Zgłoś błąd
X
Zanim wyślesz zgłoszenie, upewnij się że przyczyną problemów nie jest dodatek blokujący reklamy.
Błędy w spisie treści artykułu zgłaszaj jako "błąd w TREŚCI".
Typ zgłoszenia
Treść zgłoszenia
Twój email (opcjonalnie)
Nie wypełniaj tego pola
.
Załóż konto
EnglishDeutschукраїнськийFrançaisEspañol中国

Recenzja Dragon Age: Początek - cRPG dekady?

Sebastian Oktaba | 23-11-2009 10:52 |

Wejście smoka

Rozpoczynając przygodę z Dragon Age: Początek uwagę zwraca pewien minimalizm, jaki towarzyszy pierwszym etapom kreacji protegowanego. Trzy grywalne i całkiem klasyczne rasy niczym nadzwyczajnym nie zaskakują. Niemniej to tylko pozory. Każda z nich została dopracowana w najdrobniejszych szczegółach, uwzględniających zarówno historię, hierarchię, tradycje oraz wiele innych niuansów. W zależności czy wcielimy się w człowieka, krasnoluda lub elfa, poczujemy jak nigdy dotąd konsekwencje tego wyboru (kłania się LoTR). Silnie zakorzenione w fantasy archetypy znajdują odzwierciedlenie także w Dragon Age, wpływając bezpośrednio na styl gry. Wszak doskonale wiadomo kto posiada najlepsze predyspozycje na wojownika, kto zaś byłby uzdolnionym magiem albo łotrzykiem. Z czasem pojawi się nawet możliwość awansowania do klasy prestiżowej, będącej milowym krokiem na drodze kariery. Dodatkowo, oprócz specjalizacji, musimy podjąć decyzję o naszej przeszłości, mającej niebagatelne znacznie dla przebiegu rozgrywki. Właśnie ten element należy uznać za najbardziej interesujący. BioWare dokonało sztuki, której od dawna nikt się nie podejmował. Twórcy przygotowali bowiem kilka prologów! Grzechem byłoby nie zakosztować wszystkich, tym bardziej iż zostały fenomenalnie zaaranżowane. Scenariusz dla krasnoludzkiego szlachcica jest z pewnością jednym z najznakomitszych, jakie dane mi było dotychczas odgrywać. Pod tym względem Dragon Age: Początek okazuje się absolutnym majstersztykiem. Z kolei regularny rozwój postaci jak żywo przypomina Baldur's Gate i Neverwinter Nights. Podobne statystki, czy zbliżone umiejętności, pozwalają szybko odnaleźć się w „nowym” systemie, gdzie inspiracje Advanced Dungeons & Dragons są nader oczywiste czy wręcz uderzające. Wisienką na torcie pozostaje bardzo rozbudowany edytor postaci, zdolny wymodelować nasze wirtualne alter ego wedle indywidualnego gustu. Suma summarum, poczułem się jakbym za chwilę ponownie miał wkroczyć do Zapomnianych Krain. Ave BioWare!

Plaga trawiąca królestwo Ferelden pochłonęła dotychczas wiele istnień. Truchła samotnych śmiałków spoczywają na dnach rynsztoków, stając się pożywką dla padlinożerców i robactwa. Jedynie kompania złożona z najwytrawniejszych wojowników zdolna jest skutecznie przeciwstawić się hordom mrocznych pomiotów. W kupie siła. Nawiasem mówiąc, następca Baldrur's Gate nie mógł ominąć tak ważnej kwestii, jak kompletowanie drużyny. To poniekąd rytuał. W Dragon Age zespół może liczyć do czterech członków, co przy dostępnych profesjach wydaje się ilością optymalną. Rozłożenie ciężaru odpowiedzialności pomiędzy siepaczy, maga oraz łotrzyka nie wymaga głębszych przemyśleń. Całość ponownie przypomina dawne cRPG oparte na mechanice Advanced Dungeons & Dragons. Nie należy przy tym zapominać, iż umiejętności, których sami nie posiadamy, prędzej czy później mogą okazać się niezbędne. Dlatego zanim wcielimy kogokolwiek do komitywy warto sprawdzić kwalifikacje kandydata. Jak niemal w każdym „rolpleju” bez złodzieja - jak bez ręki, nie tyle ze względu na pułapki, co niemożność otwierania kuferków. Niestety ani czarodziej, ani wojownik żadnym sposobem zamka nie sforsują. Nielogiczne? Owszem, aczkolwiek trzeba przywyknąć. Podobnie sprawa wygląda z magiem, którego potencjał bojowy bywa niezastąpiony. Morrigan nie tylko przysmaży wrogów błyskawicą tudzież ognistym oddechem, ale w razie potrzeby przeobrazi w wielkiego pająka lub gorszą poczwarę. Prawdziwa femme fatale. Zyskujemy wtedy dostęp do nowych umiejętności, odpowiednich dla przybranej formy. Wojownicy co prawda nie posiadają równie spektakularnych biegłości, lecz dobrze wyszkolony drab z dwoma mieczami zdziała cuda. Warto przygarnąć również zielarza potrafiącego warzyć mikstury lub zaklinacza. Zarówno buteleczek jak i ciekawego oręża zbyt wiele u sprzedawców nie znajdziemy. Ferelden dopadł kryzys, więc o tyłek trzeba zadbać samemu.

