Historia 3Dfx VooDoo - Narodziny i upadek legendy - Fakty i testy

3Dfx VooDoo

Pierwsze dziecko 3Dfx przyszło na świat w sierpniu 1996 roku, chociaż powszechną dostępność uzyskało dopiero kilka miesięcy później. Układ o nazwie kodowej SST-1 wykonany w wymiarze 500 nm zbudowany został z około 1.000.000 tranzystorów i obsługiwał najważniejsze standardy: DirectX 3.0, OpenGL oraz Glide, skupiające się przede wszystkim na obliczeniach geometrycznych i teksturowaniu. 3Dfx powszechnie uznawany jest za pierwszy akcelerator graficzny, który potrafił blisko trzykrotnie zwiększyć szybkość generowanie obrazu trójwymiarowego w stosunku do standardowych rozwiązań. O sławetnym S3 Virge zapomnijmy na chwilę, chociaż tak naprawdę od niego wszystko się zaczęło.

Specyfikacja techniczna 3Dfx VooDoo:

• Procesor: Voodoo Graphics (SST-1)
• Interfejs: PCI
• Pamięć: 2-8 MB EDO DRAM
• Taktowanie rdzenia: 45-60 MHz
• Taktowanie pamięci: 50 MHz
• Przepustowość pamięci: 0.8 GB/sec
• Prędkość wypełniania pikseli: 50 MPixels/sec
• Jednostki teksturujące: 1
• Proces wykonania: 500 nm
• Ilość tranzystorów: 1.000.000
• RAMDAC: 110 MHz

Co ciekawe, niewiele brakowało żeby VooDoo trafiło wyłącznie do automatów z grami, bowiem koszty wytworzenia kości pomięci były bardzo duże i układy 3Dfx miały problemy ze znalezieniem producentów, którzy wypuściliby urządzenia na rynek konsumencki. Koszt w granicach ~500 dolarów za akcelerator? Mowy nie ma... Dopiero w czwartym kwartale 1996 roku ceny pamięci spadły do akceptowalnego poziomu, co skłoniło Diamond Multimedia do wejścia w ten ryzykowny biznes - właśnie tak powstał kultowy Diamond Monster 3D 4MB.

Diamond Monster 3D 4MB - klasyka

3Dfx VooDoo było urządzeniem montowanym w slocie PCI (2.1) dysponującym zwykle 4MB pamięci własnej, niemniej do działania potrzebowało też karty graficznej wyświetlającej obraz 2D, gdyż akcelerator zajmował się wyłącznie 3D. Obydwa urządzenia należało połączyć zewnętrznym kablem, dostarczanym w komplecie. Podobne rozwiązanie w tamtych czasach forsował NEC z PowerVR, ale 3Dfx zyskało większą popularność i oferowało zdecydowanie wyższą wydajność. VooDoo potrafiło wygenerować obraz w oszałamiającej rozdzielczości 640x480 pikseli, aczkolwiek tylko na pełnym ekranie, gdyż absolutnie nie wspierało akceleracji w trybie okienkowym. Mechanizm współdziałania akceleratora 3Dfx z kartą graficzną był prosty - kiedy pracowaliśmy w trybie dwuwymiarowym, VooDoo przekazywało sygnał wychodzący z karty do monitora. Dopiero gdy przechodziliśmy w tryb trójwymiarowy, karta graficzna była wyłączana, a VooDoo przystępowało do działania. Na marginesie można dodać, że VooDoo miało kłopoty z poprawną współpracą z kartami S3 serii 9xx i 8xx, więc sprawa kompatybilności nie zawsze wyglądała różowo. Pierwsze konstrukcje z VooDoo (np.: Orchid) posiadały jeszcze przekaźniki, które przełączały obraz 3D na monitor wydając charakterystyczny "click", aczkolwiek w szybkim tempie zostały zastąpione przez nowocześniejsze rozwiązania.

Canopus Pure3D VooDoo 6MB i Canopus Pure3D VooDoo 6MB TV

Swoje niesamowite możliwości pierwsze VooDoo zawdzięcza jednostce TexelFX i PixelFX, jak również 4 MB pamięci EDO DRAM ze 128-bitową magistralą (2x 64-bit). Spotkać można też wersje z 6-8 MB (m.in.: Canopus Pure3D, Miro Hiscore 3D), aczkolwiek to chudszy braciszek był zdecydowanie częściej kupowany i tańszy. Istniały również modele pozwalające dołożyć kolejne kości, co owocowało maksymalnie 12 MB na pokładzie. Pamięć była podzielona na dwa bufory - jeden odpowiadał za tzw.: bufor ramki, natomiast reszta zostawała do dyspozycji tekstur. Standardowe taktowanie rdzenia wynosiło imponujące 50 MHz, chociaż niektóre modele oferowały tylko 45 MHz lub nawet 60 MHz. Układ RAMDAC zawsze pracował z częstotliwością 110 MHz. Wprawdzie typowe VooDoo radziło sobie tylko z rozdzielczością 640x480 (120 Hz), niemniej wersje z 6-8 MB potrafiły sprostać nawet bajecznemu 800x600. Jeśli mnie pamięć nie zawodzi, to mój prywatny i wyproszony u starszyzny Helios 3D VooDoo także dawał sobie radę w 800x600, chociaż posiadał tylko 4MB EDO RAM.

Oficjalna reklama 3Dfx i... VooDoo 8MB z dodatkowym PCB - prawdziwy rarytas!

Pewną ciekawostką pozostaje fakt, iż VooDoo pomimo przetwarzania obrazu w 24-bitowej palecie kolorów, ostatecznie wyświetlało go jedynie w 16-bitowej. W kwestii suchych liczb układ SST-1 oferował wydajność na poziomie 45 Mpixeli oraz 1.000.000 trójkątów na sekundę. Wspominałem, że VooDoo nie radziło sobie z odtwarzaniem materiałów wideo i nie potrafiło wyświetlać filmów 2D? Natomiast wśród efektów specjalnych właściciele komputerów nareszcie otrzymali cuda, które dotychczas zarezerwowane były dla konsol i automatów do gier, a także sporo nowych unikalnych rozwiązań:

• Korekcja perspektywy
• Filtrowanie biliniowe tekstur
• Level of detail (LOD) MIP mapping
• Sub-pixel correction
• Cieniowanie Gourauda
• Anti-aliasing
• 16-bitowy bufor głębokości
• Alpha blending (efekt przezroczystości)
• Efekt mgły

Tak wyglądało połączenie VooDoo z kartą graficzną. Poniżej model VillageTronic MacMagic VooDoo 8MB

Chyba najbardziej pożądanym przedstawicielem akceleratorów z linii VooDoo, był Diamond Monster 3D. Wielu z Was zapewne pamięta reklamę w Secret Service, gdzie pokazywano Chevroleta Corvette i Trabanta z podpisem „różnicę widać gołym okiem”. Spora część klientów decydowała się jednak na wybór tańszych i równie dobrych alternatyw np.: A-Trend Helios 3D z ociekającym krwią napisem VooDoo. Karty nie miały zresztą wymyślnych systemów chłodzenia, różniły się głównie kolorem płytki drukowanej i ewentualnymi dodatkami.

Helios 3D i HIS Arcade 3D w wersji z 4MB

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …
• następna ›
• ostatnia »