Intel opatentował technologię Software Defined Super Cores. Wyższa wydajność jednowątkowa bez rdzeni Performance?

Nie od dzisiaj wiadomo, że producenci procesorów szukają coraz to nowszych pomysłów, by zauważalnie podnosić wydajność swoich układów. Intel swego czasu zaczął wprowadzać hybrydową budowę procesorów, wykorzystując zarówno większe rdzenie Performance jak i mniejsze Efficient. AMD z kolei poszło w stronę 3D V-Cache, które potrafi solidnie podnieść wydajność w grach, wykorzystujących dodatkową pamięć cache L3. Wracając do Intela - firma opatentowała nową technologię, która w zamyśle ma jeszcze bardziej podnieść efektywność energetyczną procesorów.

Intel opatentował rozwiązanie o nazwie Software Defined Super Cores, którego celem jest wzrost efektywności energetycznej. Na razie jest to jednak tylko pomysł i nawet jeśli finalnie trafi do procesorów, to do faktycznej prezentacji może minąć jeszcze kilka lat.

Intel przyznaje, że Arrow Lake nie był zbyt udaną generacją. Firma ma zamiar zmienić sytuację w 2026 roku

Nowy patent Intela określony został hasłem Software Defined Super Cores (SDC). Jest to rozwiązanie będące połączeniem software oraz hardware, w wyniku którego dwa lub więcej rdzeni mogą działać niczym jeden, większy rdzeń. Prawdopodobnie zamysłem takiego pomysłu jest chęć podniesienia wydajności (zwłaszcza jednowątkowej) mniejszych rdzeni, których u Intela obecnie jest zazwyczaj więcej, zamiast tworzyć znacznie większe rdzenie, u których realny wzrost wydajności może nie być współmierny do wysiłków dotyczących jego stworzenia. Rozdzielenie zadania pomiędzy mniejsze rdzenie, działające w systemie jak jedna całość i operujące na dostosowanych do nich instrukcjach, mogłoby się przełożyć na realny wzrost efektywności energetycznej, bez konieczności ciągłego zwiększania zegarów dla takich rdzeni.

AMD Medusa Point oraz Gator Range z rdzeniami Zen 6 z premierą w 2027 roku. Intel Panther Lake i Wildcat Lake w 2026 roku

Mimo że fizycznie mowa o dwóch lub większej liczbie mniejszych rdzeni, system operacyjny widziałby "Super Core" jako jeden, większy rdzeń i zapewne takie rdzenie byłyby wówczas wykorzystywane w bardziej rozbudowanych zadaniach. Oczywiście pozostaje kwestia dostosowania samego systemu operacyjnego (w głównej mierze mowa o Windowsie), aby poprawnie rozdzielał zadania oraz identyfikował poszczególne typy rdzeni. W przeszłości (obecnie zresztą też) były z tym problemy, więc jeśli Software Defined Super Cores ma być czymś więcej niż ciekawostką, konieczna byłoby realne dostosowanie schedulera systemu operacyjnego, aby faktycznie poprawnie wykorzystywałby zasoby takiego procesora do określonych typów zadań. Oczywiście obecnie mowa wyłącznie o patencie i wstępnych pracach inżynierów Intela. Nawet jśli technologia Software Defined Super Cores wyjdzie poza patenty, minie jeszcze kilka lat zanim ujrzymy procesory w nie wyposażone. Pewne jest natomiast to, że tego rozwiązania nie zobaczymy w przyszłej generacji Nova Lake. Prędzej dopiero w procesorach, które zaplanowane są już po debiucie Core Ultra 400.