Historia 3Dfx VooDoo - Narodziny i upadek legendy - Fakty i testy

3Dfx VooDoo 2

Pierwsze VooDoo nie zdążyło się jeszcze na dobre zadomowić na rynku, gdy 3Dfx przypuściło kolejny atak wprowadzając do sprzedaży VooDoo 2, które przyniosło przede wszystkim znacznie większą wydajność. Jednak podobnie jak w przypadku poprzednika, mieliśmy do czynienia z dodatkową kartą potrzebującą do pracy osobnej karty graficznej odpowiedzialnej za generowanie obrazu 2D. VooDoo 2 wymagało też slotu PCI i specjalnego kabla, czyli zasadą działania praktycznie niczym nie różniło się od starszego brata. Debiut drugiej generacji VooDoo nastąpił dokładnie trzeciego listopada 1997 roku... ale wieść gminna niesie, że prawowitym następcą VooDoo powinien być układ Rampage. VooDoo 2 rzekomo wydano tylko z uwagi na potrzebę utrzymania klienteli, pozycji lidera i pozyskania dodatkowych środków na rozwijanie przyszłych projektów, nad którymi prace zaczęły się przedłużać.

• Procesor: Voodoo Graphics (SST-2 a.k.a. V2-1000)
• Interfejs: PCI
• Pamięć: 8-12 MB EDO DRAM
• Taktowanie rdzenia: 90-115 MHz
• Taktowanie pamięci: 110 MHz
• Przepustowość pamięci: 2.1 GB/sec
• Prędkość wypełniania pikseli: 90 MPixels/sec
• Jednostki teksturujące: 2
• Proces wykonania: 350 nm
• Ilość tranzystorów: 4.000.000
• RAMDAC: 130 MHz

VooDoo 2 było rozwinięciem technologii znanej z VooDoo, aczkolwiek kilka modyfikacji pozwoliło firmie zwiększyć wydajność następcy około trzykrotnie, pomimo teoretycznie niezbyt rewolucyjnych zmian. Konkurencja dosyć szybko otrząsnęła się z ciosu jakim było VooDoo, powoli zaczynając nawiązywać walkę z gigantem - zwłaszcza NVIDIA z Riva 128/ZX. Od 3Dfx oczekiwano więc prawdziwej bomby i takową nam zaserwowano - VooDoo 2 otrzymało drugi układ TMU (Texture Mapping Unit), a także usprawnioną komunikację z bazową kartą graficzną 2D. Ponad dwukrotnie wyższa ogólna wydajność od poprzednika, jak również prawie czterokrotna (!!!) w grach wykorzystujących multitexturing, uczyniły z VooDoo 2 nowego dominatora. Riva TNT mogłaby prawdopodobnie zagrozić VooDoo 2, ale większość innowacji jakie wprowadzała nie była po prostu wykorzystywana, a czarę goryczy przelewały niedopracowane sterowniki.

Diamond Monster 3D II - drugie wcielenie legendy

VooDoo 2 występowało w dwóch zasadniczych odmianach, różniących się ilością zainstalowanej pamięci od 8 do 12 MB. W przypadku tej drugiej odmiany 4 MB przeznaczone było na bufor ramki, natomiast 8 MB pozostawało na tekstury. Należy również dodać, iż zastosowany interfejs był 192-bitowy (3x 64-bit), zaś rdzeń VooDoo 2 pracował z taktowaniami od standardowych 90 MHz do nawet 115 MHz. Niektóre źródła podają informację, jakoby istniała wersja VooDoo 2 dysponująca 4 MB pamięci oraz jednym TMU, ale ostatecznie chyba nie trafiła do sprzedaży. Natomiast przerobiony model z 10 MB EDO RAM (Arcade) trafił do automatów w bardzo ograniczonej ilości... choć działał również na zwykłym PC, trzeba było tylko przekładać ręcznie kabel z karty 2D do VooDoo.

Creative VooDoo 2 Blaster 3D

Największą nowością w przypadku VooDoo 2 była technologia SLI (Scan Line Interleave), którą dzisiaj z powodzeniem promuje i stosuje NVIDIA - pozwalało to połączyć dwie oddzielne karty razem specjalnym przewodem. Akceleratory dzieliły renderowanie obrazu na linie parzyste i nieparzyste, co przynosiło niesamowity wzrost wydajności (~ 300 milionów pikseli na sekundę). VooDoo 2 SLI oznaczało także możliwość uruchomienia gier w rozdzielczości 1024x768 pikseli, bowiem pojedynczy akcelerator obsługiwał tylko 800x600 (16-bit). SLI miało niestety dwie podstawowe wady, mianowicie wysoka cenę i duże zapotrzebowanie na moc obliczeniową procesora. 3Dfx wprawdzie zalecało używania dwóch takich samych kart z identyczną ilością pamięci, ale wystarczyło posiadać dwie referencyjne konstrukcje, żeby z powodzeniem zbudować SLI.

VooDoo 2 SLI w teorii i praktyce...

Typowe VooDoo 2 nie posiadało żadnych radiatorów czy aktywnego systemu chłodzenia, aczkolwiek producenci stosowali różne rozwiązania, wszak karty potrafiły się nieco grzać. Gainward w modelu Dragon 3000 wprowadził eleganckie zielone radiatory na wszystkich trzech układach, natomiast Hercules Stingray VooDoo 2 zabezpieczył tyko jednostkę PixelFX2. Firma Canopus poszła przy produkcji Pure3D II jeszcze dalej i zamontowała na układzie mały wentylator. Zmiany obejmowały też budowę płytki drukowanej, chociaż znakomita większość VooDoo 2 trzymała się referencyjnego rozkładu elementów. A teraz pytanie za 100 punktów - wiedzieliście, że VooDoo 2 dostępne było także dla MAC za sprawą Micro Conversions Inc. iMac Game Wizard?

Gainward Dragon 3000 i Micro Conversions Inc. iMac Game Wizard

Poniżej wersja z 10 MB pamięci dedykowana automatom

Zapewne większość z Was uważa, że VooDoo 2 występowało tylko w wersji PCI... zasadniczo tak, niemniej istniały również odmiany z AGP, jak chociażby Quantum 3D Obsidian 2 AGP z dwupoziomowym PCB. Karta była bardzo krótka w przeciwieństwie do większości modeli PCI, ale z oczywistych względów nie obsługiwała technologii SLI. Karty graficzne i akceleratory tego producenta można było też rozbudowywać o dodatkowe moduły i inne cuda, wśród których znajdziemy naprawdę nietuzinkowe wynalazki... i wcale nie mam tutaj na myśli tylko wyjścia TV jak w Canopus Pure3D II.

Quantum 3D VooDoo 2 AGP i Canopus Pure3D II CPI z krótkim PCB

Firma Quantum 3D była producentem profesjonalnych kart graficznych bazujących na układach 3Dfx, ale niejednokrotnie zmieniała specyfikację tych urządzeń np.: dodając do VooDoo 2 trzecią jednostkę TexelFX. Quantum 3D w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych wypuścił mnóstwo bardzo ciekawych konstrukcji, wśród których prawdziwym potworem był Quantum3D Merkury znany jako Heavy Metal złożony z ośmiu VooDoo 2 i dysponujący 96 MB (!!!) pamięci na pokładzie z przepustowością na poziomie 19,2 GB/sec... 800 Mpixels/sec też było niczego sobie.

Quantum 3D Marcury czyli protoplasta "kanapek" NVidii i ATI. Wyżej Quantum 3D VooDoo 2 SLI 24 MB na jednym PCB.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …
• następna ›
• ostatnia »