystać przełącznik, to w takiej sytuacji należy każde urządzenie klienckie podłączyć do wolnego portu RJ-45 nie w innym laptopie czy serwerze NAS, ale właśnie w przełączniku, za pomocą kabla prostego. Powstanie dzięki temu sieć w topologii gwiazdy, w której to przełącznik będzie podejmował decyzje, do którego konkretnie portu należy skierować otrzymane od urządzenia źródłowego ramki.

Pamiętajmy, że by sieć działała poprawnie, nie można poprzestać na samym fizycznym połączeniu ze sobą sprzętów za pomocą kabla. Należy poczynić pewne kroki konfiguracyjne, a najważniejszym z nich jest ustawienie adresów IP na urządzeniach klienckich. W zależności od tego, czy urządzeniem tym będzie pecet z systemem operacyjnym Microsoft Windows, czy serwer NAS z autorskim oprogramowaniem producenta proces ten może (i zapewne tak będzie) się różnić w każdym przypadku. Jako przykład posłuży nam właśnie Windows 10 (z aktualizacją Creators Update).

Najpierw wybieramy podsieć z puli adresów prywatnych, z której czerpać będziemy adresy IP. My wykorzystamy chyba najczęściej wybieraną w sieciach LAN, tj. tą o adresie 192.168.0.0 z maską 24 bitową (255.255.255.0). Każdy komputer w sieci musi dostać swój unikalny adres, więc fizyczny sposób połączenia ich ze sobą nie ma na tym etapie żadnego znaczenia. Po prostu, jeśli komunikacja będzie miała być realizowana między wyłącznie dwiema maszynami, z podanej wyżej puli będziemy musieli wybrać dwa adresy IP. Jeśli wykorzystamy przełącznik i klientów będzie więcej – tych adresów potrzeba będzie odpowiednio więcej. W naszej przykładowej sieci LAN będą połączone ze sobą trzy maszyny, a ich adresy to odpowiednio: 192.168.0.1, 192.168.0.2 i 192.168.0.3.

Aby w systemie Windows 10 ręcznie skonfigurować sieć należy z poziomu Menu Start wybrać kolejno Ustawienia -> Sieć i Internet -> Zmień opcje karty.

Prawym przyciskiem myszy klikamy na ikonę symbolizującą główną kartę sieciową (jej nazwa i model będą się różniły w zależności od konfiguracji komputera) i wybieramy Właściwości. Przy ikonie nie powinno być znaku czerwonego krzyżyka. W przeciwnym wypadku musimy upewnić się, czy przełącznik sieciowy działa, a my wszystko poprawnie podłączyliśmy (czy np. gdzieś nie został naderwany kabel).

Następnie podświetlamy pole z opisem Protokół internetowy w wersji 4 (TCP/IPv4) i klikamy na przycisk Właściwości.

W naszej sieci nie działa serwer DHCP, zatem zaznaczamy pole wyboru Użyj następującego adresu IP i wypełniamy pola Adres IP oraz Maska podsieci odpowiednio wybranym wcześniej adresem IP, jaki ma być przypisany do tej maszyny oraz maską (w naszym przypadku 255.255.255.0). Następnie klikamy OK. Kroki te powtarzamy na wszystkich innych komputerach w sieci pamiętając, by zawartość pola Adres IP w każdym przypadku była inna, unikalna dla każdego komputera. Oczywiście adresy nie muszą być po kolei. Bez przeszkód możemy ustawić np. adresy 192.168.0.3, 192.168.0.10 i 192.168.0.200. Ważne jest, by dla podsieci o adresie 192.168.0.0 i masce 24-bitowej (255.255.255.0) wartości te mieściły się w przedziale od 192.168.0.1 do 192.168.0.254.

Jeśli zamiast tradycyjnego switcha w sklepie zdecydowaliśmy się na coś znacznie bardziej zaawansowanego, czyli kombajn w postaci routera z wbudowanymi punktem dostępowym Wi-Fi i przełącznikiem właśnie, zadanie będziemy mieli znacznie ułatwione. Całą brudną robotę odwali za nas działający na tym urządzeniu serwer DHCP, który automatycznie przydzieli adresy IP podłączonym do niego urządzeniom, niezależnie od tego, czy połączenie zostało nawiązane przez kabel, czy może bezprzewodowo. Niezbędne będą co prawda pewne początkowe kroki konfiguracyjne, ale instrukcja obsługi dołączona do routera powinna przeprowadzić nas przez nie jak za rączkę.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• następna ›
• ostatnia »