Kaseta magnetofonowa obchodzi 50 urodziny

Młodsi czytelnicy PurePC, wychowani na plikach MP3 oraz radiach internetowych pewnie nie pamiętają, jak przed kilkunastoma laty wyglądał w Polsce rynek muzyczny, ale część gawiedzi z łezką w oku wspomina tamte czasy. Rządziły wtedy walkmany i kasety magnetofonowe przegrywane u kumpli, oferujące fatalnej jakości dźwięk, jednak radość z takiego nieuczciwe zdobytego egzemplarza była wprost nieopisana. Po transformacji systemowej bałagan panujący na rynku fonograficznym, głównie ze względu na brak odpowiednich rozwiązań i regulacji legislacyjnych, był po prostu gigantyczny. Często nawet jeśli ktoś chciał kupić oryginalną kasetę magnetofonową ulubionego wykonawcy, to zwyczajnie nie miał gdzie lub towar na terenie kraju był nieodstępny. Popyt rósł, rosło i piractwo - zjawisko zupełnie normalne w takich okolicznościach... Okazja do sentymentalnych wywodów jest o tyle uzasadniona, że pierwsza kaseta została wyprodukowana 13 września 1963 roku, więc technologia ta liczy sobie już pięćdziesiąt lat! Pamiętacie jeszcze tamtą epokę?

Wzrost popularności i upowszechnienie się kaset magnetofonowych nastąpił na świecie w latach osiemdziesiątych XX wieku, między innymi dzięki coraz większej sprzedaży walkmanów. Przenośny odtwarzacz był wyznacznikiem stylu, elementem młodzieńczego buntu i szczytowym osiągnięciem techniki. Warto jednak pamiętać, że kasety magnetofonowe z powodzeniem służyły także jako nośnik danych w popularnych komputerach 8-bitowych m.in.: Atari, Commodore, ZX Spectrum, Amstrad CPC. Wbrew pozorom kaseta kasecie była nie równa, ponieważ powstały cztery ich zasadnicze typy:

• Typ I (Normal position, IEC-I, normalna, żelazowa) - Fe2O3
• Typ II (High position, IEC-II, chromowa) - tlenek chromu(VI) CrO2
• Typ III (IEC-III, mieszana, chromowo-żelazowa) - FeCr
• Typ IV (Metal position, IEC-IV, metalowa) - Me

Typ I był najbardziej popularny i uniwersalny, ale notował duże różnice w jakości zależnie od zastosowanego proszku magnetycznego, technologii taśmy czy samej obudowy. Czołowi producenci oferowali cztery ich odmiany różniące się dynamiką (55-60 dB) oraz szerokością pasma (10-16 kHz). Typ II używano do nagrań hi-fi, ze względu na koercję warstwy wynoszącą 40-48 kA/m (500-650 Oe). Typ III narodził się i błyskawicznie umarł w latach siedemdziesiątych, natomiast Typ IV był szczytowym osiągnięciem, mogącym pochwalić się +10 dB wysterowalności przy 10 kHz, zatem najbardziej „ostre" nagranie można było rejestrować bez potrzeby obniżania poziomu zapisu.

Źródło: Wikipedia / Własne