18 lat procesorów Intel Celeron. Kto pamięta ich początki?

Otwierać szampany - Celerony właśnie osiągnęły pełnoletność! Dokładnie 18 lat temu, Intel wprowadził do sprzedaży pierwsze budżetowe procesory, będące w największym uogólnieniu okrojoną wersją pieruńsko drogich Pentium II. Układy o trochę niższej wydajności lecz zdecydowanie bardziej przystępnej cenie, błyskawicznie zdobyły uznanie zwykłych użytkowników oraz overclockerów na całym świecie. 15 kwietnia 1998 roku premierę miał procesor oznaczony jako Celeron 266 (Slot 1), gdzie liczba w nazwie symbolizowała zarazem częstotliwość wyrażaną w megahercach. Tym samym jednostka zapoczątkowała długą i zasłużoną serię chipów, która wielu oszczędnym użytkownikom pozwoliła złożyć wymarzony komputer. Marka Celeron wciąż funkcjonuje, ale dzisiejsze modele należące do rodziny, mają niewiele wspólnego z utytułowani poprzednikami.

Pierwsze Celerony cieszyły się sporą popularnością i zainteresowały nie tylko mniej zamożnych konsumentów - wszystko przez świetne OC.

Jednordzeniowy Intel Celeron 266 oparty na jądrze Covington, został wykonany w 250 nanometrowym procesie technologicznym. Procesor był kompatybilny z gniazdem Slot 1 - wówczas CPU montowano w podobny sposób, jak pamięć RAM. Układ charakteryzował się częstotliwością 266 MHz (4 x 66 MHz), aczkolwiek został całkowicie pozbawiony pamięci podręcznej drugiego poziomu, którą posiadała seria Pentium II (cache L2, 512 KB). Wpłynęło to oczywiście na jego wydajność, co zostało słusznie zauważone przez recenzentów i specjalistów, jednakże strata względem droższych braci nie była gigantyczna. Dzięki temu zabiegowi nastąpiło też nieprawdopodobne obniżenie ceny - Pentium II 266 MHz kosztował przecież na starcie 775 USD, podczas gdy Celeron 266 zaledwie 155 USD (!).

Swoją drogą, Intel w nazwie wykorzystał ciekawy zabieg, bowiem „celer” z łaciny oznacza „szybki”. Faktycznie... Celerony miały również jeszcze jedną zaletę, dzięki której odniosły sukces - świetnie się kręciły. Współczesny overclocking, gdzie najczęściej z bazowych 3,5 GHz wymęczymy 4,5 GHz, wygląda żałośnie w porównaniu do zwiększania częstotliwości tamtych jednostek. Wtedy uzysk wynosił 60-80-100% przy pomocy prostych zabiegów np.: zmiany pozycji zworki do regulacji magistrali systemowej. Dlatego właśnie modele 266 i 300A (Mendocino) zainteresowały rzesze mniej zamożnych konsumentów, którzy zapewne popełnili wtedy też pierwszą próbę podkręcania procesora. Dzisiejsze Celerony nie mają już tamtej magii - ostatni przedstawiciele serii, G3900 i G3920 (Skylake), raczej nie imponują wydajnością, zaś o darmowym OC trzeba zapomnieć. Została natomiast niska cena, ponieważ to wciąż najtańsze desktopowe modele Intela.