Need for Speed PC 2016 - Underground wraca, bo reszta już była

Samochody, samochody, samochody...

Lista samochodów dostępnych w pecetowym Need for Speed jest satysfakcjonująca, obejmując 51 modeli reprezentujących najróżniejsze kategorie cenowe, techniczne oraz historyczne. Zaczynamy od skromnego Volkswagena Golf GTI, Volvo 242 albo Mazdy MX-5, potem przychodzi Toyota Supra, Honda NSX, Nissan Silvia, Subaru Impreza WRX, finalnie zastąpione przez najszybsze seryjnie produkowane pojazdy czterokołowe m.in.: Chevrolet Corvette Z06, Lamborghini Aventador, NISSAN GT-R Premium czy Dodge SRT Viper. Zwolenników niemieckiej myśli motoryzacyjnej ucieszy zapewne obecność kilku wariantów Porsche 911 Carrera, BMW M2/3/4 oraz Mercedesa AMG GT, natomiast fani amerykańskich krążowników otrzymają m.in.: Chevrolet Camaro Z28, Ford Mustang Boss 302, Dodge Challenger SRT8. Każdą gablotę opisują zaledwie cztery parametry, gdzie najważniejsze okazują się przyspieszenie 0-100 km/h oraz prędkość maksymalna. Zdobycie poszczególnych wehikułów nie wymaga żadnego kombinowania, potrzebna jest jedynie odpowiednia ilość pieniędzy, dlatego zaledwie kilka godzin sumiennego ciułania wystarczy, aby zostać właścicielem najszybszego pojazdu. Wybór bryczki to jednak dopiero początek przygody - równie istotny jest także tuning mechaniczny, polegający na kupowaniu, ewentualnie znajdowaniu lub wygrywaniu nowych części.

Wśród podzespołów do wymiany znajdziemy układ paliwowy, elektrykę, wałki rozrządu, sprzęgło, zawieszenie, hamulce oraz mnóstwo innych elementów. Niestety, chociaż opcji ingerowania w konstrukcję samochodów przewidziano istne zatrzęsienie, nawet najbardziej spektakularne inwestycje poprawiają wyłącznie podstawowe parametry - przyspieszenie, moment obrotowy, moc silnika, prędkość maksymalną. Wpływ modyfikacji na długość drogi hamowania czy sterowność kompletnie pominięto. Osobna sprawa to opłacalność tuningu, bowiem możliwością wymiany podzespołów zainteresowałem się dopiero w momencie, gdy nabyłem NISSAN GT-R Premium, któremu poprawki w zasadzie były niepotrzebne. Mimo wszystko, przyjemnie jest jeszcze trochę podrasować naszego stalowego rumaka. Twórcy pamiętali także o zwolennikach upiększania bolidów, oddając do naszej dyspozycji kolekcje nowych spojlerów, kalkomanii, felg, zderzaków, reflektorów itp. Większość do odblokowania wymaga ściśle określonego poziomu doświadczenia, co stanowi skuteczne lecz sztuczne ograniczenie, skoro faktura reflektora potrzebuje wyższego poziomu kierowcy niż układ wydechowy, ogumienie bądź rozdzielacz powietrza. Pozytywnie zaskakuje jednak sposobność dostosowania sylwetki pojazdu poprzez m.in.: regulację prześwitu, kątów nachylenia, szerokości rozstawu osi.

Model jazdy? Wybitnie zręcznościowy, ukierunkowany na brawurowe efekciarstwo, głównie pokonywanie zakrętów driftem, będącym kluczem do dystansowania przeciwników. Gaz wciskamy do maksimum, zaś hamulec służy wprowadzaniu samochodu w kontrolowany poślizg. Taka strategia jest zdecydowanie skuteczniejsza od czystego śmigania, lecz wymaga odrobiny praktyki, ponieważ fizyka najnowszego Need for Speeda do arcybanalnych nie należy. Różnice w sterowaniu autami są marginalne, osobiście pomiędzy Toyotą Suprą i Lamborghini Aventador nie czułem większej przepaści, aczkolwiek nie wszystkie modele charakteryzują się identyczną podsterownością. Miałem natomiast przykre wrażenie, że driftująca maszyna traciła kontakt z podłożem, nienaturalnie płynnie pokonując asfaltowe serpentyny, jakby posmarowane zostały cienką warstwą masełka... Graczom lubiącym samodzielnie regulować opcje prowadzenia, udostępniono zakładkę z kilkunastoma suwakami, pozwalającymi zdecydować o bardziej driftowym bądź stonowanym charakterze zachowania pojazdów. Garść ustawień poprawia przynajmniej samopoczucie majsterkowicza :)

Rywalizacja o bezcenne sekundy przybiera drastyczne formy, dlatego czasami bardziej opłacalne jest porysowanie lakieru o barierki, pomagające szybciej sforsować przeszkodę, aniżeli zwolnienie przed wirażem. Karambole pomimo wizualnych fajerwerków nie wpływają na komfort prowadzenia, najwyżej pogorszą kondycję przedniego zderzaka, co akurat nie zaskakuje w rasowym arcade. Szkoda tylko, że pojazdy uderzając dosłownie w cokolwiek zachowują się niczym drewniane klocki. Sterowanie na klawiaturze także pozostawia trochę do życzenia, jest stanowczo zbyt sztywne, docelowo zalecam używanie gamepada z gałkami analogowymi, które rozwiązują wiele potencjalnych problemów. Kamera nie generuje kolejnych powodów do frustracji, szczególnie dobrze spisując w trakcie driftowania, ale tradycyjnie zabrakło pełnowymiarowego widoku z kokpitu. Sztuczna inteligencja to dopiero potrafi zirytować! Fortele polegające na celowym zwalaniu lub przyspieszaniu w określonych momentach, zdarzają się skandalicznie często, przypominając jedną z najgorszych cech Undergrounda - wszędobylskie skrypty. Rozgrywka traci sporo grywalności na takich podłych zabiegach.

• « pierwsza
• ‹ poprzednia
• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• następna ›
• ostatnia »