Chętnych aby wesprzeć szlachetną inicjatywę walki ze złem nie zabraknie, jednak ilość nie zawsze idzie w parze z jakością. Wspominając najlepsze cRPG zazwyczaj w pierwszej kolejności wymieniamy Planescape Torment, niedościgniony wzór pełnokrwistej gry fabularnej. W Dragon Age duży nacisk położono właśnie na indywidualizm spotykanych osobowości, przedstawiając drużynę jako coś więcej niż zbieraninę zabijaków, którzy podróżują wspólnie w milczeniu licząc łupy. Relacje pomiędzy poszczególnymi postaciami zarysowano bardzo wyraźnie, nadając im liczne podteksty emocjonalne. Pośród kamratów dochodzi do sprzeczek oraz intensywnych wymian poglądów, bowiem na porządku dziennym są komentarze sytuacyjne. Ożywione dysputy dotyczące przeszłości delikwentów bywają zajadłe i przesycone ironią. Towarzysze broni nie darzą się bezwzględną sympatią, zaś stosunki łączące Morrigan i Alistaira przypominają stare małżeństwo, które wytrzymuje ze sobą wyłącznie z przyzwyczajenia. Sami powiedzcie, czy zbuntowana wiedźma potrafiłaby znaleźć nić porozumienia z ex templariuszem? Wątpliwe, dlatego właśnie podróżowanie w gromadzie bywa szalenie urozmaicone oraz pełne napięć. Podczas osobistych rozmów warto wykazać się odrobiną wyrozumiałości, aby podbudować ego dyskutanta. Zbytnia ignorancja czy niedelikatność zaowocuje oziębieniem wzajemnych stosunków, zaś w skrajnych przypadkach urażony opuści drużynę. Nie zdziwcie się też gdy w grę wejdą uczucia czy przekonania innych członków zespołu, kłócące się z ogólnie przyjętymi zasadami moralnymi. Bogactwo charakterów iście zachwyca. Wyemancypowana czarodziejka, sfrustrowany wojownik, gej łotrzyk, morderca z poczuciem winy - wymieniać dalej? Niejednokrotnie będziemy musieli opowiedzieć się po którejś ze stron, co nie przejdzie bez echa. Jeżeli przyjrzymy się uważniej, łatwo dostrzec pewne aluzje do legendarnych poprzedników. Sten poniekąd przypomina Minsca, podobnie jak Liliana naiwną Imoen - czyżby przypadek? Jaaasne... Dla mnie bomba.

Bądź na bieżąco - obserwuj PurePC.pl na Google News
Zgłoś błąd
Sebastian Oktaba
Liczba komentarzy: 0
Ten wpis nie ma jeszcze komentarzy. Zaloguj się i napisz pierwszy komentarz.
x Wydawca serwisu PurePC.pl informuje, że na swoich stronach www stosuje pliki cookies (tzw. ciasteczka). Kliknij zgadzam się, aby ta informacja nie pojawiała się więcej. Kliknij polityka cookies, aby dowiedzieć się więcej, w tym jak zarządzać plikami cookies za pośrednictwem swojej przeglądarki.