Porównanie dysków SSD - Różnice między SATA, mSATA, M.2, PCI-E

Interfejs PCI-E - krótka charakterystyka

Ostatnim z omawianych interfejsów będzie PCI-Express w postaci slotów montowanych na płytach głównych, co jest zasadniczą różnicą względem nośników M.2, również wykorzystujących pasmo PCI-Express. Fizycznie obydwa są niekompatybilne, jednak faktyczne możliwości tych magistral okazują się zbliżone. Przewagą klasycznego PCI-Express jest natomiast przepustowość większa niż 3.0 x4, pozwalająca na przesyłanie danych z ogromną prędkością, bowiem 3.0 x16 powinno zapewnić ~16 000 MB/s. Wymaga to oczywiście spełnienia szeregu warunków, wśród których znajduje się odpowiednia platforma gwarantująca dużo linii PCI-Express 3.0, dlatego takie rozwiązania zarezerwowano dla potężnych stacji roboczych. W typowym komputerze stacjonarnym znajduje się przeważnie jeden slot 3.0 x16 (elektrycznie), więc instalowanie tam nośnika SSD o takich parametrach oznaczałoby konieczność rezygnacji z innych kart rozszerzeń albo pogodzenie z ograniczeniem ich przepustowości. Przykładowo - procesory Coffee Lake i Ryzen zapewniają 16 linii PCI-Express 30 x16, kolejne może dołożyć chipset, ale bezpośrednie połączenie z jednostką obliczeniową mają zwykle tylko pierwsze z wymienionych.

Kingston KC1000(H) PCI-E 3.0 x4 w formie karty rozszerzeń (M.2 w adapterze)

Rodzaje i parametry standardów PCI-Express (źródło: Wikipedia)

SSD występujące w postaci kart rozszerzeń HHHL określane także mianem Solid State Card (SSC), to stosunkowo niewielka grupa wszystkich nośników półprzewodnikowych, niemniej mająca taką przewagę nad konkurentami, że pasuje do nieporównywalnie większej ilości desktopowych płyt głównych, niż opisywane stronę wcześniej M.2. Przepustowość slotów może być wprawdzie różna, wpływając na wydajność zależnie od wariantu jaki wybierzemy (x2, x4, x8, x16), ale jednocześnie kompatybilność sprzętowa sięga daleko w przeszłość (wersja 2.0 zadebiutowała w 2007 roku). Warto przy okazji zauważyć, że konsumenckie modele SSD PCI-Express HHHL to najczęściej nośniki M.2, umieszczone w specjalnym adapterze, dzięki któremu w razie potrzeby albo aktualizacji platformy, można bez problemów zmienić format. Kolejna zaleta to całkowite wyeliminowanie okablowania zasilającego i transmisyjnego, aczkolwiek trzeba również zaakceptować zdecydowanie większe gabaryty takiego urządzenia od SSD M.2. Skutkiem powyższego SSD HHHL są całkowicie nieprzydatne z punktu widzenia producentów laptopów.

Slot PCI-E 3.0 x16 (elektrycznie x8) przeznaczone dla kart rozszerzeń

W kwestii pozostałych plusów i minusów SSD będących kartami rozszerzeń PCI-Express, większość jest oczywiście tożsama z obszernie omówionym M.2, dlatego zainteresowanych szczegółami odsyłam na poprzednią stronę. Odpowiedź na pytanie czy najbliższa przyszłość w jakimkolwiek stopniu zmieni politykę producentów pamięci masowych, którzy mogliby przecież położyć większy nacisk na urządzenia HHHL, moim zdaniem brzmi - nie. Standard M.2 PCI-Express 3.0 x4 oferuje wystarczająco wysoką przepustowość, firmy wytwarzające płyty główne chętnie podążają tą ścieżką, natomiast sam format wydaje się atrakcyjniejszy. SSD M.2 jest również znacznie mniejsze, zapewne odrobinę tańsze w produkcji oraz bardziej uniwersalne dzięki kompatybilności z laptopami oraz desktopami, co zwiększa firmom zyski. Entuzjaści mogą wprawdzie sięgnąć po bardziej zaawansowane rozwiązania, jednak koniec końców będzie to domena wyspecjalizowanych stacji roboczych, które takich SSD-ków naprawdę potrzebują.

Kingston KC1000 może pracować w adapterze PCI-E, a także jako M.2

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …
• następna ›
• ostatnia »