Test obudowy Cooler Master MasterCase Pro 5 - Stara, ale jara!

Test obudowy Cooler Master MasterCase Pro 5 - Wygląd wewnętrzny #2

A jak prezentuje się tacka płyty głównej Cooler Master MasterCase Pro 5 od drugiej strony? Całkiem nieźle. Widzimy tutaj znowu trzy główne, zabezpieczone gumowymi przelotkami otwory, fabrycznie zamontowane paski rzepowe utrzymujące wszystkie przewody w miejscu, kontroler LED/FAN oraz rynienkę dla okablowania. Brzmi dobrze, prawda? Niestety, w praktyce ma się to gorzej. O ile dołączony kontroler dla podświetlenia LEDowego czy dodatkowych wentylatorów mógł w 2015 roku robić wrażenie, to dzisiaj jest on już raczej standardem. Zarówno w płytach głównych ze średniego segmentu jak i obudowach odpowiadających cenowo testowanemu produktowi. Rynienka chociaż przydatna, to prócz niej nie mamy tutaj wielu dróg (oraz miejsca) na poprowadzenie okablowania inaczej. Trochę to stoi w sprzeczności w motywem "dopasowywania obudowy pod siebie", zwłaszcza jeśli ktoś posiada dużo kart rozszerzeń czy niestandardowe elementy komputera.

Gdzie montuje się dyski 2,5 cala?! Cóż, saneczki (czy zdaniem Cooler Mastera - kieszenie) na nie są domyślnie przykręcone na piwnicy, ale można też je przemontować za tackę płyty głównej. "Kieszenie" są metalowe i wytrzymałe, a dyski można zamontować zarówno w nich jak i na nich. Jeśli więc ktoś posiada więcej SSD to może jedne saneczki wykorzystać dwukrotnie. A jak ma się piwnica? Cóż, prócz tego, że jest "oszukana" to nie mam jej nic do zarzucenia. Zasilacz wygodnie się montuje, ma dobry i zabezpieczony dostęp do świeżego powietrza oraz sztywno siedzi na swoim miejscu. Dodatkowa klatka na HDD może być równie zdemontowana lub przesunięta bliżej PSU, dzięki czemu na front wejdą radiatory od układów chłodzenia cieczą (acz raczej gotowce typu AiO, na autorskie rozwiązania może być zbyt ciasno).

To tyle z oględzin obudowy z zewnątrz i wewnątrz. Werdykt? Jest dobrze! Projekt nie budzi większych zastrzeżeń, co prawda posiada kilka słabszych stron, ale wynagradza je mnogość pozytywnych cech. Zastosowane materiały i jakość wykonania są bardzo dobre, ale nie jest to mimo wszystko segment premium - chociażby ze względu na akrylowy panel boczny, który łatwo się rysuje i z czasem będzie matowiał robiąc się "mleczny". Na plus na pewno warto zaliczyć aż trzy fabryczne, 140-milimetrowe wentylatory. Chociaż bądźmy szczerzy - w tej cenie nie jest to nadmiernie dużo, a i ich kultura pracy mogłaby być lepsza. Pytanie jeszcze jak sprawdzają się filtry przeciwkurzowe po kilku miesiącach, bowiem są one dość proste. W teorii zapewni to dobry dostęp do świeżego powietrza, ale i ułatwi też przedostawanie się brudowi.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• następna ›
• ostatnia »