Panie... 20 lat temu to się grało, czyli ulubione gry czterdziestolatka

Gry czterdziestolatka - Dungeon Keeper 2

Wydana przez Electronic Arts w 1999 roku gra ta była świetną kontynuacją świetnej jedynki, wydanej dwa lata wcześniej. Obie były dziełem ekipy Bullfrog Productions, obie zostały przyjęte głównie z owacjami ze strony recenzentów i z entuzjazmem ze strony graczy. Już pierwszą część chwalono za nietuzinkowy styl i ciekawe podejście do gatunku RTS. W latach dziewięćdziesiątych dość popularne było wywracanie dawnych norm. Takie były też obie gry Dungeon Keeper. W nich naszym celem nie była walka ze złem, a... szerzenie go i eliminowanie wszelkich sług jasnej strony. Gra kręci się głównie wokół budowy lochu, przyciąganiu nowych stworów, zapewnianiu im kurczaków, no i budowaniu umocnień oraz zastawiania pułapek. Wszystko jednak kosztuje, a to oznacza konieczność odnajdywania złota i klejnotów.

Podobnie jak w jedynce, w dwójce jesteśmy tylko dłonią. Niech nikogo jednak pozory nie mylą. Dłoń wystarczy nam do rozbudowy naszego lochu, wydawania poleceń przeróżnym stworom, zastawiania pułapek, a w razie potrzeby (ew. z nudów), trzepnięcia kogoś po tyłku. Dosłownie. Dawanie klapsów stworom, przede wszystkim chochlikom, zwiększa tymczasowo ich wydajność i szybkość pracy. Niektóre nawet to lubią! Pohamuj się jednak strażniku lochu, albowiem zbyt wiele klapsów może zabić. Ktoś może też się na Ciebie obrazić i narobić rabanu. Oprócz typowego wtedy dla gier RTS widoku izometrycznego, w Dungeonie możemy użyć też zaklęcia opętania, przechodząc w tryb FPS, przejmując całkowicie naszego stwora. Tryb ten może służyć nie tylko do walki, ale także do eksploracji, wyżarcia wszystkich kurczaków z kurnika, albo zwyczajnie... dla jaj. W grze oprócz rozbudowy lochu, przy czym dobór komnat ma realny wpływ na to, jakie stwory przybędą do nas poprzez portal, do wykonania za każdym razem mamy konkretne zadanie - najczęściej pokonanie konkretnych siewców dobra. Poziomy bywają mocno zróżnicowane i nierzadko zmuszają do myślenia, organizacji i wykazania się sprytem oraz szybkością. Niektóre zadania mają ograniczenie czasowe i to właśnie one przy pierwszym podejściu mogą sprawiać większe problemy. Cały czas musimy dbać o nasze stwory, zapewniając im nie tylko możliwości rozwoju (zwiększania poziomów doświadczenia), ale też pilnować aby miały dobry nastrój, bo jak ktoś się wkurzy, to sobie zwyczajnie pójdzie. Dobrym miejscem na poprawę nastroju jest kasyno, gdzie można stracić wypłatę, albo zwyczajnie się upić. Pamiętajmy jednak, że życie to kasa, nawet w piekielnym lochu, w grze potrzebna jest ona nie tylko do rozbudowy czy trenowania stworów, ale także do wypłacania im regularnie pensji. W lochu prawie nikt za darmochę nie robi.

Do dziś za bardzo trudny do rozstrzygnięcia uważam spór o to, która część była lepsza? Moim zdaniem, obie są wybitne, ale dwójka była wartym docenienia niemal idealnym rozwinięciem pierwowzoru. Oprócz trybu sieciowego, Dungeon Keeper 2 oferował uwielbiany dawniej przez wielu fanów gier tryb Loszek Pieszczoszek, w którym mieliśmy do wykonania konkretnie zadania, ale oprócz tego mogliśmy w spokoju rozbudowywać swój loch i obserwować życie naszych stworów. Przeciwników możemy w tym trybie przyzwać w dowolnym momencie i obserwować kolejne masakry. Ważnym elementem gry jest też czarny humor i czasem uszczypliwe komentarze lektora. W Dungeon Keeper 2 bardzo trudno znaleźć chwilę na nudę. Przystosowana do nowoczesnych komputerów wersja gry dostępna jest na paru platformach cyfrowej dystrybucji gier.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• …
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• …
• następna ›
• ostatnia »